| ผู้เขียน | สุวพงศ์ จั่นฝังเพ็ชร |
|---|
สถานีคิดเลขที่ 12 : ปัง-ปุริเย่ ไม่ใช่ ปัง-ปืน
ก่อนถึงวันที่ 14 ตุลาคม 2563
ที่กลุ่มมวลชนต่างๆ ในนามคณะราษฎร จะชุมนุมที่อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย
ภายใต้ข้อเรียกร้อง 3 ข้อ คือ
1.พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ต้องลาออกจากนายกรัฐมนตรี
2.เปิดประชุมวิสามัญรับร่างแก้ไขรัฐธรรมนูญ โดยให้มีการร่างใหม่ทั้งฉบับ
3.ปฏิรูปสถาบันให้กลับมาอยู่ใต้ระบอบประชาธิปไตย
คงต้องรอดูว่าจะ “ปังปุริเย่” (อันมีความหมายตามที่คนรุ่นใหม่ให้นิยามว่า “เป็นอะไรที่มากกว่าสุดปังมันเริ่ด มันอลังมาก แบบมากกกกกจริงๆ”) หรือไม่
ซึ่งคาดหวัง “ในทางดี” ว่าจะเป็นเช่นนั้น
ไม่ใช่เหลือเพียงแค่ “ปัง”
“ปัง” อันหมายถึงเสียงปืน
หรือสัญลักษณ์ของความรุนแรงในทุกรูปแบบ
เพราะนั่นย่อมไม่ใช่สิ่งพึงประสงค์ที่จะให้เกิดขึ้น
ดังที่เคยเกิดขึ้นเมื่อ 14 ตุลาคม 2516
ที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 9 ทรงมีพระราชดํารัสผ่านทางวิทยุและโทรทัศน์ เมื่อเวลา 19.15 น. ความตอนหนึ่งว่า
“วันนี้เป็นวันมหาวิปโยค เกิดการปะทะกัน และมีคนได้รับบาดเจ็บ ความรุนแรงได้ทวีขึ้นทั้งพระนคร ถึงขั้นจลาจล มีคนไทยด้วยกันต้องเสียชีวิต…”
14 ตุลาคม 2563 ไม่ควรเกิดมหาวิปโยคขึ้นมา ไม่ว่าจะจากฝ่ายใดก็ตาม
เพราะบัดนี้ 47 ปีผ่านไปแล้ว แผลเป็นก็ยังคงดำรงอยู่
แม้องค์การนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ (อ.ม.ธ.) จะพยายามปลอบประโลม ด้วยการให้ความหมายในเชิงบวก วันที่ 14 ตุลาคม 2516 ว่า วันมหาปีติ ก็ตาม
แต่ความรุนแรงก็ยังเป็นด้านมืดของเหตุการณ์นั้นอยู่
ทั้งนี้ “วันมหาปีติ” นั้นปรากฏขึ้น เมื่อ อ.ม.ธ.ซึ่งมีบทบาทสำคัญในการเคลื่อนไหวเรียกร้องสิทธิเสรีภาพประชาธิปไตยตอนนั้น
ได้จัดทำหนังสือ บันทึกข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์ ที่ครอบคลุมช่วงเวลาตั้งแต่ 5-15 ตุลาคม 2516
โดยต้องการให้เป็นหนังสือ ที่รายงานข้อเท็จจริง ในเหตุการณ์ที่ตรงกับความเป็นจริง ให้มากที่สุด
ผ่านปากคำผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์รวมถึงภาพถ่ายต่างๆ
โดยให้ชื่อหนังสือ “วันมหาปิติ”
ทั้งนี้ ได้มีการระบุในคำนำบางส่วนว่า
“…14 ตุลาคม 2516 วันที่เราได้สูญเสียชีวิตของนักเรียน นิสิต นักศึกษาและประชาชน นักต่อสู้ วีรชนผู้มีค่ายิ่ง เป็นจำนวนมาก
…มันเป็นความวิปโยค โศกเศร้าอย่างยิ่ง
แต่หลังจากนั้น ความสำนึกทางการเมืองได้แล่นเข้าสู่ประชาชนอย่างรวดเร็ว
สำนึกในการต่อสู้ได้แพร่สะพัด
ความรักชาติ ได้แทรกซึมไปในสายเลือด
ความจริงได้พิสูจน์ตัวเองให้เห็นชัดเจนว่า ประชาชนเป็นผู้สร้างประวัติศาสตร์
…14 ตุลาคม 2516 วันมหาปีติของประชาชน
ที่จะต่อสู้กับความเลวร้ายที่เหลืออยู่ รากเหง้าของความชั่วที่ยังฝังรากลึกอยู่
มีเรื่องจะต้องต่อสู้อีกมากและใช้เวลานาน จนกว่าจะได้ประชาธิปไตยของประชาชนที่แท้จริง
วันที่ประชาชนได้ลืมตาอ้าปากกันอย่างล้วนทั่ว
ร่าเริงในการต่อสู้ มีความหวังและเชื่อมั่นในกำลังของประชาชน…”
14 ตุลาคม นอกเหนือจากวันมหาวิปโยค ยังเป็นวันมหาปีติ ด้วยประการฉะนี้
และคำว่า “ปีติ” นี้ ก็อยากให้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากการชุมนุมในวันที่ 14 ตุลาคม 2563 นี้ด้วย
ไม่ใช่ วิปโยค
หรือไม่ใช่ ปัง-ปืน
แต่ถ้า ปัง ก็ขอเป็น ปังปุริเย่
วันแห่งความปีติ สมกับที่คณะรัฐมนตรีเคยมีมติเมื่อวันที่ 26 สิงหาคม 2546 ยกให้วันนี้
เป็นวัน “14 ตุลา ประชาธิปไตย” โดยแท้จริง
สุวพงศ์ จั่นฝังเพ็ชร
