พุทธศาสนาสอนว่า คนเราเป็นไปตามกรรมที่ทำไว้ กรรมที่ทำไว้นั้นมีทั้งกรรมเก่าและกรรมใหม่ผสมกันไป กรรมเก่าที่รอโอกาสให้ผล แต่ยังไม่มีโอกาส เพราะเงื่อนไขใหม่ๆ เข้ามาขัดจังหวะไว้ก็มีให้ผลไปแล้วก็มี
กรรมใหม่ที่เราทำไว้นี่แหละ บางครั้งมันอาจมีพลังผ่อนหนักให้เป็นเบา หรือถึงกับ “ลบล้าง” ไปเลยก็ได้ ท่านจึงสอนให้เร่งทำความดีไว้เดี๋ยวนี้ขณะนี้
ดูอย่างองคุลิมาลโจรสิครับ กรรมเก่าที่ทำไว้มากมาย ฆ่าคนตัดเอานิ้วไปกี่ศพต่อกี่ศพ จนกระทั่งกลายเป็นมหาโจรที่ใครๆ ได้ยินชื่อก็สยองขวัญหวาดกลัวไปทั่ว ว่ากันว่าเวลาเด็กร้องไห้ แม่ขู่ว่าเดี๋ยวองคุลิมาลมานะ เท่านั้นก็เงียบกริบ ไม่ร้องอีกต่อไปเพราะกลัวอะไรจะขนาดนั้น
การที่องคุลิมาลฆ่าใครต่อใครไว้เยอะแยะเมื่อหลายปีมาแล้ว ในชีวิตนั้นแหละครับนับเป็น “กรรมเก่า” เหมือนกัน ไม่ใช่หมายเอาแต่ชาติปางก่อนเพียงอย่างเดียว กรรมเก่าขององคุลิมาลถูกกรรมใหม่คือการได้ฟังธรรมของพระพุทธเจ้าจนบรรลุธรรมลบล้างไปหมดสิ้น องคุลิมาลโจรก็ไม่ต้องตกนรกหมกไหม้อีกต่อไป เพราะได้สร้าง “เงื่อนไขใหม่” ขึ้นมาลบล้าง
นี่แหละครับที่ว่าทำกรรมใหม่ลบล้างกรรมเก่าได้ ไม่ใช่ว่าไปอาบน้ำมนต์ สะเดาะเคราะห์ แล้วกรรมเก่าจะหมดไป นั่นมันแก้ไม่ถูกจุด
พระภิกษุรูปหนึ่งที่เป็นศิษย์เรียนที่มหาวิทยาลัยสงฆ์ที่ผมสอนอยู่เล่าให้ฟังว่า มีมัคนายกท่านหนึ่งเก็บเงินผลประโยชน์ให้วัดแห่งหนึ่ง คือเอาเงินของวัดไปฝากธนาคารในนามของแกเอง เงินจำนวนหลายแสน เวลาได้ดอกมา แกก็เอาเข้ากระเป๋าแกเอง เมื่อวัดต้องการเงินจำนวนนั้น แกก็ไปเบิกให้
สมภารท่านไม่ค่อยรู้เรื่องอย่างนี้ คือไม่รู้ว่าเมื่อเงินจำนวนมากฝากธนาคาร ธนาคารเขาจะคิดดอกให้ และไม่รู้ด้วยว่าการจะนำเงินวัดไปฝากธนาคารควรตั้งกรรมการหลายคน เวลาเซ็นเบิกต้องเซ็นร่วมกันจึงจะเบิกออกมาได้ แต่ท่านก็มอบให้มัคนายกไปจัดการคนเดียว ด้วยความเชื่อในความสุจริตของมัคนายก
มัคนายกแกก็คงเคยมีความซื่อสัตย์สุจริตมานานนั่นแหละครับ สมภารจึงไว้ใจ แต่เมื่อเห็นเงินจำนวนมากเข้า แกก็อยากได้ขึ้นมา จึงนำเงินไปฝากประจำหวังกินดอก เงินฝากประจำอย่างต่ำก็หกเดือนจึงจะเบิกได้ ในช่วงก่อนมีสิทธิเบิก ถึงสมภารจะต้องการเงินมาซ่อมวัดวาอาราม มัคนายกก็จะทัดทานไว้ก่อนว่ายังไม่จำเป็นต้องทำระยะนี้ รอไปก่อน อะไรทำนองนั้น
ไม่มีใครรู้ว่ามัคนายกทำยึกยักกับเงินวัด เพราะสมภารให้ฝากจำนวนเท่าใด แกก็นำเงินจำนวนเท่านั้นมาคืน เผลอๆ ตัวแกเองก็คงคิดว่ามันไม่ผิดเสียด้วยซ้ำ
ก่อนตาย มัคนายกคนที่ว่านี้ป่วยหนัก อาการป่วยประหลาดมาก คือกินอะไรไม่ได้ต้องออกทันที ลูกหลานป้อนข้าว พอกลืนลงท้องเท่านั้นก็สำรอกออกทันที กินน้ำเข้าไปก็ไหลออกทันที
อุจจาระปัสสาวะไหลไม่หยุด พอไหลออกหมดเกลี้ยงก็สิ้นลม พระท่านเล่าว่าคงเป็นเพราะเบียดบังเอาเงินวัดไปนี้เอง ทำให้เขาตายอย่างทรมาน
อีกเรื่องหนึ่งจำไม่ได้ว่าใครเล่าให้ฟัง กระทาชายนายหนึ่งปลูกกล้วยไว้หลังบ้านมากมาย บ้านที่ว่านี้คงจะอยู่ติดชายป่าหรืออะไรนี่แหละ เพราะในเรื่องเล่าว่ามีฝูงลิงมาขโมยกินกล้วยอยู่เสมอ มากันเป็นฝูงจนกล้วยหมดสวน แกแค้นพญาจ๋อทหารเอกพระรามมาก
พยายามอยู่หลายวันกว่าจะแก้แค้นสำเร็จ วันหนึ่งแกจับได้ลิงตัวหนึ่ง ด้วยความโกรธจัดจึงเอาลวดมามัดมือมันติดกัน ปากก็คำรามว่า มึงมันมือบอนนัก มาลักกล้วยข้ากินหมด มัดมือไว้เสียเลยเสร็จแล้วก็ปล่อยตัวไป
ลิงมันพยายามดิ้นสุดฤทธิ์เพื่อให้มือเป็นอิสระ ยิ่งดิ้นแรงลวดก็ยิ่งบาดเนื้อลึกเข้าไปทุกที มันก็ร้องด้วยความเจ็บปวด แต่เจ้าของสวนกล้วยก็ยิ่งดีใจ ยิ้มด้วยความสะใจว่าสมน้ำหน้า ไอ้จ๋อตัวดีเสียดายที่จับได้ตัวเดียว มันน่าจะเอามาทรมานทั้งฝูงเลย พับผ่า
ลิงที่น่าสงสารตัวนั้นวิ่งหายไปในป่า เป็นตายร้ายดีอย่างไรไม่ทราบ แต่คิดว่ามันคงตายอย่างทรมาน เหตุการณ์นี้ผ่านไปหลายปีจนนายคนนี้ก็ลืมเสียสนิท ต่อมาเขาแต่งงานมีลูกสามสี่คน
ลูกแต่ละคนของเขาที่เกิดมาล้วนพิการ มือทั้งสองข้างแป นิ้วติดกันยังกับตีนเป็ด แถมไม่มีแรงหยิบจับเหมือนคนทั่วไปด้วย
มองดูลูกแต่ละคนทีไร ภาพบาปกรรมเก่าๆ ก็ผุดขึ้นมาเสียดแทงใจทุกที เขาสารภาพภายหลังว่า คงเพราะบาปกรรมที่เขาจับลิง เอาลวดมัดมือมันครั้งกระโน้นเป็นแน่แท้ ที่เขาต้องมารับวิบากกรรมมีลูกมือแปกันทุกคน
นี่คือกรรมเก่าที่เราทำไว้ในชาตินี้แหละครับ ให้ผลทันตาทันใจดีแท้ เพราะเหตุนี้พระท่านจึงสอนว่าอย่าพยายามทำบาปทำกรรมเลยครับ บาปกรรมประเภทสร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่นนั้นมักจะเห็นผลเร็ว ท่านว่ากันอย่างนั้น
