| ผู้เขียน | กล้า สมุทวณิช |
|---|
หลายวันก่อน ผู้ใหญ่ที่นับถือท่านหนึ่งโพสต์โควตของ จอห์น สไตน์เบ็ค ว่า “มนุษย์เป็นสัตว์หนึ่งเดียวที่ดื่มแม้ไม่กระหาย กินแม้ไม่หิว และเจรจาแม้ไม่มีเรื่องจะพูด”
คงจะขออนุญาตเติมว่า “และมนุษย์อาจมีเพศสัมพันธ์ได้แม้ไม่ประสงค์สืบพันธุ์”
การร่วมรักของมนุษย์เช่นนั้น จึงเป็นกิจกรรมที่นอกจากสัญชาตญาณปกติของส่ำสัตว์แล้ว ยังมีวัตถุประสงค์นัยยะ และความหมายหลายประการ ในบางความเชื่อศาสนา การร่วมรักนั้นคือการเข้าสู่ห้วงขณะอันศักดิ์สิทธิ์ระดับการบรรลุธรรม เป็นกิจกรรมเดียวที่มนุษย์จะใกล้ชิดกันมากที่สุดในระดับกาย และการนั้นมนุษย์ได้แลกเปลี่ยนเชื้อชีวิตต่อกัน และกำเนิดเกิดกายชีวิตใหม่
อย่างไรก็ตาม มนุษย์ไม่ว่าในวัฒนธรรมใดก็ย่อมถือว่ากิจกรรมทางเพศเช่นนั้นเป็นเรื่องควรกระทำโดยซ่อนเร้น ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะสัญชาตญาณแห่งความปลอดภัย เนื่องจากโดยธรรมชาติแล้วมนุษย์ไม่ว่าชายหญิงมีโอกาสเกิดกำหนัดเมื่อได้เห็นผู้อื่นกระทำกิจกรรมเช่นนั้นต่อหน้า เพื่อความปลอดภัยจากการถูกแย่งชิงคู่ของตนหรือบังคับให้กระทำการโดยไม่สมัครใจ เราจึงจำต้องปลีกไปให้พ้นจากสายตาและความรับรู้ของมนุษย์ผู้อื่น นอกจากนี้ในกิจกรรมเช่นนั้น เราจะปลดปล่อยละทิ้งกิริยาอาการหลายประการไปสู่ระดับธรรมชาติ เราจะเปล่งเสียงที่ปกติไม่อาจเปล่ง เราจะแสดงท่วงท่าที่ไม่สวยงามแต่ขับเคลื่อนด้วยปรารถนา เปิดเปลือยร่างกายที่มิควรเผยให้เห็น ด้วยเหตุผลดังกล่าวเหล่านี้ “โดยปกติ” เราจึงกระทำกิจกรรมนี้ในที่รโหฐาน เว้นแต่ผู้มีรสนิยมบางประการซึ่งอาจจะแตกต่างหลากหลายออกไป
กระนั้นกิจกรรมแห่งกามก็เป็นความบันเทิงและรื่นรมย์ ความปิดลับของมันเป็นเสน่ห์บางอย่าง การถ่ายทอดเรื่องการร่วมรักผ่านศิลปะต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นทัศนศิลป์หรือวรรณศิลป์ก็เป็นวัฒนธรรมร่วมกันของมนุษย์
เช่น ในวัฒนธรรมของไทยนั้น เรื่องเพศเป็นส่วนหนึ่งของความบันเทิงที่ปรากฏทั้งในศิลปะชั้นสูง เช่น วรรณคดีและจิตรกรรม ศิลปะนั้นเป็นวิธีการ “เข้ารหัส” ที่แยบยล ที่จะสามารถสื่อสารความบันเทิงอันชวนเหนียมอายนั้นให้เฉพาะผู้มีประสบการณ์หรือเข้าใจชุดรหัสนั้นสามารถถอดได้ โดยคนที่ไม่ประสงค์จะให้รู้เช่นลูกเด็กเล็กแดงก็จะไม่เข้าใจ เช่นการเล่นคำผวนหรือเพลงพื้นบ้านที่อาศัยจังหวะเสียงและภาษา ที่ผู้ใหญ่ฟังแล้วถ้าไม่ฮาจนหงาย ก็เขินจนหน้าแดงจิกหมัด ยังบทอัศจรรย์ที่งดงามในวรรณคดี ซึ่งสามารถพูดถึงเรื่องเรือและคลื่นสมุทรมาเปรยเปรียบกิจกรรมเร้นลับนั้นได้อย่างอัศจรรย์สมจริง
จนกระทั่งวัฒนธรรมอื่นที่เราถือว่าสูงส่งกว่าเข้ามา วัฒนธรรมที่เชื่อในความศักดิ์สิทธิ์ของพรหมจารี (เช่นนี้ผู้ที่เสียพรหมจรรย์จึงเป็นผู้มีตำหนิ) หรือคำเรียกอวัยวะเพศหญิงมีความหมายที่แปลว่าต่ำ พร้อมวัฒนธรรมแบบชายเป็นใหญ่ และสร้างความรักนวลสงวนตัวซึ่งบังคับใช้แต่แก่ฝ่ายหญิงสร้างขึ้นมาทับแทนวัฒนธรรมเดิม
รายละเอียดของเรื่องนี้หาอ่านได้จากการบรรยายในหัวข้อ “หญิงเป็นนาย ชายเป็นบ่าว เอาผัวเอาเมียแบบบ้านๆ” ของอาจารย์สุจิตต์ วงษ์เทศ ซึ่งมีผู้ถอดความไว้แล้วในเว็บไซต์สำนักข่าวประชาไท สามารถ Google หาได้ด้วยชื่องานบรรยายนี้
เมื่อเรื่องเพศถูกทำให้เป็นเรื่องของศีลธรรมอันดี ทำให้เรื่องของความประพฤติทางเพศกลายเป็นความผิดในตัวในมาตรฐานของสังคมไทย เป็นความผิดที่ไม่พิจารณาผล ไม่ต้องสนใจว่าจะมีใครเดือดร้อนเสียหายด้วยเรื่องนั้นหรือไม่ หรือถ้าจะพยายามอธิบาย คือการอ้างว่าเป็นเรื่องเสื่อมเสียต่อศีลธรรมอันดีของสังคมและเป็นเรื่องมลทินมัวหมอง
เช่น การมีความสัมพันธ์ฉันชู้สาวกันในรั้วโรงเรียน แม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะอยู่ในวัยที่อาจสมัครใจกระทำต่อกันได้โดยไม่ผิดตัวบทกฎหมายใดแล้ว (เพดานของกฎหมายอาญาไทยในปัจจุบัน กำหนดเส้นที่ห้ามผู้เยาว์มีเพศสัมพันธ์ไม่ว่าจะยินยอมหรือไม่อยู่ที่ 15 ปี) การมี “ความสัมพันธ์ฉันชู้สาว” ในสถานะนักเรียน ไม่ว่าจะไปกระทำที่ใดถือเป็นความผิดที่โทษร้ายแรงถึงขั้นไล่ออกหรือพักการเรียน และในหลายครั้ง น้ำหนักของการลงโทษต่อการกระทำผิดเช่นนั้นมักตกหนักแก่ฝ่ายหญิงมากกว่าชาย โดยเฉพาะหากมีการตั้งครรภ์โดยไม่พึงประสงค์เกิดขึ้น
หรือในระบบราชการ การที่ข้าราชการหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐมีความสัมพันธ์ในทางเพศหรือชู้สาว ก็อาจถูกกวาดเก็บไปอยู่ในเหตุความผิดวินัยฐานกระทำการอันได้ชื่อว่าเป็นผู้ประพฤติชั่วอย่างร้ายแรง กรณีนี้มีทั้งกรณีที่มีผู้เสียหาย ได้แก่การละเมิดต่อบุคคลผู้มีคู่สมรสอยู่แล้ว ไม่ว่าจะโดยชอบด้วยกฎหมายหรือไม่ หากมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งรู้สึกว่าได้รับความเดือดร้อนเสียหาย (ก็คงได้แก่คู่สมรสฝ่ายที่ไม่ยินยอมด้วย) “เรื่องส่วนตัว” ก็กลายเป็นปัญหาให้ถูกลงโทษในหน้าที่การงานอันเป็นเรื่องสาธารณะได้ หรือกรณีที่อาจจะไม่มีผู้เสียหาย แต่ไม่เหมาะสม เช่น มีกิจกรรมกันในสถานที่ราชการก็มีโทษลดหลั่นกันลงไป
แนวทางนี้ทำให้ความสัมพันธ์โดยยินยอมพร้อมใจในชั้นแรกของผู้ใหญ่ต่อผู้ใหญ่ ก็อาจจะเป็นเครื่องมือกลับมาใช้เป็นอาวุธทำร้ายกันได้ หากมีเรื่องผิดพ้องหมองใจกันภายหลัง
เรื่องเพศจึงถูกใช้ในฐานะเป็นอาวุธทำลายชีวิตผู้อื่นอันมีอานุภาพร้ายแรงตามแต่ระดับของเรื่อง และเรามักจะใช้ศีลธรรมทางเพศนี้อย่างเคร่งครัดต่อผู้อื่นยิ่งกว่าตนเอง บางครั้งก็อาจจะเพราะว่าเราเองก็อยากจะกระทำการบางอย่างเช่นนั้น แต่ด้วยกรอบขอบเขตที่เราถูกขีดไว้ ไม่ว่าจะจากอะไรก็ตาม ทำให้เราไม่กล้าข้ามเส้นนั้นออกไป
แต่เมื่อเราเห็นใครที่ก้าวข้ามออกไปแล้วยังดูมีความสุขดี เราก็อยากให้เขาได้รับผลร้ายหรือบทเรียนจากการข้ามเส้นที่เราไม่กล้าข้าม เพราะหาไม่แล้ว ความสุขสมของเขา ก็เท่ากับเป็นการหมิ่นหยามว่าเราโง่หลงกักขังตัวเองไว้ในกรงกรอบที่ไม่จำเป็น
ก็ไม่แปลกอะไรที่เราจะได้เห็นว่าผู้ที่กดขี่วิถีทางเพศของเพศหญิงที่หนักหนาร้ายแรงที่สุดไม่ใช่ผู้ชาย คนที่จ้องจะเอาผิดเพ่งโทษกับผู้หญิงที่มีพฤติกรรมทางเพศขัดต่อค่านิยมหรือศีลธรรมของสังคมคือผู้หญิงด้วยกัน กล่าวให้เห็นภาพอีกสักนิด หากภรรยาสักคนประกาศกล่าวในเว็บบอร์ดหรือโซเชียลว่าไม่ได้รับความสุขทางเพศรสจากสามีถึงขนาดทนไม่ได้ ต้องใช้วิธีหรือหนทางตัวช่วยอื่น ผู้ที่จะประณามเธออย่างหนักที่สุดก็ได้แก่บรรดาภรรยาที่ก็อาจจะไม่ได้รับความสุขในเรื่องเช่นว่าพอกันนั่นแหละ แต่ยังฝืนอดทนไว้ด้วยค่านิยมบางอย่าง
นอกจากนี้ เรายังใช้เรื่องเพศเพื่อเหยียดหยามกัน ทั้งในเรื่องเพศวิถี พฤติกรรมหรือรสนิยมทางเพศ และข้อกล่าวหาทางเพศไม่ว่าจะจริงเท็จ เชื่อว่าหลายท่านยังคงจำได้ว่าเมื่อครั้งที่เรามีนายกรัฐมนตรีหญิงคนแรกในประวัติศาสตร์ชาติ สิ่งหนึ่งที่ใช้โจมตีเธออย่างสกปรกคือเรื่องทางเพศ หรือมีนัยส่อไปทางเพศ แม้แต่ผู้มีการศึกษาสูงก็ยังใช้เรื่องนี้ในการโจมตีหรือลดทอนคุณค่าของเธอได้อย่างไม่รู้สึกละอาย
ในแนวรบหนึ่งของศึกชิงและรักษาอำนาจที่เดิมพันสูงที่สุด เราจึงได้เห็นการใช้อาวุธเก่าแก่นี้มาโจมตีกันอย่างน่าละอายอีกครั้ง อย่างที่ทราบกันเมื่อสัปดาห์ที่แล้วและไม่ขอลงรายละเอียด การโจมตีที่ถึงขนาดกระทำผิดกฎหมาย โดยอาจจะย่ามใจและเชื่อว่ากฎหมายและความยุติธรรมนั้นอยู่ฝ่ายเดียวกับตนเอง หรืออาจจะถึงขนาดเป็นฝ่ายที่เชื่อว่าตนเองคือกฎหมาย และมีอำนาจให้การละเมิดกฎหมายนั้นไม่เป็นความผิดเฉพาะกรณีก็ได้
เพื่อใช้เรื่องนี้ทำลายและสร้างความเสียหายแก่ชีวิตและความเป็นส่วนตัวของคู่รักคู่หนึ่งซึ่งอยู่ฝ่ายตรงข้าม ที่น่าอนาถคือ เฉพาะมือมืดฝ่ายกระทำการด้วยความได้เปรียบในเกมอำนาจก็น่าทุเรศแล้ว ฝ่ายกองเชียร์ซึ่งไม่มีส่วนในการได้การมีซึ่งอำนาจใดเลยก็ยังผสมโรงด้วยอย่างน่าอนาถใจ
ข้อแก้ตัวว่าทำไมพวกเขาควรส่อสอดเข้าไปในกิจกรรมและเรื่องส่วนตัวของผู้อื่น คือข้ออ้างทางศีลธรรมแบบผัวเดียวเมียเดียว แต่เมื่อมีข้อบ่งชี้ว่า เรื่องนี้ไม่มีการกระทำผิดต่อใครทั้งสิ้น ไม่ว่าจะทางกฎหมายหรือต่อมาตรฐานศีลธรรม และไม่มีบุคคลที่สามเสียหาย
ชาวศีลธรรมสูงแต่ความเป็นมนุษย์ต่ำเหล่านั้นก็ยังเฉไฉไปให้เป็นเรื่องการไม่คบหากันโดยเปิดเผย ยืดขยายกรอบศีลธรรมสร้างเองออกไปตามใจชอบ
ฝ่ายสุดท้ายที่สมควรจะถูกตั้งคำถาม คือเจ้าหน้าที่รัฐ และเจ้าหน้าที่บ้านเมือง ว่าจะมีการดำเนินการอย่างไรกับผู้กระทำการละเมิดกฎหมายต่อคู่รักทั้งสองท่านนี้อย่างไรหรือไม่ ท่านอาจจะหลบซ่อนอยู่ใต้กระดองของข้ออ้างว่าเรื่องนี้เป็นความผิดต่อส่วนตัว ถ้าผู้เสียหายไม่มาแจ้งความเอาเรื่องก็ไม่อาจเลื้อยกายออกไปจัดการอะไรให้ได้ทั้งนั้น
แต่พวกท่านต้องไม่หลงลืมว่าก่อนหน้านี้ท่านได้สร้าง “มาตรฐาน” อันเกี่ยวข้องกับความผิดทางเพศในโลกออนไลน์ไว้อย่างไร การปรับใช้พระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ มาตรา 14 (4) ที่มีองค์ประกอบความผิดคือการนำเข้าสู่ระบบคอมพิวเตอร์ซึ่งข้อมูลคอมพิวเตอร์ใดๆ ที่มีลักษณะอันลามกและข้อมูลคอมพิวเตอร์นั้นประชาชนทั่วไปอาจเข้าถึงได้นั้น เคยบังคับใช้อย่างเข้มแข็งดุดันกันขนาดไหน? เมื่อหญิงสาวคนหนึ่งเผลอโพสต์ภาพที่ติดปลายของสงวนของคู่รักเธอเข้ามาในภาพโดยไม่ตั้งใจและรีบลบทิ้งภายในหลักวินาที ก็ถูกหน่วยงานของรัฐที่ทำหน้าที่สอดส่องหมายเรียกให้มาสอบสวนให้การ หรือเว็บไซต์ที่เผยแพร่ภาพและคลิปของคู่ชายหญิงที่ชอบความตื่นเต้นเป็นพิเศษจนไปทำรักในที่เปิดเผยอย่างห้างสรรพสินค้า เจ้าหน้าที่บ้านเมืองยังแกะรอยจนได้ตัวเว็บมาสเตอร์มาดำเนินคดีได้
เราจะได้เห็นมาตรฐานอันเข้มแข็งและความทุ่มเทกระตือรือร้นระดับเดียวกันนั้นกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสัปดาห์ที่แล้วเช่นเดียวกับเรื่องก่อนหน้านี้หรือไม่
การถูกละเมิดความเป็นส่วนตัวที่เกี่ยวข้องกับเรื่องทางเพศอย่างชั่วร้ายไม่เลือกวิธีการของมือมืดที่หลายฝ่ายพอจะมองเห็นรางๆ ว่าเป็นกลุ่มไหนพวกไหน จึงเป็นเรื่องที่ชวนให้เดือดแค้นแกมสิ้นหวังไปพร้อมๆ กับจะเป็นโอกาสที่เราจะได้รู้เช่นเห็นชาติมาตรฐานทางศีลธรรมของผู้คนที่อ้างตัวว่าเป็นคนดี ตลอดจนมาตรฐานในกระบวนการยุติธรรมฝ่ายเจ้าหน้าที่ของรัฐผู้บังคับใช้กฎหมาย
กล้า สมุทวณิช
