| ผู้เขียน | สุชาติ ศรีสุวรรณ |
|---|
ไม่ว่าจะยอมรับหรือไม่ก็ตาม แต่สภาวะที่เกิดขึ้นกับการอยู่ร่วมกัน หรือที่เรียกว่าสังคมของคนในยุคปัจจุบันนี้ เต็มไปด้วยความสับสน
การพัฒนาของเทคโนโลยี และสังคมออนไลน์ที่เปิดให้มนุษย์ทุกคนมีโอกาสที่จะแสดงความคิดความเห็นกันอย่างเต็มที่
ในยุคสมัยที่สื่อมวลชนยังจำกัดโอกาสในการแสดงออกไว้ที่คนกลุ่มหนึ่ง การตรวจสอบกลั่นกรองข้อมูล และความคิดความเห็นที่จะนำเสนอต่อสาธารณะสามารถทำได้
คุณภาพของข้อมูลข่าวสารที่คัดกรองได้ ทำให้สามารถใช้สื่อมวลชนชี้นำกระแสสังคมให้เคลื่อนไหวความดีงาม และหยุดยั้งจิตสำนึกที่เลวร้ายได้
แต่เมื่อมาถึงวันนี้ ดูเหมือนว่ายุคสมัยเช่นนั้นได้จบลงแล้ว
สื่อออนไลน์ทำให้การสื่อสารต่อสาธารณะอยู่ในมือของทุกคน ไม่ว่าใครก็สามารถสื่อสารออกสู่สาธารณะได้ และทำได้อย่างทันที
กระแสสังคมเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว และทันทีนั้นก่อให้เกิดแนวโน้มที่ขาดการยั้งคิด
กระแสที่ชี้นำไปไม่ได้ คล้ายกับเป็นเรื่องดี แต่หากเกิดขึ้นเพราะขาดการยั้งคิด จะทำให้คุณภาพของข้อมูลข่าวสารเสี่ยงต่อจะเกิดอาการเลอะเทอะ และเป็นอันตรายต่อการอยู่ร่วมกันในสังคม
และความที่ต่างคนต่างคิด ต่างคนต่างพูด ต่างคนต่างเชื่อ โดยแสดงออกอย่างรวดเร็วทันทีที่มีสิ่งหนึ่งสิ่งใด เรื่องราวหนึ่งเรื่องราวใดมากระทบก่อให้เกิดความรู้สึกบางอย่าง
การอยู่ร่วมกันจึงเต็มไปด้วยความโกลาหลทางความคิด
ทางหนึ่งอาจจะเป็นเรื่องดีที่เป็นคุณภาพความคิดของคนได้มากขึ้น
แต่อีกทางหนึ่งก่อความสับสนในหลักที่จะยึดเหนี่ยวว่าสังคมควรอยู่ร่วมกันด้วยหลักการแบบใด
บ่อยครั้งที่เห็นหลักการที่ดีงามของการอยู่ร่วมกันในสังคมถูกทำลาย ด้วยความคิดและพฤติกรรมเลวร้ายที่ก่อกระแสชี้นำในสังคมได้
ซึ่งสภาวะเช่นนี้เป็นอันตราย เพราะสังคมจะหมดสภาพการอยู่ร่วมกันด้วยหลักการที่หวังได้ในความดีงาม
การประคับประคองให้สังคมยังรักษาหลักการที่ดีงามในการอยู่ร่วมกันไว้ได้คือ การมี “ตัวอย่าง” ที่เข้มแข็ง
คนที่มีบทบาทสาธารณะซึ่งมีโอกาสที่จะนำกระแสได้ มีคุณค่าสูงยิ่งที่จะช่วยประคองความรู้สึกนึกคิดของผู้คนในสังคมให้ร่วมกันรักษาหลักการที่ดีงามไว้ได้
บุคคลสาธารณะที่สำคัญที่สุดคือ “ผู้นำประเทศ” ผู้ที่มีบทบาท มีอำนาจในการบริหารจัดการประเทศ และมีบทบาทในการตัดสินความดีความเลวของคนในสังคม
ท่ามกลางสังคมที่อ่อนไหวที่จะเกิดความสับสนในเชิงคุณธรรม จริยธรรม พวกเขาจะต้องเป็นตัวอย่างของผู้รักษาหลักการที่ดีงามของสังคม
หากว่าเขาเหล่านั้นกลับกลายเป็นผู้กระทำให้หลักการที่ดีงามของการอยู่ร่วมกันบิดเบี้ยว เพื่อประโยชน์ของตนเสียเอง
ความเลวร้ายอย่างยิ่งย่อมเกิดแก่สังคม
สุชาติ ศรีสุวรรณ
