เมษา พฤษภา 2553 ‘เสื้อแดง’ ปรับ ‘ยุทธวิธี’ ต่อสู้ จากราชดำเนิน สู่ ราชประสงค์

ยุทธการ แดงเดือด

เมษา พฤษภา 2553

‘เสื้อแดง’ ปรับ ‘ยุทธวิธี’ ต่อสู้

จากราชดำเนิน สู่ ราชประสงค์

หากศึกษาผ่าน “ภาพชีวิตและการต่อสู้ของคนเสื้อแดง” ก็จะสัมผัสได้ว่าความสนใจต่อ “ราชประสงค์” มีมาตั้งกลางเดือนมีนาคม 2553 แล้ว

นั่นคือ การเดินทางไปยังสถานทูตสหรัฐอเมริกาประจำประเทศไทย

ยื่นหนังสือขอคำชี้แจงกรณี นายสุเทพ เทือกสุบรรณ รองนายกรัฐมนตรีฝ่ายความมั่นคง อ้างข่าวจากทางการสหรัฐว่า พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร เตรียมก่อวินาศกรรมในประเทศไทย

เมื่อ นายจตุพร พรหมพันธุ์ นำรถคนเสื้อแดงผ่านแยกราชประสงค์ก่อนเข้าสู่ถนนสาทร ผู้คนต่างโบกไม้โบกมือให้กับคนเสื้อแดง

บันทึกเดียวกันนี้ให้ภาพเมื่อวันที่ 3 เมษายน 2553 ว่า

ด้านหนึ่ง นายขวัญชัย ไพรพนา นำคนเสื้อแดงไปชุมนุมหน้าสถานีโทรทัศน์แห่งประเทศไทย เรียกร้องให้หยุดเสนอข่าวบิดเบือนและให้ถอดรายการที่ไม่เป็นกลางออก

ขณะเดียวกัน ด้านหนึ่ง ในเย็นวันเดียวกันนั้นคนเสื้อแดงอีกส่วนหนึ่งเดินจากสะพานผ่านฟ้าลีลาศไปแยกราชประสงค์ และตัดสินใจยึดพื้นที่บริเวณแยกราชประสงค์เป็นพื้นที่ปักหลักชุมนุมอีกแห่งหนึ่ง

การเคลื่อนไหวเดียวกันนี้มองจากด้านของ นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ก็จะเห็นภาพอันแตกต่างออกไป

ต้องอ่าน

ต้องยอมรับว่า การชุมนุมตอนนั้นมีลักษณะเกินไปกว่ากรอบความคิดในอดีตแล้ว ในอดีต การชุมนุมไม่เคยมีเป้าหมายว่าจะไปทำผิดกฎหมายมากขนาดนี้ เจ้าหน้าที่ก็คิดแค่ว่าคุยกันแล้ว ชุมนุมกันแล้วก็จบกันไป

เจ้าหน้าที่ส่วนใหญ่จึงมีกรอบความคิดแบบที่ไม่รู้สึกถึงความจำเป็นว่าจะต้องไปเข้มงวดกวดขัน อะลุ้มอล่วยกัน

แต่ความจริงการชุมนุมครั้งนั้นไม่ใช่แล้ว

กรณียึดราชประสงค์ก็เช่นกัน 3 เมษายน 2553 ช่วงที่ยังไปไม่ถึง ยังไม่มีการตั้งเวที ยังมาในลักษณะว่าเคลื่อนไหวสัญจรไปตามท้องถนน จะไปที่สี่แยกราชประสงค์

ผมจำได้แม่น ผมเป็นคนถามเจ้าหน้าที่เอง “คุณไม่ได้ให้ตั้งเวทีใช่ไหม”

“เขาจะขอตั้งชั่วคราว”

“คำว่าชั่วคราวของเขากี่ชั่วโมง กี่วัน กี่เดือน” ผมถามอีก

เจ้าหน้าที่ตำรวจคนนั้นบอกว่า “ไม่ทราบครับ เดี๋ยวเขาตั้งแล้วเขาก็เลิก”

ผมบอกทันที วันนั้น ตอนนั้นเลย “คุณอย่าให้เขาตั้งเวทีนะ เพราะถ้าตั้งเวทีแล้วเขาไม่เลิกนี่คุณก็ไม่มีปัญญาที่จะไปรื้อเขาทิ้ง เพราะคุณก็จะต้องบอกว่าคนเยอะเดี๋ยวมีเรื่อง แล้วถ้ายึดราชประสงค์ไปจะทำยังไง”

ตอนนั้น พยายามรายงานผมตลอดว่า “ไม่เป็นไรครับ คุยกันรู้เรื่อง”

ผมก็ย้ำตลอดว่า “อย่าให้ตั้งเวที มีรถกระจายเสียง เขาอยากจะยืนบนรถ ผมไม่ว่า”

เจ้าหน้าที่ก็บอก “ครับ ครับ”

แต่สุดท้าย รายงานเข้ามาว่า “ตั้งเวทีแล้วครับ!”

ที่จำได้แม่นเพราะผมมีความรู้สึกว่าแยกราชประสงค์นั้นจะเป็นการเคลื่อนไหวในเชิงยุทธศาสตร์ที่สำคัญของฝ่ายแกนนำเสื้อแดง

จึงพยายามเน้นย้ำต้องการให้เจ้าหน้าที่เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ ต้องเข้มงวด

ผมคุยกับเจ้าหน้าที่ซึ่งเป็นนายตำรวจระดับสูงตั้งแต่เช้าเพราะเรารู้ว่าเขาจะไปเส้นทางไหนบ้าง จุดไหนบ้าง

อันที่จริงเราเห็นตั้งแต่ปี 2552

ซึ่งผมเคยบอกว่า “ถ้าคุณปล่อยให้เขาปิดถนน ยึดแยกสุทธิสาร ยึดอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ เพื่อสร้างผลกระทบและความเดือดร้อนให้กับผู้คนทั่วไปแบบนี้ไม่ใช่การชุมนุมทางการเมืองแล้ว มันเป็นการจงใจกระทำการเพื่อก่อให้เกิดความเสียหาย เล็งผลต่อความเสียหาย”

จุดเริ่มต้นที่มีการยึดแยกราชประสงค์ ตั้งเวทีชุมนุมตั้งแต่วันที่ 4 เมษายน 2553 เป็นสิ่งที่อยู่ในใจผมมาก

เพราะมันเป็นเรื่องที่เห็นๆ กันอยู่ แล้วเราก็ทั้งบอกทั้งเตือน

เมื่อเปิด “มติชน” บันทึกประเทศไทย ปี 2553 อย่างตรวจสอบสถานการณ์ก็จะสัมผัสได้ในความเข้มแห่งสถานการณ์ในห้วงเดือนมีนาคมอย่างเป็นพิเศษ

ทั้งในห้วงก่อนการเจรจาและภายหลังการเจรจา

วันที่ 15 มีนาคม ยิงระเบิดเอ็ม 79 เข้าพื้นที่กองพันทหารราบที่ 1 รักษาพระองค์ ถนนวิภาวดีรังสิตขาออก 4 นัด ทหารบาดเจ็บ 2 นาย

วันที่ 16 มีนาคม ขี่จักรยานยนต์ปาระเบิดใส่บริษัท เชียงใหม่ คอนสตรัคชั่น จำกัด ต.สุเทพ อ.เมืองเชียงใหม่ ซึ่งเป็นบริษัทของ นายคะแนน สุภา พ่อตา นายเนวิน ชิดชอบ

วันเดียวกัน ที่กรุงเทพมหานคร ยิงระเบิดเอ็ม 79 ตกใกล้ๆ บ้าน นายอักขราทร จุฬารัตน์ ประธานศาลปกครองสูงสุด ซอยลาดพร้าว 23

01.50 น.ของวันที่ 20 มีนาคม ปาระเบิดใส่ป้ายชื่อโรงเรียนเปรม ติณสูลานนท์ ต.บัวเงิน อ.น้ำพอง จ.ขอนแก่น ต่อมา 21.50 น.ปาระเบิดใส่อาคารสำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ (ป.ป.ช.) ถนนสนามบินน้ำ จ.นนทบุรี

จากนั้น 22.30 น.ยิงระเบิดปากซอยแพร่งภูธร ถนนอัษฎางค์ เขตพระนคร เป้าคือกระทรวงกลาโหม ระเบิดติดสายไฟตกถูกประชาชนบาดเจ็บ 1 ห่างจากด้านข้างกระทรวงกลาโหมประมาณ 100 เมตร

04.00 น.ของวันที่ 28 มีนาคม ก่อนการเจรจา คนร้ายยิงลูกระเบิดเอ็ม 79 ใส่กรมทหารราบที่ 11 รักษาพระองค์ อันเป็นศูนย์บัญชาการในการประชุมศูนย์อำนวยการรักษาความสงบ (ศอ.รส.) จำนวน 2 นัด

ช่วงเกิดเหตุ นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ นายสุเทพ เทือกสุบรรณ ไม่ได้พักอยู่ คงมีเพียง นายสาทิตย์ วงศ์หนองเตย

22.00 น.เศษ เกิดเหตุระเบิดหน้าบ้านศิลปอาชา ถนนจรัญสนิทวงศ์

ที่น่าสนใจก็คือ 20.15 น.ของวันที่ 29 มีนาคม หลังการเจรจาที่ล้มเหลวระหว่างคณะของ นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ กับคณะของ นายวีระ มุสิกพงศ์ มีผู้ขว้างประทัดปิงปองเข้าไปภายในรั้วทำเนียบรัฐบาลฝั่งประตูทางเข้าสะพานมัฆวานรังสรรค์ ถนนราชดำเนิน 3 ลูก

ระเบิด 1 ไม่ระเบิด 2

20.00 น.ของวันที่ 30 มีนาคม คนร้าย 2 คนใช้รถจักรยานยนต์ขับขี่ผ่านหน้าอาคารมูลนิธิรัฐบุรุษ พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์ ถนนอู่ทองนอก เขตดุสิต จากนั้นได้ขว้างระเบิดชนิดเอ็ม 79 ผ่านรั้วเข้าไปในอาคาร

กลางดึกคืนวันที่ 4 เมษายน ต่อรุ่งเช้าวันที่ 5 เมษายน คนร้ายขว้างระเบิดหน้าสถานีวิทยุโทรทัศน์แห่งประเทศไทย (NBT)

และเกิดเหตุ “คาร์บอมบ์” หน้าสถานบริการโพไซดอนซึ่งเป็นกิจการของครอบครัว นางพรทิวา นาคาศัย รัฐมนตรีว่าการกระทรวงพาณิชย์และเลขาธิการพรรคภูมิใจไทย

ทั้งหมดเป็นสถานการณ์ก่อนและภายหลังการเจรจาระหว่างรัฐบาลกับคนเสื้อแดง และตามมาด้วยการขยายพื้นที่ชุมนุม

จากสะพานผ่านฟ้าลีลาศ ถนนราชดำเนิน ไปยังแยกราชประสงค์

ไม่ว่ามองจากด้านของรัฐบาล ไม่ว่ามองจากด้านของ นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ไม่ว่ามองจากด้านของศูนย์อำนวยการรักษาความสงบ

ล้วนให้ความระมัดระวังต่อแต่ละจังหวะก้าวของ “การเคลื่อนไหว”

เนื่องจากสัมผัสได้ในลักษณะของการเคลื่อนไหวมิได้มีแต่ทางด้านทางการเมืองอย่างเดียว หากแต่มีทางด้านการใช้ระเบิดและการใช้อาวุธเสริมเติมเข้ามา

เป็นสถานการณ์ก่อนเกิดเหตุการณ์วันที่ 10 เมษายน 2553

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022