“ฝุ่นพิษ” ไม่ใช่เรื่องน่ากลัวโดยฉับพลันอย่าง “ไฟไหม้”ไม่ได้สร้างความเสียหายต่อหน้าต่อตาอย่าง “น้ำท่วม”
ไม่ใช่สร้างความโศกเศร้า เจ็บปวด ทันทีอย่างอุบัติเหตุต่างๆ
แต่สภาพอากาศที่มองเห็นชัด สัมผัสได้ว่าหนาแน่นด้วย “ฝุ่นพิษ”
ข่าวคราว ข้อมูล ผลการวิจัยที่ยืนยันชัดแจ้งว่า ชีวิตผู้คนอยู่ท่ามกลางมหันตภัย ที่เห็นด้วยตา สัมผัสถึงความอึดอัดของช่องจมูก และเสียดแน่นในใจ
เป็นเรื่องของความคาดหวังว่า “ผู้มีหน้าที่บริหารประเทศ” จะมีความคิดเฉียบแหลมพอที่จะคลี่คลาย
โดยเฉพาะ “ท่านผู้นำ” ย่อมถูกคาดหวังว่าแสวงหาความรู้ และเฉลียวฉลาดในการตัดสินใจ ในระดับที่อย่างน้อยทำให้ผู้คนเชื่อเป็นทาง เป็นวิธีที่จะเยียวยา พิษภัยไปจากชีวิตได้
ข้อมูลเรื่อง “ผลจากฝุ่นพิษ” กระจายไปสู่ความรับรู้ของผู้คนในอันตรายในอนาคต ความหวาดหวั่นพรั่นพรึงเกิดขึ้นโดยทั่ว
พรั่นพรึงต่ออนาคตที่มีความเลวร้ายของสุขภาพรออยู่ข้างหน้า
ในความพรั่นพรึงคือ “การรอคอย” คอยว่าจะมีแนวทาง มีความคิดพอหวังได้บ้าง
ทว่าท่าทีที่เป็นไปของผู้ต้องรับผิดชอบทั้งหลาย เป็นความหวังได้หรือไม่
หลัง “ผู้ว่าฯกทม.” ประกาศให้โรงเรียนหยุดเรียน โดยมาตรการที่เห็นมีแค่ “ฉีดน้ำ”
ขณะที่ผู้คนยังไม่ได้ไปไหน ยังอยู่ในเมืองที่มองไปทางไหนมีแต่ฝุ่น
“พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา” ในฐานะนายกรัฐมนตรี ออกมาเกรี้ยวกราดตามสไตล์ พึมพำยาวเหยียด แสดงความไม่พอใจเรื่องโน้นเรื่องนี้ บ่นถึง “ความเบื่อใจ”
ตำหนิคนที่ย้ำถึง “สวดมนต์ไล่ฝุ่น-พูดไม่จริงเรื่องเด็กไอเป็นเลือด-คาดจมูกออกมาแถลงข่าวทำไม-จะห้ามใช้รถได้อย่างไร” และอื่นๆ อีกมากมาย
แต่ทั้งหมดทั้งสิ้นนั้น ไม่มีเรื่องราวของมาตรการที่พอเป็นความหวังได้
อาจจะคิดว่าก่อนหน้านั้นประกาศ 9 มาตรการไปแล้ว จะต้องมาพูดอะไรซ้ำซาก
ทว่าประกาศมาหลายวัน ย่อมควรคำนึงให้ชัดในความคิดความอ่านว่า “ไม่มีอะไรดีขึ้น แล้วจะให้คนรู้สึกดีขึ้นได้อย่างไร”
“ฝุ่นพิษ” อาจจะเป็นอันตรายที่ไม่ฉับพลัน แต่นับวันยิ่งสร้างความกลัว ความกังวลของโศกนาฏกรรมของชีวิตในระยะยาว
การแก้ไขปัญหาจะต้องมีอะไรที่เป็น “ความหวัง”
เป็นหนทาง ความคิดความอ่านที่ “หวังได้”
ความหวังเกิดความรู้สึกว่าเป็นวิธี หรือหนทางที่เกิดจากความคิดฉลาดเฉลียว อย่างผู้มีภูมิปัญญา
หากสัมผัสไม่ได้ถึงภูมิปัญหา จะอยากให้ผู้คนมีความหวัง ย่อมไม่เป็นไปตามอยาก
และเป็นเรื่องแน่นอนว่า ยิ่งเอาแต่บ่น ยิ่งเอาแต่ชี้ความผิดไปที่คนอื่น
ย่อมก่อความรู้สึกสิ้นหวัง
เพราะที่สุดแล้ว “ภาวะผู้นำ” ซึ่งหมายถึงความนิ่งพอที่อยู่กับการหาวิธีแก้ปัญหามีความจำเป็น
ยิ่งบ่น ก็ยิ่งสร้างแต่ความว้าเหว่ว่า “แล้วใครจะรับผิดชอบ”
การ์ตอง
