กวีกระวาด | ไพบูลย์ วงษ์เทศ
สังคังสังเคราะห์
นิดๆ หน่อยๆ ก็ต้องปล่อยให้มันพล่าม
ให้เข้าง่ามตุนาหงันเพลินตัณหา
สังคมทราม อูยย์ ทรามเลวต่ำช้า
ต้องโค่นล้มแหกด้วยตาหาด้วยตีน
ตะลึงตึงดึ๋งดั๋งสตังค์ขาด
ต้องโค่นล้มให้สมคาดวินาศศีล
พระระย่อยิ้มหัวเราะเย้ยเยาะยีน
ให้ป่ายปีนกลิ้งเกลือกเป็นเปือกตม
ปฏิเวธเปรตวัดประวัติหวาด
แม้นประกาศแค้นตามวยสุดสวยสม
กระสังคาดสังคังกากสังคม
กินขนมขนาดไหนไม่พอพุง
โลกย่ำแย่เดินเท้าเหย้าเยือนโหยก
มีกระปุกคลุกโขลกกะโหลกยุ่ง
ต้องยืนหยัดยัดแหลกเผลอแดกยุง
กระโดดผลุงสะดุ้งโหยงหยิบหย่งแย้
ปฏิเวธเว็จวัตรวิวัฒน์วาท
หมวยอาฆาตสุมขอนไหม้ตอนแก่
ไก่จิกเด็กตายคาโอ่งโหงไม่แล
รีบเหวี่ยงแหมาไม่ไหว้ไปไม่ลง
น็อกสิทั่นนันทนาหนาคืบหนึ่ง
สองสลึงแส่ส่ายน่าขายหน้า
พะเนียงพะแนงแฟงฟักอวดศักดา
พลิกเอียงขวาผิดโผโผล่กลางกรุง
กระเหม็ดกระแหม่บุเรศบุหรงกินกงสี
ด้วยหัตถีกิจกรรมทำน้ำพุ่ง
พะองเผอิญเผ่าพงศ์แอบลงพุง
ถูกถลุงห้อยร่องแร่งร้องว้าย
กระตู้วู้หวุดหวิดเว่อร์นิดหน่อย
ทิงน็องนอยน้ำมะเน็ดเหนื่อยเหน็ดหน่าย
เผลอถลำพร่ำนิพนธ์สนตะพาย
จันกบง่ายเพียงจูจุ๊บจูบสะดือว์! •
สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj
— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022
