| ที่มา | มติชนออนไลน์ |
|---|---|
| ผู้เขียน | สุจิตต์ วงษ์เทศ |
| เผยแพร่ |
เรือน พ.ศ. 2500 ผมเคยไปอาศัยบ้านญาติอยู่หน้าวัดดาวดึงษ์ ฝั่งธนบุรี (ขณะนั้นเป็นนักเรียนมัธยมต้น โรงเรียนวัดมกุฏกษัตริย์)
แล้วเคยตามเด็กๆ ชาวสวนรุ่นราวคราวเดียวกันแถวนั้นเดินข้ามท้องร่องสวนขนาดใหญ่ไปเที่ยวถึงวัดเสาประโคน
ครั้งนั้นไม่รู้ประสีประสาอะไรคือวัดเสาประโคน? รู้แต่ว่าเดินไกลชิบหายปากทางท่าน้ำจากวัดดาวดึงษ์
ครั้นโตขึ้นเรียนชั้นมัธยม 7 ที่วัดนวลนรดิศ (ไปทางตลาดพลู) ต้องท่องอาขยานนิราศภูเขาทองของสุนทรภู่ ตอนหนึ่งจึงรู้ว่าเป็นวัดสำคัญที่เคยไปเห็นในสวนคราวก่อน ดังนี้
๏ ถึงอารามนามวัดประโคนปัก ไม่เห็นหลักลือเล่าว่าเสาหิน
เป็นสำคัญปันแดนในแผ่นดิน มิรู้สิ้นสุดชื่อที่ลือชา
ขอเดชะพระพุทธคุณช่วย แม้นมอดม้วยหลับชาติวาสนา
อายุยืนหมื่นเท่าเสาศิลา อยู่คู่ฟ้าดินได้ดังใจปอง
ไปพ้นวัดทัศนาริมท่าน้ำ แพประจำจอดรายเขาขายของ
มีแพรผ้าสารพัดสีม่วงตอง ทั้งสิ่งของขาวเหลืองเครื่องสำเภา ฯ
กว่าจะรู้ก็อีกนานว่าวัดเสาประโคน ปัจจุบันคือวัดดุสิดาราม (เชิงสะพานปิ่นเกล้า)
ก็อีกนั่นแหละ ไม่เคยรู้ว่าละแวกนั้นมี 3 วัด อยู่ติดกัน จนได้อ่านจากหนังสือวัดร้างในบางกอก ของ อ. ประภัสสร์ ชูวิเชียร ว่ามีอีก 2 วัด คือ วัดน้อยทองอยู่ กับวัดราชปักษี
ถ้าดูในนิราศอื่นๆ สุนทรภู่เคยบอกว่าบริเวณปากคลองบางกอกน้อยเป็นตลาดเรือนแพที่สุนทรภู่อาศัยอยู่กับแม่ ยิ่งเป็นพยานว่าตั้งแต่ปากคลองบางกอกน้อยยาวไปถึงบาง ยี่ขันเป็นตลาดเรือนแพผู้คนคับคั่ง
ยังไม่มีใครศึกษาเรื่องนี้จริงๆ จังๆ หรือจะลองดู อ. ด้วง ประภัสสร์?
