| ผู้เขียน | สุชาติ ศรีสุวรรณ |
|---|
ที่เห็นและเป็นไป : มารยาท
การอภิปรายไม่ไว้วางใจที่ผ่านมานอกจากเนื้อหาเข้มข้น และชี้ให้เห็นจุดอ่อน หรือเจตนาอันส่อความไม่ชอบมาพากลมากมาย ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่เป็นกระแสให้พูดถึงต่อเนื่องมากคือ “มารยาท”
ตรงนี้น่าสนใจ
ในส่วนของเนื้อหานั้น เรื่องราวที่ฝ่ายค้านหยิบยกมาโจมตีนั้น หากรัฐมนตรีที่ถูกซักฟอกแค่นำไปพิจารณาปรับปรุงการทำงานของตัวเองอย่างใส่ใจความรู้สึกของประชาชน อย่าคิดว่าประชาชนโง่จนไม่รู้สึกรู้สากับพฤติกรรมที่ฝ่ายค้านเอามาเปิดโปง จะเป็นประโยชน์อย่างยิ่งกับประเทศชาติ
แต่จะไม่เป็นประโยชน์เลยหากเอาแต่พึ่งเสียงข้างมากที่เอาแค่ปกป้องพวกตัวเองโดยไม่คำนึงถึงความผิดความถูก ไม่รู้ว่าการยึดเอาประโยชน์ส่วนตัวสร้างความเสียหายต่อส่วนรวมอย่างไร
และตรงนี้เองที่ “มารยาท” เป็นคำที่น่าสนใจที่มีการหยิบยกขึ้นมาจนเป็นกระแสในการอภิปรายครั้งนี้
เพราะคำว่า “มารยาท” นั้น ย่อมหมายถึงจิตใจที่พัฒนาแล้วของมนุษย์
ความหมายที่ตรงที่สุดคือ การอยู่ร่วมกันกับคนอื่นอย่างนึกถึงใจเขาใจเรา ไม่แสดงทั้งโดยคำพูด และการกระทำให้คนที่อยู่ร่วมกันเกิดความรู้สึกไม่ดี
“มารยาท” ทำให้คนแตกต่างกัน ระหว่างผู้ที่ได้รับการฝึกอบรมกับผู้ไร้การอบรม
ผู้ได้รับการเชิดชูว่าเป็น “ผู้ทรงเกียรติ” สมควรอย่างยิ่งที่จะเป็นผู้ที่ได้ชื่อว่ามีมารยาท
ไม่ว่าจะเป็น “คณะรัฐมนตรี” หรือ “สมาชิกรัฐสภา” เพราะพวกท่านทั้งหลายเหล่านี้ล้วนแล้วแต่ยืนอยู่ในฐานะผู้นำประชาชน เป็นภาพลักษณ์ที่สะท้อนให้สายตาชาวโลกได้เห็นว่าเป็นชาติที่พัฒนาไปได้แค่ไหน
หากทำความเข้าใจความหมายของมารยาท แล้วลองมองกลับไปถึงพฤติกรรมของ “ผู้ทรงเกียรติ” ทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นคณะรัฐมนตรี สมาชิกรัฐสภา แล้วเอาความหมายของมารยาทเข้ามาจับ น่าจะรู้สึกได้ว่า “ผู้คนในประเทศของเราเป็นผู้ได้รับการพัฒนาในการอยู่ร่วมกันแล้วแค่ไหน”
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ มีรูปธรรมของความไร้มารยาทมากมาย
ในข้อกล่าวหาของฝ่ายค้าน ล้วนแล้วแต่สะท้อนการทำหน้าที่อย่างไร้มารยาทที่จะคิดถึงความรู้สึกของประชาชนที่ได้รับผลกระทบ
การทำหน้าที่องครักษ์พิทักษ์ผู้มีอำนาจ ด้วยการประท้วงซ้ำซาก
ที่ย่ำแย่กว่านั้นคือ แม้จะเป็นการทำหน้าที่อย่างเห็นได้ชัดว่าพากันละเลย “มารยาท” แต่กลับกลายเป็นเรียกหา “มารยาท” กันอย่างเต็มปากเต็มคำจากคนอื่น
มองเห็นแต่ “ความไร้มารยาทของคนอื่น” แต่กลับไม่รู้สึกถึงความจำเป็นต้องมีมารยาทของตัวเอง
มารยาทเป็นเรื่องของความละอายที่ต้องมีในจิตใจ
หากไม่มีความละอายเสียแล้ว “มารยาท” ที่จะเข้าใจถึงชีวิตที่ผ่านการพัฒนาแล้วไม่มีทางเกิดขึ้นได้
เสียงเรียกหามารยาทที่ดังขรม ขณะที่ตัวเองแสดงความไร้มารยาทอยู่ต่อหน้าต่อตา จึงเกิดขึ้นโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร
สุชาติ ศรีสุวรรณ
