| ผู้เขียน | สถานีคิดเลขที่ 12 |
|---|
สถานีคิดเลขที่ 12 : ชะตากรรม ของ‘เด็ก’บางคน โดย ปราปต์ บุนปาน
“วันเด็ก” ประจำปี 2565 เพิ่งผ่านพ้นไป
แต่ก็ยังมี “เด็ก-เยาวชน” อีกมากมายหลายคน ที่ขาดโอกาสและไม่ได้รับในสิ่งที่พวกเขาพึงจะได้รับ
รวมถึง “เยาวชน” ที่ออกมาเคลื่อนไหวทางการเมืองในช่วง 1-2 ปีที่ผ่านมา
สัปดาห์ก่อน ได้ฟัง สุรีย์รัตน์ ชิวารักษ์ แม่ของ เพนกวิน ชิวารักษ์ แกนนำคณะราษฎร ที่ยังถูกควบคุมตัวอยู่ในเรือนจำ บอกเล่าถึงปัญหาต่างๆ ที่ลูกชายต้องเผชิญ ผ่านทางรายการ The Politics ข่าวบ้านการเมือง ในช่องยูทูบมติชนทีวี
เป็นเรื่องราวที่เมื่อผู้ใหญ่ (ซึ่งยังมี “ความเป็นผู้ใหญ่”) หลายคนได้รับทราบ แล้วอาจ (หรือ “ควรต้อง”) รู้สึกตกใจ
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเรียน ดังที่คุณสุรีย์รัตน์เล่าว่า
“เพนกวินบอกแม่ว่าเพนกวินไม่อยากดร็อปแล้ว เพราะเขาดร็อปมาเป็นปีแล้ว หลายเทอมแล้ว เขาติดคุกทุกครั้งเลย แล้วทีนี้เขาไม่ดร็อป เราก็พยายามดีลว่าอาจารย์คนไหน ที่สะดวกที่จะส่งข้อสอบเข้าไป อาจารย์ท่านก็ส่งข้อสอบเข้าไปให้ทำ
“แต่ยากมากเลยนะ คือไม่ใช่ข้อสอบยากนะ คือกว่า (ข้อสอบ) จะถึงลูกน่ะค่ะ อย่างตัวสุดท้าย คือเราส่งเข้าไป ไม่รู้อีท่าไหน ลูกถึงไม่ได้รับ นึกออกไหมคะ ที่จริงอาจารย์ดีลเด็กให้ต้องส่งข้อสอบกลับวันที่ 27 (ธันวาคม) แต่วันที่ 27 ก็คือยังไม่ได้รับเอกสารเลย
“เราก็ต้องไปดีลกับมหาวิทยาลัยว่าทำยังไงดีอาจารย์ ลูกยังไม่ได้รับ จนอาจารย์ให้เราไปรับข้อสอบเองที่ธรรมศาสตร์ ปิดผนึกอย่างดี แล้วเอามาส่งให้ที่เรือนจำ พอส่งเรือนจำเสร็จปุ๊บ เพนกวินทำมา เขาบอกเพนกวินให้รีบทำนะ เพราะในข้อสอบเราเพิ่งรู้ว่าอาจารย์เขามีเดดไลน์ ให้ส่งกลับมาภายในวันที่ 30 (ธันวาคม)
“ลูกก็คงจะได้ข้อสอบประมาณวันที่ 28 แล้ว 29 ลูกส่งออกมา ลูกบอกว่าข้อสอบเสร็จแล้วส่งออกมาแล้ว แต่มันมีปัญหาอีกแล้ว ก็คือส่งออกมาแล้ว ทำไมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าราชทัณฑ์เกิดอะไรขึ้น ถึงไม่ยอมส่งออกมาทันที ดีเลย์น่ะค่ะ นึกออกไหมคะ…
“จนวันที่ 30 เราไปตามอีกทีหนึ่งว่าข้อสอบออกมาหรือยัง เจ้าหน้าที่ก็บอกว่ายังไม่ออก พอเรานั่งรอสักพักเขา (เจ้าหน้าที่) ก็วิ่งเอามาให้เรา แล้วเขาเป็นคนบอกเราเองว่าเดดไลน์วันนี้นะครับ”
หรือประเด็นเรื่องสุขภาพท่ามกลางสถานการณ์แพร่ระบาดของโควิดระลอกแล้วระลอกเล่า ทว่าบรรดาเยาวชนในเรือนจำกลับยังไม่ได้รับวัคซีนป้องกันโรคแต่อย่างใด
ดังที่หนึ่งในคณะ “ราษมัม” แสดงความเป็นห่วงว่า
“โอมิครอนก็มาอีกแล้ว ที่เป็นห่วงมากๆ คือ ถ้าโอมิครอนมา หลังๆ นี้เรือนจำไม่รอดน่ะค่ะ เพียงแต่จะบอกหรือไม่บอกเท่านั้นเอง ไม่มีทางรอด รับรองได้ไม่มีทางรอด ก็เป็นห่วงเรื่องสุขภาพเด็กในนั้นด้วย แล้วแต่ละคนก็ไม่มีใครฉีดวัคซีนสักคน ไม่มีสักเข็มแรกเลยนะคะ อย่าบอกว่าฉีดไปหนึ่งเข็ม เพนกวินเข็มแรกยังไม่แตะถึงแขนเลยนะคะ
“เราจะขอออกมาฉีด ตอนแรกเราจองวัคซีนไว้ เราจะขอออกมาฉีด เขายังไม่ให้เราออกมาเลย ออกไปไหน ออกมาที่โรงพยาบาลราชทัณฑ์ก็ได้ แล้วเอาหมอเราไปฉีด ก็ไม่ได้ ก็ไม่เข้าใจเนอะ ระบบเขา
“แต่ว่าเด็กยังไม่ได้วัคซีนสักเข็มเดียว ถ้าเกิดอะไรขึ้นคำเสียใจเราไม่เอานะคะ คำว่าเสียใจขอโทษ อันนี้คุณต้องแบบว่า ครอบครัวเขาสูญเสียน่ะ”
นี่คือชะตากรรมชวนรันทดของ “เด็ก-เยาวชน” บางราย
เพียงเพราะพวกเขาและเธอ “ดื้อ” ต่อ “ผู้ใหญ่” บางกลุ่ม กระนั้นหรือ?
