| ผู้เขียน | คอลัมน์หน้า 3 มติชน |
|---|
ไม่ว่าจะมองผ่านการจัดทัพของ 1 พรรคเพื่อไทย ไม่ว่าจะมองผ่านการจัดทัพของ 1 พรรคก้าวไกล มีความแจ่มชัดในเป้าหมาย
เป้าหมาย “เอาชนะ” ทางการเมืองจะแตกต่างก็เพียงแต่พรรคเพื่อไทยต้องการเอาชนะผ่านยุทธศาสตร์ “แลนด์สไลด์” เพื่อสร้างเงื่อนไข และปัจจัยทางการเมือง “ใหม่”
ขณะที่พรรคก้าวไกลต้องการเอาชนะใน “ทางความคิด”
ไม่ว่าจะมองไปยังแต่ละกระบวนการของ 1 พรรคก้าวไกล ไม่ว่าจะมองไปยังแต่ละกระบวนการของ 1 คณะก้าวหน้า
ดำรงอยู่ภายใต้ “หลักการ” แบบ “เร่งทำช้าๆ”
เร่งทำช้าๆ ไปในแต่ละปริมณฑลแห่งการเลือกตั้งระดับ “ท้องถิ่น” เร่งทำช้าๆ ไปในแต่ละพื้นที่ของแต่ละเขตทางการเมือง
ด้านหนึ่ง ปักธง ด้านหนึ่ง ลงมือปฏิบัติ
มีความพยายามมองแต่ละก้าวย่างของ 1 พรรคเพื่อไทย และ 1 พรรคก้าวไกล เหมือนกับจะดำรงอยู่อย่างเบียดขบกันและกัน
เพราะมี “ฐาน” ใกล้เคียงและ “แย่งชิง” กัน
กระนั้น สภาพความเป็นจริงในทางการเมืองที่มิอาจปฏิเสธได้เลยก็คือ ฐานทางการเมืองของพรรคเพื่อไทยลึกซึ้งและกว้างขวางกว่า
เพราะสืบทอดมาจาก “ไทยรักไทย” และ “พลังประชาชน”
ขณะเดียวกัน ความสำเร็จในยุครัฐบาล “ไทยรักไทย” ก็เป็นเหมือนบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่อาบอย่างไรก็ไม่หมด
ดื่มอย่างไรก็ยังเย็นชื่นในหัวใจ
ฐานของพรรคเพื่อไทยจึงแน่นหนา แข็งแกร่งกว่าของพรรคก้าวไกล โดยเฉพาะฐานในชนบท หรือแม้แต่มหานคร
ความจริงนี้เพื่อไทยรู้ ก้าวไกลตระหนัก
เช่นนี้เองพรรคก้าวไกลเมื่อประสานเข้ากับคณะก้าวหน้าจึงเน้นอย่างหนักแน่นและจริงจังไปยังการทำงาน
ทางด้าน “ความคิด”
มองการเมืองระยะยาว
หากไม่มองการเมืองระยะยาวจะเคลื่อนไหวในเรื่อง “ขอคนละชื่อ ปลดล็อกท้องถิ่น” ทำไม หากไม่มองการเมืองระยะยาวจะ “ปักธง” ความคิดทำไม
งานหนึ่งของ “คณะก้าวหน้า” คืองาน “หว่านพืช”
ไม่ว่าจะกระทำโดย นายธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ ไม่ว่าจะทำโดย นายปิยบุตร แสงกนกกุล เดินหน้าไปอย่างมุ่งมั่น แน่วแน่
ประสานกับ “รูปธรรม” เฉพาะหน้าของ “พี่ช่อ”
แท้จริงแล้ว งานการเมืองของพรรคก้าวไกลคือลักษณะ “นำร่อง” ขณะที่งานความคิดของคณะก้าวหน้าเป็นการประมวลผลและสรุปรวบยอด
จากนั้นก็ “หว่านพันธุ์” ในทาง “ความคิด” ต่อไป
มองอย่างเปรียบเทียบการทำงานการเมืองระหว่าง 1 พรรคเพื่อไทย กับ 1 พรรคก้าวไกลประสานเข้ากับ 1 คณะก้าวหน้า
จึงเท่ากับเป็นการร้องเพลงในแบบ “ประสานเสียง”
ผลงานและความสำเร็จเฉพาะหน้าของพรรคเพื่อไทย จึงอำนวยประโยชน์ให้กับพรรคก้าวไกลเหมือนปี่ขับขานกับกลอง
เอกภาพจึงเป็น “ด้านหลัก” ความขัดแย้งจึงเป็น “ด้านรอง”
