สําหรับบางคนที่ไม่ได้สนใจติดตามการบ้านการเมืองเพราะต้องยุ่งอยู่กับการทำมาหากินให้รอดไปวันต่อวันเดือนต่อเดือน หรือปีต่อปี ท่านอาจจะหลงลืมที่จะแยกแยะระหว่างงานของฝ่ายบริหาร ฝ่ายนิติบัญญัติ และตุลาการ
จึงได้แต่บ่นว่า “ไปยุ่งกับการแก้รัฐธรรมนูญทำไม เอาเวลาไปแก้ไขปัญหาปากท้องดีกว่า”
จะว่าไปนั่นก็ “ใช่” แต่ก็ใช่แค่ “ส่วนหนึ่ง” ไม่ใช่ทั้งหมด
จะต้องแยกแยะว่า ใครมีหน้าที่อะไรและกำลังทำอะไรกัน
ฝ่ายบริหาร (พรรคฝ่ายรัฐบาล) ฝ่ายนิติบัญญัติ (ส.ส.ในสภาผู้แทนฯ) และฝ่ายตุลาการ (ข้าราชการประจำ) ต่างมี “หน้าที่” คนละทาง
เรื่องปากท้อง ชีวิตความเป็นอยู่ทุกด้าน การเกษตรเรือกสวนไร่นา ปลูกพืช เลี้ยงสัตว์ ค้าขายการพาณิชย์ ธุรกิจ ไปจนถึงอุตสาหกรรมหนักเบา ส่งออก นำเข้า ล้วนแต่เป็น “ผล” จากนโยบายและการขับเคลื่อนของรัฐบาล
อย่าลืมว่า ตั้งแต่ปี 2557 ถึงปัจจุบัน กว่า 5 ปีมานี้ ประเทศไทยมี “นายกรัฐมนตรี” คนเดิม-คนเดียว
มีทีมเศรษฐกิจกลุ่มเดิม-กลุ่มเดียว
มีขาใหญ่ที่เป็น “ทุนชาติ” กลุ่มเดิมๆ อิ่มเอมเกษมเปรมปรีดิ์อยู่กลุ่มเดียว !
ที่กระเด็นไปถึงชาวบ้านคนละพันสองพันบาทนั้นก็คล้ายเงิน “โปรยทาน” ที่หว่านในงานบวชงานบุญ
การบริหารเศรษฐกิจตั้งแต่มหภาคถึงปากท้องถือเป็นเรื่องของนายกรัฐมนตรีและคณะรัฐมนตรี
ส่วนการแก้ไขรัฐธรรมนูญเป็นงานของฝ่ายนิติบัญญัติ ซึ่งประกอบไปด้วยผู้แทนราษฎรทั้งฝ่ายรัฐบาลและฝ่ายค้าน
สำหรับ “ประชาธิปัตย์” นั้นถึงแม้จะเป็น 1 ในพรรคร่วมรัฐบาลที่ต่อรองจนได้เก้าอี้ “ประธานสภาผู้แทนราษฎร” และ “เก้าอี้รัฐมนตรี” ที่จับจองแล้ว แต่ “ประชาธิปัตย์” ยังได้ประกาศเงื่อนไขแก้ไขรัฐธรรมนูญฉบับที่ได้ชื่อว่า “รัฐธรรมนูญฉบับนี้ดีไซน์มาเพื่อพวกเรา”
เมื่อบริบททางการเมืองเปลี่ยนไป “รัฐธรรมนูญ” ควรได้รับการปรับปรุงแก้ไขให้เป็นกติกาสำหรับทุกพวก
ตอนที่จัดตั้งรัฐบาล “ประชาธิปัตย์” เลือกเดินเกมการเมืองด้วยการยินยอมเก็บตัว “อภิสิทธิ์” เข้าโกดัง พร้อมกับผลักดันผลิตภัณฑ์ใหม่ออกสู่ตลาดการเมืองภายใต้การนำของพลังประชารัฐ
แต่วันนี้ เมื่อบริบททางการเมืองเปลี่ยนไป “อภิสิทธิ์” ที่เคยมากไปด้วยคุณภาพก็ถูกหยิบขึ้นมาปรับปรุงผลิตภัณฑ์ใหม่อีกครั้ง
เพียงแต่ทุกฝ่ายต่างก็รู้เท่าทันกัน
จึงเห็นว่าควรจะมี “คนกลางอย่างแท้จริง” นั่งเก้าอี้ “ประธาน กมธ.ศึกษาแนวทางแก้ไขรัฐธรรมนูญ” !?!!
