นวัตกรรมแห่ง “พลังดูด” ก็ทำนองเดียวกันกับนวัตกรรมแห่ง “ประชารัฐ” อันเข้ามาแทนที่คำว่า “ประชานิยม” ในกาลอดีต
ต้องขอบคุณ นวัตกรรมแห่ง “พลังดูด”
เพราะหากไม่มีการเดินสายแผ่ “พลังดูด” ไม่ว่าจะออกมาจากภายในทำเนียบรัฐบาล ไม่ว่าจะปฏิบัติการโดย “กลุ่มสามมิตร”
ก็มิอาจเข้าใจว่าทำไมต้องเป็น “ประชารัฐ”
เมื่อนำเอากระบวนการแห่ง “พลังดูด” กับกระบวนการแห่ง “ประชารัฐ” มาวิเคราะห์ถึงเนื้อในอย่างตระหนักในมูลเชื้อ ฐานที่มา
ก็จะเข้าใจในความจำเป็นต้องทำ
คำถามอันตามมาโดยอัตโนมัติก็คือ ไม่ว่า “พลังดูด” ไม่ว่า “ประชารัฐ” เป็นกลยุทธ์อันเยี่ยมยอดหรือว่าเป็นความอับจนในทางความคิด
นั่นก็คือ มิอาจ “คิดนอกกรอบ” มิอาจ “คิดใหม่ ทำใหม่”
แรกที่เกิดรัฐประหารเมื่อเดือนกันยายน 2549 อาจมองไม่เห็นเด่นชัดเพราะเวลาของรัฐบาล คมช.มีเพียง 1 ปีเศษก็อำลาจากไป
พร้อมกับความพ่ายแพ้ในการเลือกตั้งเดือนธันวาคม 2550
มีความพยายามเคลื่อนไหวอีกนับแต่เดือนพฤษภาคม 2551 รุนแรงถึงขั้นยึดทำเนียบรัฐบาล ยึดสนามบิน และที่สุดลงเอยด้วยตุลาการภิวัตน์โดยการยุบพรรคพลังประชาชน
และกำราบอย่างรุนแรงในเดือนเมษายน พฤษภาคม 2553
สร้างความมั่นใจเป็นอย่างสูงว่าบุญเก่าจากพรรคไทยรักไทย พรรคพลังประชาชน ไม่น่าจะเหลืออยู่มาถึงพรรคเพื่อไทย จึงได้ยุบสภา
แต่แล้วการเลือกตั้งเดือนกรกฎาคม 2554 ก็ทำให้หงายหลัง
จึงจำเป็นต้องสร้างสถานการณ์เหมือนเมื่อต้นปี 2549 เพียงแต่เปลี่ยนตัวเล่นมาเป็น “กปปส.” และนำไปสู่รัฐประหารในเดือนพฤษภาคม 2557
ครานี้ดำเนินกลยุทธ์ “ยืมหอกสนองคืน” เต็มพิกัด
เห็นได้จากการนำเอาคนของพรรคไทยรักไทยมาเป็น “เครื่องมือ” พร้อมกับแปรนโยบาย “ประชานิยม” มาเป็น “ประชารัฐ”
อาศัยผลิตภัณฑ์ “ไทยรักไทย” มาอยู่ใน “แพคเกจ” ใหม่
จากเดือนสิงหาคม 2558 เรื่อยมาจนถึงเดือนกรกฎาคม และกำลังเหยียบบาทก้าวเข้าสู่เดือนสิงหาคม 2561
หวังว่า “ผลงาน” จะสู้กับเจ้าของห้าง “ใบห่อ” ได้
พลันที่เข้าสู่เดือนกรกฎาคม 2561 ก็ใช้กลไก “กลุ่มสามมิตร” ที่นำโดย นายสุริยะ จึงรุ่งเรืองกิจ นายสมศักดิ์ เทพสุทิน เปิดยุทธการ “พลังดูด”
พุ่งเป้าไปยัง “พรรคเพื่อไทย” เป็นหลัก
บนพื้นฐานความเชื่อมั่นที่ว่าตอนจัดตั้งพรรคไทยรักไทย นายห้าง “ใบห่อ” ก็ทำเช่นนี้ จึงไม่แปลกที่พรรคพลังประชารัฐจะเล่นบท “พรรคพลังดูด”
เรียกว่า “เลียนแบบ” ของ “ไทยรักไทย” ครบถ้วน
ไม่ว่านวัตกรรม “พลังดูด” ไม่ว่านวัตกรรม “ประชารัฐ” อาจทำให้เกิดความสั่นสะเทือนภายในพรรคเพื่อไทยและเครือข่ายของนายห้าง “ใบห่อ” ได้อย่างเด่นชัด
แต่เด่นชัดถึงระดับใดยังไม่เป็นที่กระจ่าง
อย่างน้อยการเลือกตั้งเดือนธันวาคม 2550 ก็ยังหลอกหลอน อย่างน้อยการเลือกตั้งเดือนกรกฎาคม 2554 ก็ยังหลอกหลอน
หลอกหลอนว่าเป็น “นวัตกรรม” หรือว่าเป็น “ความอับจน”
