พังเพยที่ว่า”สำเนียงส่อภาษา กิริยาส่อสกุล”ของไทยมิได้ได้มาด้วยความคึกคะนอง หากแต่สัมพันธ์กับบทสรุปที่ว่า”ก้านบัวบอก ลึกตื้น ชลธาร”อย่างแนบแน่นเป็นจริง
เหมือนกับเป็นอุปมาฉันใด เหมือนกับเป็นอุปมัยฉันนั้นในเชิงโวหารแห่งกวีระดับ พระยาเดชาอดิศร ผ่าน”โคลงโลกนิติ”
ตัวอย่างที่ชัดเจนก็คือ การทำความเข้าใจคนจาก”คำพูด”
ไม่ว่าจะเป็นคนอย่าง พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ไม่ว่าจะเป็นคนอย่าง พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ ไม่ว่าจะเป็นคนอย่าง พล.อ.อนุพงษ์ เผ่าจินดา
รวมถึงคนอย่าง นายชวน หลีกภัย คนอย่าง นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ คนอย่าง ร.ต.อ.เฉลิม อยู่บำรุง คนอย่าง นายสมัคร สุนทรเวช
ขณะเดียวกัน ในโลกยุคใหม่ไม่เพียงแต่จะอ่านคนจากการ เขียน การแสดงความรู้สึก หากแต่เมื่อคำพูดบันทึกลงเป็นอักษรเป็นระเบียบก็สะท้อนให้เห็นรากฐานได้เป็นอย่างดี
นั่นก็คือ การศึกษาอยู่ระดับไหน การอบรมที่ผ่านมาดำเนินไปอย่างไร การใช้คำยิ่งมีความสำคัญและทรงความหมาย
ยิ่งที่เป็นภาษา”อื่น” ยิ่งฉายออกมาอย่างเด่นชัด เป็นจริง
ที่สำนวนโบราณสรุปว่า “ยิ้มเห็นแก้ม แย้มเห็นไรฟัน”นั้นมิได้เป็นเรื่องเลื่อนลอย ว่างโหวง หากแต่เป็นการตกผลึกจากการเห็นและประมวลเป็น”ความคิด”
ไม่ว่าคนๆนั้นจะอ้างตนว่าเป็น”แพทย์” ไม่ว่าคนๆนั้นจะอ้างตนว่าเป็น”ศาสตราจารย์”
พอพูดออกมาก็รู้ ยิ่งเป็นคนพูดภาษา”อื่น”ยิ่งชัดเจน
ไม่ว่าเมื่อฟัง พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา พูดไทยคำอังกฤษคำ ไม่ว่าเมื่อติด นายพิธา ลิ้มเจริญรัตน์ หรือ นายพริษฐ์ วัชรสินธุ ให้สัมภาษณ์ท่านบีบีซีและบลูมเบิร์ก
ยิ่งฟังผ่านรายการ”กรรมกรข่าว นอกจอ”ของ นายสรยุทธ สุทัศนะจินดา ผ่านช่อง 3 ยิ่งไม่มีข้อสงสัย
ไม่ว่าคนระดับ”ประถม 4” ไม่ว่าคนระดับ”แคลิฟอร์เนีย”
เมื่อยิ้มก็เห็นแก้ม เมื่อแย้มก็ประจักษ์ในไรฟันว่าดำรงอยู่อย่างไร มิอาจเปิดงำอำพรางได้
การเมืองในเดือนกรกฎาคม 2567 มากด้วยความเข้ม มากด้วยความอ่อนไหว ละเอียดอ่อน
ไม่ว่ามอง 250 ส.ว.”เก่า” ไม่ว่ามอง 200 ส.ว.ใหม่
ต้องขอบคุณการถ่ายทอดสด ไม่ว่าในที่ประชุมวุฒิสภา ไม่ว่าเมื่อมีการเชิญแขกมาร้องเพลงหรือพูดภาษาอื่นของ”กรรมกรข่าว นอกจอ”
ก้านบัวบอกลึกตื้น ชลธาร สำเนียงส่อภาษา กิริยาส่อสกุล ยิ้มเห็นแก้ม แย้มเห็นไรฟันโดยแท้จริง
