| ผู้เขียน | สุชาติ ศรีสุวรรณ |
|---|
ทุกการตัดสินใจ ทุกการกระทำของคนมีบทบาทที่ต้องรับผิดชอบต่อส่วนรวมนั้น ต้องไม่ควรทำอะไรที่ผิดพลาด
หากเกิดทำไป ไม่ว่าจะโดยตั้งใจ หรือเลินเล่อ เอาแต่ง่าย เพราะไม่ให้ความสำคัญไป แม้จะเข้าใจได้ในข้ออ้างว่าโดยไม่ตั้งใจ
ก็ยังควรจะหาทางจัดการให้ความผิดพลาดนั้นกลับมาเป็นความถูกต้อง
ที่ควรต้องทำเช่นนั้นเพราะคนที่บทบาทยิ่งสูง การตัดสินใจยิ่งก่อผลกระทบต่อส่วนรวมแรง
เมื่อธรรมชาติของความผิดพลาดคือส่งผลให้ได้รับความเดือดร้อน
ความเดือดร้อนที่เกิดจากการกระทำของคนที่มีบทบาทกระทบต่อความเป็นไปของส่วนรวม ย่อมสร้างความเดือดร้อนในวงกว้าง
จึงควรอย่างยิ่งที่จะต้องระมัดระวังไม่ให้เกิดขึ้น
และหากเมื่อความรอบคอบมีไม่พอ ไปกระทำในสิ่งที่ก่อความเดือดร้อนขึ้น จำเป็นอย่างยิ่งต้องมีสติพอที่จะทำให้ปัญญาเกิดขึ้นที่จะรีบยอมรับ และหาทางเยียวยาแก้ไข
มีปัญญาที่จะรับรู้ว่าการดันทุรังเป็นสภาวะจิตที่จะซ้ำเติมให้สถานการณ์เลวร้ายยิ่งขึ้นไปเรื่อยๆ
สำหรับส่วนรวมความเดือดร้อนที่ไม่ควรกระทำให้เกิดขึ้นคือ การละเมิดกฎกติกาการอยู่ร่วมกัน
เพราะกติกาคือเครื่องมือสำคัญที่สุดที่จะทำให้การอยู่ร่วมกันมีความราบรื่น
กฎหมายสูงสุดยิ่งต้องทำให้เกิดความศักดิ์สิทธิ์ เพื่อให้เกิดความเคารพ
การล่วงละเมิดจะเกิดขึ้นไม่ได้
และการรักษาความศักดิ์สิทธิ์ของกติกาการอยู่ร่วมกันนั้น ผู้มีบทบาทต่อส่วนรวมอยู่ในฐานะที่ต้องทำตัวให้เป็นตัวอย่างที่เข้มงวด
จะทำตัวเหลาะแหละไม่ให้ความสำคัญ กระทำในสิ่งที่ผิดพลาดแล้วไม่ใส่ใจเยียวยา
ไม่สมควรอย่างยิ่งที่ทำตัวเหนือกว่าความศักดิ์สิทธิ์ของกติกา
เพราะหากผู้มีบทบาทในการกระทำแทนส่วนรวมไม่ยึดถือกติกา ชี้ขาดกันไปตามแต่ใจ ทำผิดแล้วยังดันทุรังจะให้ยอมรับว่าเป็นความถูกต้อง
ผู้ต้องรับผิดชอบต่อส่วนรวมผู้นั้น ย่อมเป็นอันตรายต่อการอยู่ร่วมกัน ด้วยจะกลายเป็นผู้เดินนำหน้าสร้างค่านิยมไม่ต้องเคารพกติกา
คนแบบนี้ยิ่งเป็นผู้นำระดับสูงมากเท่าไร ยิ่งเสียหายต่อการอยู่ร่วมกันมากเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม การกระทำที่ผิดพลาดนั้น อย่างที่ว่าไว้แล้วคือสามารถแก้ไขได้ด้วยการยอมรับ และหาทางแก้ไข
การดันทุรังแล้วพยายามหาข้อแก้ตัว จะยิ่งทำให้เกิดความยุ่งยาก ด้วยความผิดพลาดจะยิ่งถูกต่อยอดให้ซับซ้อนยิ่งขึ้น
ยิ่งใช้อำนาจทำให้ข้ออ้างอยู่เหนือความหมายปกติของกติกามากเท่าไร ความเสียหายจะเกิดขึ้นมากเท่านั้น
เพราะสิ่งที่ต้องดำรงซึ่งความศักดิ์สิทธิ์จะถูกทำให้เป็นสิ่งเหลวไหลไม่จำเป็นต้องเคารพ
โดยผู้นำเป็นผู้ทำให้เป็นเช่นนั้น
นั่นเป็นการแก้ปัญหาเพื่อรักษาตัวเองไว้ ตอบสนองการคงอยู่ของตัวเอง โดยแลกกับความเสียหายต่อหลักของการอยู่ร่วมกัน
ซึ่งไม่เพียงไม่เป็นประโยชน์อะไร แต่ยังจะทำให้หลักการอยู่ร่วมกันผุกร่อน
อันเป็นอันตรายต่อการอยู่ร่วมกันของส่วนรวม
หนทางที่ถูกต้อง และเป็นประโยชน์ต่อส่วนรวมคือ จะต้องไม่ใช่เพื่อเอาการรักษาความคงอยู่ หรืออยู่รอดของตัวเองเป็นที่ตั้ง
แต่ต้องเอาความอยู่ได้ของการอยู่ร่วมกันเป็นเป้าหมาย โดยตัวเองพร้อมจะเสียสละเพื่อรักษาความศักดิ์สิทธิ์ของกติกาการอยู่ร่วมกันไว้
ไม่ทำให้การอยู่ได้ของตัวเอง อยู่เหนือการอยู่ร่วมกัน
และในขณะนี้ เป็นอีกครั้งแห่งความท้าทาย ว่าประเทศเรามีความเข้มแข็งพอที่จะรักษาความศักดิ์สิทธิ์ของกติกาการอยู่ร่วมกันได้หรือไม่
ความมั่นคงในความคงอยู่ของบุคคลผู้มีอำนาจ มีเหนือกว่าความมั่นคงของกติกาการอยู่ร่วมกันหรือไม่
สุชาติ ศรีสุวรรณ
