ในวาระวันแม่แห่งชาติ กิจกรรมที่โรงเรียนต่างๆ นิยมจัดขึ้น ได้แก่ การเชิญมารดาของนักเรียนมาร่วมในกิจกรรมวันแม่ เพื่อให้นักเรียนได้แสดงออกถึงการรำลึกในบุญคุณ ภาพที่จะเห็นได้แก่ มารดานั่งเก้าอี้เรียงเป็นแถว มีนักเรียนซึ่งเป็นลูกนั่งที่พื้นเป็นคู่ๆ มีการกอด แสดงความรักผูกพันระหว่างแม่ลูก สร้างความซาบซึ้งให้กับผู้ร่วมกิจกรรมถึงกับร่ำไห้ กิจกรรมนี้แม้มีข้อดีในการส่งเสริมความสัมพันธ์ของมารดากับบุตร แต่มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์มาตั้งแต่ต้นว่า มีจุดอ่อนในตัวเอง เพราะยุคสมัยที่เปลี่ยนไป สภาพเศรษฐกิจที่เปลี่ยนแปลงไป ส่งผลทำให้ครอบครัวไทยไม่ได้อยู่กันพร้อมหน้าเหมือนสมัยก่อน
ภาพของแม่กับลูกนั่งเคียงข้าง และกอดกัน ทำให้เกิดคำถามตามมาว่า แล้วกรณีของเด็กที่มารดาติดธุระมาไม่ได้ หรือไม่มีมารดา ความรู้สึกของเด็กที่วัยกำลังเติบโต และอ่อนไหวต่อการที่ตนเองแตกต่างจากคนอื่่นๆ จะเป็นอย่างไร คำถามนี้พุ่งตรงไปยังครูบาอาจารย์ ผู้บริหารโรงเรียน จนถึงกระทรวงศึกษาธิการว่า ได้คิดถึงปัญหานี้อย่างไร หรือมีคำอธิบายเชิงจิตวิทยาเด็กว่า จะไม่เกิดผลกระทบใดๆ และได้เตรียมการแก้ปัญหาบาดแผลที่จะเกิดกับเด็กอย่างไร มีคำตอบจากบางโรงเรียนว่า เมื่อเป็นเรื่องจริงที่เด็กไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ ก็ต้องให้เด็กยอมรับและเผชิญกับความจริง ซึ่งเป็นคำตอบที่ไม่ถูกต้อง และยังแสดงถึงความไม่รับผิดชอบของผู้ตอบอีกด้วย
หลายโรงเรียนตระหนักในปัญหานี้ แต่อีกหลายโรงเรียนยังเชื่อว่าเป็นผลดี กระทรวงศึกษาธิการซึ่งมีนักการศึกษามากมายเต็มกระทรวง น่าจะหาคำตอบในเรื่องนี้ได้ไม่ยาก การที่ยังปล่อยให้จัดงานลักษณะนี้ สะท้อนว่ากระทรวงยังไม่เห็นว่าเป็นปัญหา ซึ่งขัดแย้งกับกระแสความเห็นของสังคม สุดท้ายผลร้ายจะตกกับเยาวชนนักเรียน ซึ่งทุกวันนี้อยู่ในระบบการศึกษาที่กล่าวกันว่าล้าหลัง ไม่ทันสมัยและก้าวไม่ทันประเทศต่างๆ
ไม่เฉพาะทางด้านวิชาการ แต่ในเรื่องพุทธิปัญญาและสุขภาพจิตก็น่าสงสัยว่าน่าจะมีปัญหาเช่นกัน เพราะภาคราชการที่ดูแลเรื่องการศึกษา ไม่ได้จัดการศึกษาและกิจกรรมให้สอดคล้องกับสภาพของเด็ก และสภาพสังคมที่เปลี่ยนไปมากแล้ว
