เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา สนช.พิจารณางบประมาณรายจ่ายปี 2562 โดยใช้เวลา 3 ชั่วโมง ผ่านงบประมาณจำนวน 3.3 ล้านล้านบาทไปโดยไม่มีใครติดใจในหลายมาตราที่มีผู้ติดใจ ไม่ว่าจะเป็นงบประมาณในส่วนของงบกลาง หรืองบประมาณของฝ่ายความมั่นคง และงบประมาณของกระทรวงศึกษาธิการ เป็นต้น ผลการพิจารณาของ สนช.ครั้งนี้ ไม่แตกต่างจากการพิจารณาของ สนช.ใน 2-3 ปีที่ผ่านมา เป็นการพิจารณาที่ไม่ขัดแย้งกับฝ่ายบริหารจนกระทั่งถูกมองว่างบประมาณจำนวนมหาศาล โดยต้องกู้ยืมเงินมาเติมเต็มจำนวนมาก ขาดการตรวจสอบ ทั้งๆ ที่จำนวนเงินที่ใช้เป็นภาษีอากรของประชาชน เงินกู้ที่ต้องยืมก็เป็นเงินที่ประชาชนทั้งประเทศต้องจ่าย แต่ทำไมประชาชนจึงไม่สามารถตรวจสอบได้
ในจังหวะเดียวกัน มีความเคลื่อนไหวของกลุ่มวิชาชีพ 2 ความเคลื่อนไหว ความเคลื่อนไหวแรก เป็นความเคลื่อนไหวของเภสัชกรที่ไม่เห็นด้วยกับการแก้ไข พ.ร.บ.ยา โดยเห็นว่าการแก้ไขในประเด็นที่เปิดทางให้วิชาชีพอื่นที่ไม่เกี่ยวกับแพทย์และเภสัชกรมาจ่ายยาอันตรายนั้นจะกระทบต่อประชาชน อีกความเคลื่อนไหวหนึ่ง เป็นความเคลื่อนไหวของกลุ่มวิชาชีพ 11 วิชาชีพที่ไม่เห็นด้วยกับร่าง พ.ร.บ.อุดมศึกษา ในประเด็นที่กีดกันมิให้กลุ่มวิชาชีพ เช่น แพทย์ เภสัชกร สัตวแพทย์ เข้ามากำหนดหลักสูตรการเรียนการสอน โดยมหาวิทยาลัยมองว่าสภาวิชาชีพทำหน้าที่เพียงแค่สอบใบประกอบวิชาชีพก็เพียงพอ แต่กลุ่มสภาวิชาชีพมองว่าบัณฑิตที่สอบไม่ผ่านใบรับรองวิชาชีพหากลักลอบไปประกอบการเอง ความเดือดร้อนจะตกอยู่กับประชาชน จึงเคลื่อนไหวคัดค้าน
จากปรากฏการณ์ทั้งหมดทำให้เห็นได้ว่า ในประเด็นที่เกี่ยวกับสาธารณะ ไม่ว่าจะเป็นงบประมาณการใช้จ่าย หรือการออกกฎหมายข้อบังคับที่มีผลต่อชีวิตและทรัพย์สินของประชาชน ล้วนแล้วแต่ต้องมีการตรวจสอบ โดยเฉพาะเสียงจากผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย ทั้งกลุุ่มงานที่เกี่ยวข้อง รวมไปถึงประชาชนที่ต้องปฏิบัติตาม การตรวจสอบจึงไม่ใช่ความขัดแย้ง และซักถามในสิ่งที่สงสัย การคัดค้านในสิ่งที่ตัวเองไม่เห็นด้วย ก็ไม่ใช่ความขัดแย้งที่จะนำไปสู่ความหายนะ ตรงกันข้าม การตรวจสอบเช่นนี้จะเป็นตัวช่วยให้กฎหมายที่ออกมาบังคับใช้นั้นได้รับการยอมรับมากขึ้น และจะเป็นกฎหมายที่อุดช่องโหว่ได้มากกว่าการปล่อยผ่านด้วยการยกมือโหวตแบบ “ฝักถั่ว” ซึ่งสุ่มเสี่ยงต่อความบกพร่องผิดพลาด และมีผลสะเทือนไปถึงชีวิตและทรัพย์สินของประชาชน
