พลันที่รัฐบาลยืดและต่ออายุสถานการณ์ “ฉุกเฉิน” ออกไปอีก 1 เดือน “ปฏิกิริยา” ก็ปรากฏขึ้นมาอย่างกว้างขวาง
เหลือเชื่อ
คำว่า “เหลือเชื่อ” นี้อยู่บนรากฐานความเป็นจริงอย่างน้อย 2 ประการ 1 บนรากฐานที่เคยเห็นด้วยเมื่อเดือนมีนาคม
1 บนรากฐานที่มีความเชื่อมั่นในการจัดการกับ “ไวรัส”
ตัวเลขการติดเชื้อที่ลดลงจากตัวเลข 2 หลัก ตัวเลขจำนวนคนที่ติดไวรัสแล้วรักษาหาย สามารถกลับบ้านใช้ชีวิตเป็นปกติ นั่นคือ ผลงานอย่างเด่นชัด เป็นรูปธรรม
แล้วเหตุใดจึงยังมี “ปฏิกิริยา” ไม่เห็นด้วย
คำตอบแรกมาจากความเชื่อมั่นต่อความสำเร็จมิได้อยู่ที่สถานการณ์ “ฉุกเฉิน” หากแต่อยู่ที่ประสิทธิภาพและความสามารถของ “สาธารณสุข”
คำตอบต่อมาอยู่ที่ผล “ข้างเคียง” ของสถานการณ์ “ฉุกเฉิน”
ผลข้างเคียงในที่นี้มิใช่เรื่องที่ถูกจำกัดเสรีภาพในการเที่ยวบาร์ สนุกตามผับ มิใช่เรื่องที่สนามมวย สนามกอล์ฟถูกปิด
หากแต่อยู่ที่ “งาน” หากแต่อยู่ที่ “อาชีพ”
ทำไมจึงเกิดสถานการณ์ที่ชาวบ้านเข้าแถวยาวเหยียดเป็นกิโล ไม่ว่าจะเป็นที่เชียงใหม่ ไม่ว่าจะเป็นที่ขอนแก่น ไม่ว่าจะเป็นที่หาดใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นที่นครปฐม ชลบุรี
นั่นแหละผลจากการปิดเมือง ปิดอาชีพ ปิดรายได้
ทำไมจึงเกิดสถานการณ์การชุมนุม “รายวัน” ณ บริเวณหน้ากระทรวงการคลัง จนกลายเป็นข่าวประจานออกไปทั่วโลก
นั่นแหละผลจากโครงการ “เราไม่ทิ้งกัน” อันเหลือเชื่อ
ผลข้างเคียงซึ่งส่งแรงสะเทือนถึงรายได้ ถึงเงินที่มีอยู่ในมือ ต่างหากคือความน่ากลัวอันเนื่องแต่การประกาศและบังคับใช้สถานการณ์ “ฉุกเฉิน”
สถานการณ์ “ฉุกเฉิน” ที่ยังต่อเนื่องไปอีก 1 เดือน
ท่าทีของรัฐบาลนั่นแหละที่ก่อให้เกิดนัยประหวัดอันเป็นความเคยชินอย่างชนิดซ้ำซากมาตั้งแต่ก่อนและหลังรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557
นั่นก็คือ ท่าทีในแบบ “ปฏิรูปก่อนการเลือกตั้ง”
นั่นก็คือ การขานรับอนุศาสน์นี้ของรัฐบาล พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา จากที่เสนอผ่านมวลมหาประชาชนโดย กปปส.
เราจะทำตาม “สัญญา” ขอ “เวลา” อีกไม่นาน
เพียงแต่เวลาจากที่เคยให้คำมั่นหลังรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557 เปลี่ยนมาเป็นคำมั่นหลังการเลือกตั้งเมื่อเดือนมีนาคม 2562
และหลังการประกาศสถานการณ์ “ฉุกเฉิน” และยืดเวลา
นั่นก็คือ ทำให้ผลงานและความสำเร็จของรัฐบาล พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ฉายเด่นขึ้นในท่ามกลางความเดือดร้อนอย่างหนักหนาสาหัส
“เดิมพัน” ครั้งนี้จึงอาจเป็นเดิมพัน “สุดท้าย”
ปฏิกิริยาที่เกิดเมื่อเดือนมีนาคมต่างจากปฏิกิริยาอันเกิดจากการยืดเวลาสถานการณ์ “ฉุกเฉิน” ออกไปในเดือนพฤษภาคมอย่างเด่นชัด
จากความเชื่อมั่นกลายเป็น “ไม่” เชื่อมั่น
เพราะประเมินแล้วว่าสถานการณ์ “ฉุกเฉิน” ในเดือนพฤษภาคม เท่ากับเป็นการยื้อและซื้อเวลาต่อลมหายใจให้กับ “อำนาจ”
เราจะทำตาม “สัญญา” ขอ “เวลา” อีกไม่นาน
