| ผู้เขียน | คอลัมน์หน้า 3 มติชน |
|---|
คอลัมน์หน้า 3 : ประกาศ การเมือง แนวทาง ประชาธิปไตย ยุทธศาสตร์ เพื่อไทย
คําปราศรัยของ “4 ผู้นำ” แห่งพรรคเพื่อไทยในการประชุมใหญ่ประจำปี มีลักษณะในทาง “ยุทธศาสตร์” อย่างแจ่มชัด ครบถ้วน
จำเป็นต้องมองทั้ง “แพคเกจ”
เริ่มจาก นายจาตุรนต์ ฉายแสง ตามมาด้วย นายชัยเกษม นิติสิริ และขยายความสำแดงรูปธรรมโดย นพ.ชลน่าน ศรีแก้ว
แล้ว น.ส.แพทองธาร ชินวัตร จึงฟันธง
จากต้นไปยังจบไม่เพียงสัมผัสได้ในประวัติและการต่อสู้อันยาวนาน ต่อเนื่องจากพรรคไทยรักไทย พรรคพลังประชาชน มายังพรรคเพื่อไทย
หากยังเชื่อมร้อยมายัง “ปัจจุบัน”
และพลันที่ น.ส.แพทองธาร ชินวัตร เริ่มบรรยาย ภาพแห่ง “อนาคต” ก็ค่อยๆปรากฏเหมือนหนังจอกว้าง ตระการตา
บนซากปรักหักพังที่หนักหนาสาหัสตลอด 4 ปี
การมองอย่างครบถ้วน มองอย่างเป็นระบบทั้งแพคเกจตั้งแต่ต้นจนถึงบทสรุปจะสัมผัสได้ถึงความจัดเจนในอดีต การต้องเผชิญในปัจจุบัน
และความมั่นใจที่จะก้าวไปสู่อนาคต
ต้องยอมรับว่าการตระเตรียมของพรรคเพื่อไทยครั้งใหม่แสดงถึง “ความพร้อม” ที่ไม่เพียงแต่จะเหนือกว่าพรรคการเมืองซึ่งเป็นปรปักษ์
หากแม้แต่ในตัวของ “เพื่อไทย” เอง
พรรคเพื่อไทยยุคที่มี น.ส.แพทองธาร ชินวัตร เป็น “หัวหน้าครอบครัว” มีความพร้อมมากยิ่งกว่าในยุคแห่งการเลือกตั้งเดือนกรกฎาคม 2554
ขอให้มองจาก “บริบท” ที่ “แวดล้อม”
การได้นักการเมืองเปี่ยมคุณภาพระดับ นายจาตุรนต์ ฉายแสง การได้นักกฎหมายที่ยืนหยัดในหลักการระดับ นายชัยเกษม นิติสิริ
ยิ่งทำให้ภาพ น.ส.แพทองธาร ชินวัตร โดดเด่น
ตลอดเวลาแห่งการบรรยายจาก นายจาตุรนต์ ฉายแสง จนจบลงที่คำประกาศด้วยความมั่นใจเป็นอย่างสูงของ น.ส.แพทองธาร ชินวัตร
คนที่ต้องหนักใจย่อมเป็น “คสช.”
ไม่ว่าจะมองผ่านนายกรัฐมนตรีอย่าง พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ไม่ว่าจะมองผ่านพรรคพลังประชารัฐอย่าง พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ
เพราะเป้าหมายคือ รัฐประหารเดือนพฤษภาคม 2557
การพูดของ นายจาตุรนต์ ฉายแสง นายชัยเกษม นิติสิริ นพ.ชลน่าน ศรีแก้ว ตลอดจน น.ส.แพทองธาร ชินวัตร ดำเนินไปในลักษณะ “ตัวแทน”
ตัวแทนของ “เหยื่อ” จากกระบวนการ “รัฐประหาร”
ก่อให้เกิดภาพเปรียบเทียบอย่างมีนัยสำคัญต่อ พรรคพลังประชารัฐ พรรคภูมิใจไทย พรรคประชาธิปัตย์ พรรคชาติไทยพัฒนา
ขณะที่พรรคก้าวไกลก็พร้อมจะชโยโห่ร้องไปด้วยกับพรรคเพื่อไทย
หากคำปราศรัยจาก 4 แกนนำสำคัญของพรรคเพื่อไทย คือ คำประกาศในทางการเมือง แสดงออกในเชิงอุดมการณ์
นี่คือ การแบ่งมิตร แบ่งศัตรูอย่างเด่นชัด
นี่คือ การสร้างแนว “ประชาธิปไตย” ที่ยืนอยู่บนฐานแห่งความเชื่อมั่นที่ว่า หากการเมืองดีก็จะสามารถบริหารจัดการเศรษฐกิจได้
นี่คือการเมืองแห่งความหวัง บนฐานแห่งการเลือกของประชาชน
