คอลัมน์หน้า 3 : บทบาท ก้าวไกล หลัง อนาคตใหม่ ถูกยุบ บทบาท ก้าวหน้า
พลันที่เปิดประชุมรัฐสภาสมัยสามัญ พลันที่เข้าสู่วาระแห่งการพิจารณาพระราชกำหนดเงินกู้ บทบาทของผู้แทนปวงชนก็เริ่มปรากฏ
ไม่ว่าในนามของ “พรรค” ไม่ว่าในนามของ “บุคคล”
เราเห็นบทบาทของ นายสมพงษ์ อมรวิวัฒน์ ทั้งในด้านอันเป็น “ผู้นำฝ่ายค้าน” ทั้งในด้านอันเป็นหัวหน้าพรรคเพื่อไทย
เราเห็นบทบาทของ นายวิโรจน์ ลักขณาอดิศร
ในฐานะผู้อภิปรายคนแรกของพรรคก้าวไกล ยืนยันลักษณะอันเป็นจุดเด่นซึ่งสืบทอดและพัฒนามาจากพรรคอนาคตใหม่ครบถ้วน
ทั้งๆ ที่พรรคอนาคตใหม่ถูก “ยุบ” ไปแล้ว
ทั้งๆ ที่ ส.ส.อันเคยสังกัดพรรคอนาคตใหม่จำนวนหนึ่งแยกและแตกออกไปสังกัดพรรคการเมืองอื่นจำนวนก็ไม่น้อย
แต่ “อนาคตใหม่” ก็อวตารมาเป็น “ก้าวไกล” อย่างเด่นชัด
การดำรงคงอยู่ของพรรคก้าวไกล การดำรงคงบทบาทในฐานะ ส.ส.ของ นายวิโรจน์ ลักขณาอดิศร ทั้งในและนอกสภาสะท้อนอะไร
สะท้อนถึง “ชัยชนะ” สะท้อนถึง “ความพ่ายแพ้”
เหมือนกับเจตจำนงในการบดขยี้และทำลายพรรคอนาคตใหม่ของอีกฝ่ายในทางการเมืองจะประสบชัยชนะ ประสบความสำเร็จ
นั่นก็คือ ยุบพรรคอนาคตใหม่ได้
ถามว่าพรรคอนาคตใหม่เกิดอาการแพแตก หนียะย่าย พ่ายจะแจ ตามความคาดหวังหรือไม่ อาจมีจำนวนหนึ่งเป็นเช่นนั้น
แต่ส่วนใหญ่ก็ยังเหนียวแน่นไปกับ “ก้าวไกล”
ขณะเดียวกัน การตัดสิทธิทางการเมืองต่อกรรมการบริหารอาจเป็นจริง แต่ถามว่าบทบาทของ นายธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ นายปิยบุตร แสงกนกกุล น.ส.พรรณิการ์ วานิช จบหรือไม่
ตอบได้เลยว่า ไม่จบ
บทบาทของพรรคก้าวไกล ไม่ว่าในด้านของพรรค ไม่ว่าในด้านของปัจเจก ล้วนดำเนินเดินหน้าไปด้วยความคึกคัก
ชื่อของ “ก้าวไกล” ติดอยู่ใน “ตลาด”
อาจจะเก้งก้างอยู่บ้างในเบื้องต้น แต่ด้วยเวลาอันรวดเร็ว ไม่ว่า นายพิธา ลิ้มเจริญรัตน์ ไม่ว่า น.ส.ศิริกัญญา ตันสกุล ก็สามารถสร้าง “พื้นที่” ของตนเอง
ยิ่งมองไปทางด้าน “อดีต” กรรมการบริหารที่ถูกตัดสิทธิ
บทบาทของ นายธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ ยิ่งเข้มข้น การไลฟ์ของ นายปิยบุตร แสงกนกกุล เปิดประเด็นอย่างไม่ขาดสาย
ยิ่ง น.ส.พรรณิการ์ วานิช ยิ่งไม่เคยหายไปจากสนาม “ข่าว”
ที่เคยคิดว่ายุบพรรคอนาคตใหม่แล้วจะจบ ก็ไม่จบ เพราะยังมี “ก้าวไกล” ที่คิดว่าตัดสิทธิทางการเมืองแล้วจะจบ ก็ไม่จบ
เพราะ “ก้าวหน้า” ก็พร้อม “ก้าวไกล” ก็เปี่ยมด้วยความคึกคัก
สถานการณ์หลังการยุบพรรคอนาคตใหม่ สถานการณ์หลังการตัดสิทธิทางการเมือง 11 กรรมการบริหารพรรคอนาคตใหม่ จึงทรงความหมาย
ที่คิดว่าจบ กลับไม่จบ
ไม่เพียงแต่ไม่จบ หากแต่ยังทำให้เกิดลักษณะ 2 ปัจจัยของการเคลื่อนไหว ทั้งเคลื่อนไหวในรัฐสภา ทั้งเคลื่อนไหวนอกรัฐสภา
ดำเนินไปในแบบ 2 ประสานทางการเมือง
