รื่นร่มรมเยศ : เมื่อคนเกิดเป็นหมา (2) : โดย เสฐียรพงษ์ วรรณปก
คราวที่แล้วได้พูดถึงเมื่อคนเกิดเป็นหมา คราวนี้ก็ไม่หนีเรื่องหมา ขอเล่าเรื่องคนผิดต่อหมาให้ฟังอีกสักตอน
ดังที่เราทราบกันดีอยู่แล้วว่า พระพุทธศาสนาสอนว่าคนเรามีกรรมเป็นของตน มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย ใครทำกรรมใดไว้ไม่ว่าดีหรือชั่ว เขาย่อมจะเป็นทายาทรับผลกรรมนั้น คือใครทำ ใครได้ว่างั้นเถอะ จะทำให้กันไม่ได้
คนอยากไปสวรรค์นิพพานต้องทำเอาเอง ไม่ใช่ว่าสมภารอยากเป็นพระอรหันต์แล้วขี้เกียจทำ สั่งให้เณรน้อยทำแทน เณรก็ได้เป็นอรหันต์เท่านั้นสิครับ ว่าไปแล้วกฎแห่งกรรมนี้ก็ “แฟร์” หรือยุติธรรมดีนะครับ ไม่ว่าใครจะใหญ่ขนาดไหน พอทำชั่วก็ได้รับผลตอบสนองสาสมกับกรรมที่ทำหมด ไม่มียกเว้นว่าท่านผู้นี้เป็นนักการเมืองใหญ่หรือเจ้าพ่อมีอิทธิพล
ยมบาลท่านไม่เล่นด้วยดอกครับ ใหญ่มาจากไหนจับโยนกระทะทองแดงเหมือนกันหมด ว่ากันอย่างนั้น อย่าถามผมว่าจริงหรือเปล่า เพราะผมก็ยังไม่เคยลงไปดู และก็ไม่อยากไปดูด้วย อยากไปโน่น ดูนางฟ้านุ่งน้อยห่มน้อยบนสวรรค์วิมานโน่น คงจะปลอดเอดส์ดี หรือไง?
มีพระภิกษุจำนวน 7 รูป เดินทางมาด้วยเรือจากเมืองไกล เพื่อเฝ้าพระพุทธเจ้า ขณะประทับอยู่ที่พระเชตวันเมืองสาวัตถี พอมาถึงกลางทะเล เรือเกิดเครื่องดับเอาเฉยๆ พวกนายช่างตรวจเครื่องเคราอย่างละเอียดถี่ถ้วน ไม่ปรากฏส่วนไหนชำรุดเสียหาย แต่ทำไมมันหยุดไปเฉยๆ
พวกเขาจึงให้ผู้โดยสารจับสลาก โดยทำเครื่องหมาย “สลากกาลกิณี” ไว้
บังเอิญภรรยาสาวของกัปตันจับสลากใบนั้นได้ถึงสามครั้ง กัปตันจึงจำใจให้คนเรือจับเธอถ่วงน้ำเสีย เรือจึงเดินเครื่องแล่นไปได้อย่างประหลาด
พระเหล่านั้นมาถึงพระเชตวันก็กราบทูลให้พระพุทธองค์ทรงทราบ แล้วทูลถามว่าทำไมจึงเป็นเช่นนั้น สตรีนางนั้นทำบาปกรรมอะไรมาจึงถูกจับถ่วงน้ำ
พระพุทธองค์ตรัสเล่าว่า สตรีนางนั้นเมื่อชาติก่อนเธอเลี้ยงหมาไว้ตัวหนึ่งเป็นหมาตัวโปรด ไปไหนเจ้าตูบนั้นก็ติดตามไปด้วยไม่ห่าง คราวหนึ่งพวกเด็กหนุ่มปากเปราะพูดกระเซ้าว่า แฟนเธอน่ารักจัง คงปรนเปรอความสุขให้ถึงใจซีนะ
หญิงสาวรู้สึกเขินอายที่ถูกเด็กหนุ่มพวกนั้นพูดกระเซ้าเย้าแหย่จึงเอาหมาตัวโปรดไปผูกคอถ่วงน้ำ ด้วยผลกรรมนั้น นางจึงถูกเขาถ่วงน้ำตายเช่นกัน
ครับ ทำอย่างใดได้อย่างนั้น หรือได้รับผลคล้ายกันนั้น ไม่จำเป็นว่าถ่วงน้ำเขา แล้วชาตินี้ก็ถูกเขาจับถ่วงน้ำดังเช่นหญิงสาวคนนี้เสมอไป อาจจะถูกฆ่าตายโดยวิธีอื่นก็ได้ แต่ที่แน่ๆ จะต้องได้รับผลกรรมตามสนองแน่นอน ยกเว้นแต่จะสร้างเงื่อนไขใหม่ (กรรมใหม่) ที่แรงกว่าเดิม กรรมเก่าก็เป็น “อโหสิกรรม” คือเจ๊ากันไปโดยอัตโนมัติ
ดังกรณีโจรองคุลิมาลฆ่าคนตายมามากมาย แต่สร้างเงื่อนไขใหม่ที่ดีกว่า คือได้บรรลุมรรคผลนิพพานเสียก่อน กรรมที่ทำจึงถูก “ยกเลิก” ไปโดยอัตโนมัติ
สรุปแล้วทุกอย่างล้วนเราต้องทำเอาเองทั้งนั้น
เรื่องคนผิดต่อหมายังมีอีกเรื่องหนึ่งซึ่งเล่าขานกันมา สตรีนางนี้เป็นสาวิกาที่มั่นคงในพระศาสนาเสียด้วย เป็นมเหสีของพระเจ้าปเสนทิโกศล แต่อย่างว่า บางครั้งคนเราก็เกิดมีอารมณ์เปลี่ยวตามวิสัยปุถุชน
ในวังมีสุนัขตัวโปรดตัวหนึ่งที่นางเลี้ยงดูมาอย่างดี วันหนึ่งนางได้ทำมิดีมิร้าย (ความจริงเรียกว่าให้สุนัขทำมิดีมิร้ายจะถูกกว่า) กับสุนัขตัวโปรดนั้น ขณะที่สรงสนานในห้องน้ำ
ทำอีท่าไหนไม่ปิดประตู หรือว่าปิดแต่มีรูมีช่องก็ไม่ทราบ ตามเรื่องก็บอกว่านางก็ยังมิได้ทำอะไรเกินเลย เพียงแต่สุนัขมันเลียโน่นเลียนี่นาง
เท่านั้นจริงๆ
แต่บังเอิญพระราชสวามีมองเห็นเข้าผ่านช่องเล็กๆ (แน่ะ แอบถ้ำมองเสียด้วย) ก็ทรงโวยวายว่านางทำมิดีมิร้ายกับสุนัข นางเถียงว่ามิได้ทำอะไร พระราชสวามีก็ยืนยันว่าก็ฉันเห็นกับตานี่นา นางจึงบอกว่า ใครก็ตามถ้ามาอยู่ในห้องน้อยนี้ คนมองผ่านช่องเข้ามาจะเห็นว่าทำอะไรแปลกๆ ทั้งนั้น ไม่เชื่อพระองค์ลองมาอยู่ในห้องนี้ดู หม่อมฉันจะไปดูข้างนอก
พระเจ้าปเสนทิโกศลพาซื่อทำตาม นางก็โวยวาย เจ้าข้าเอ๊ย มาดูพระราชาเสพเมถุนกับนางแพะ ทรงตกพระทัยบอกมเหสีว่าอย่าเอ็ดไป ฉันไม่ได้ทำอย่างนั้นสักหน่อย นางก็เถียงว่าหม่อมฉันเห็นกับตานี่นา
ก็ไม่ทราบว่าทรงพาซื่อหรือพาเซ่อกันแน่ ในที่สุดทรงเชื่อนางจริงๆ
พอนางสิ้นชีวิตไป พระเจ้าปเสนทิโกศลทรงเศร้าโศกอาลัยอาวรณ์นางมาก ตั้งใจจะทูลถามพระพุทธเจ้าว่า นางสิ้นชีวิตไปแล้ว ไปเกิดในสวรรค์ชั้นไหน แต่ก็ลืมทุกที จนกระทั่ง 7 วันไปแล้ว พระองค์จึงระลึกได้ กราบทูลถามพระพุทธเจ้า พระองค์ทรงตรัสว่า “พระนางมัลลิกา มเหสีของพระองค์ไปเกิดในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์แล้ว”
ว่ากันว่าหลังจากสิ้นชีวิตไปแล้ว ด้วยบาปกรรมที่ทำท่าจะทำมิดีมิร้ายกับสุนัข และบาปกรรมที่โกหกหลอกลวงพระราชสวามี นางจึงไปตกนรกเสีย 7 วัน ไม่มากไม่น้อย เพราะยังไม่ได้ทำจริงๆ พระพุทธองค์จึงทรงบันดาลให้พระเจ้าปเสนทิโกศลลืมถามเรื่องนี้จนกว่าจะเลย 7 วันไปแล้ว ซึ่งตอนนั้นนางได้ไปเกิดบนสวรรค์แล้ว
เพราะถ้าจะบอกพระองค์ตามความเป็นจริง ประเดี๋ยวก็จะเสียพระทัยและเข้าใจผิดว่า คนทำแต่คุณงามความดีทำไมจึงตกนรกเพราะในสายพระเนตรของพระเจ้าปเสนทิโกศลนั้น มเหสีสุดที่รักของพระองค์ไม่เคยทำชั่วเสียเลย เป็นคนดี มีศีลธรรม เคร่งศาสนามากที่สุดคนหนึ่ง
นับว่าเธอหลอกพระราชสวามีได้สนิทแนบเนียนจริงๆ
