| ที่มา | คอลัมน์สยามประเทศไทย มติชนรายวัน |
|---|---|
| ผู้เขียน | สุจิตต์ วงษ์เทศ |
| เผยแพร่ |
ฝูงคนดีที่ยกตัวเองว่าไม่การเมือง แล้วรวมหัวกันประณามคนอื่นทั่วไป และนักการเมืองว่าล้วนเป็นพวกคอร์รัปชั่นโกงบ้านกินเมือง
แต่แท้จริงแล้วฝูงคนดีเหล่านั้นทำเนียนทำแบ๊วไม่รู้ไม่ชี้ว่าตัวเองกำลังคอร์รัปชั่นอย่างคนดี, อย่างผู้ดี ฯลฯ เข้าตำรา “ว่าแต่เขา อิเหนาเป็นเอง”, “กินอยู่กับปาก อยากอยู่กับท้อง”, “ขว้างงู ไม่พ้นคอ” ฯลฯ
อ.ผาสุก พงษ์ไพจิตร (จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย) มีบทความเกี่ยวกับพฤติกรรมทางเศรษฐศาสตร์ “จากการแสวงหาค่าเช่าทางเศรษฐกิจ สู่การแสวงหาบัลลังก์” มีข้อความสรุปตอนท้ายลึกซึ้ง จะขออนุญาตคัดมาแบ่งปันให้แพร่หลายอีก ดังนี้
“ข้ออ้างที่ว่าพวกเขาปลอดการเมือง และไม่ใช่นักการเมือง ฟังไม่ขึ้นเลย พวกเขาอาจแค่กำลังปรับการเมืองให้เข้ากับพวกเขา”
“ต่อให้พวกเขาไม่ได้เข้าไปคอร์รัปชั่น แต่ผลประโยชน์
เงินเดือนและชื่อเสียงที่มากับตำแหน่ง ก็นับว่ามหาศาลตามมาตรฐานสังคมไทย”
“นอกจากนั้น พวกเขายังจะได้อยู่ในเก้าอี้นานกว่า
นักเลือกตั้งเสียอีก อำนาจก็พิเศษกว่า ส่วนกระบวนการตรวจสอบก็แทบจะไม่มี การแสวงหาบัลลังก์จึงกลายเป็นแรงจูงใจชั้นเยี่ยม”
“ต่อให้รัฐบาลทหารประสบความยุ่งยากทางการเมืองและเศรษฐกิจ บรรดาผู้แสวงหาตำแหน่งและองค์กรแต่งตั้งของพวกเขาจะยังคงอยู่สืบต่อไปเพราะรัฐธรรมนูญปกป้องพวกเขาไว้แล้ว”
“ทำให้นึกถึงคำที่ ฌาคส์ รองสิแยร์ (Ranciere 1995)
นักปรัชญาชาวฝรั่งเศสเคยกล่าวไว้ว่า…การก่นด่าระบอบการเมืองนี่แหละคือหัวใจของการเล่นการเมือง”
(คอลัมน์ ดุลยภาพดุลยพินิจ ใน มติชน ฉบับวันศุกร์ที่ 29 เมษายน 2559 น.20)
พวกแสดงตนเป็นคนดีมีศีลธรรมไม่การเมือง กับพวกนักวิชาการประกาศว่าวิชาการไม่การเมือง ฯลฯ คนพวกนี้กำลังทำงานการเมืองอย่างขะมักเขม้นเพื่อตนเอง
เช่นเดียวกับพวกประกาศว่าประวัติศาสตร์โบราณคดีและประวัติศาสตร์ศิลปะเป็นวิชาการไม่การเมือง ล้วนเป็นงานการเมืองของคนชั้นนำ
