เพื่อนผมที่เรียนจากโรงเรียนเดียวกันใกล้วัดหัวลำโพง จบจากไทยไปต่อโทที่อเมริกา เมื่อตอนมีการชุมนุม (ทุกชุมนุม) มันจะเปรยกับผมว่า ไอ้พวกนี้มันจะชุมนุมไปทำอะไร (วะ) เสียเวลาทำมาหา กิน จะเรียกร้องประชาธิปไตยไปทำอะไร (ไม่น่าจบจากอเมริกา)
ตอนนี้บ่นกับผมว่าเบื่อ มือ SHIP หาย วันๆ ไม่รู้จะทำอะไร จะไปไหนมาไหนก็กลัวติดโควิด มีกฎเกณฑ์สารพัดอ้างว่า เพื่อชาติ และความปลอดภัยส่วนตัว แม้จะเดินออกไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านหน้าปากซอย ก็ต้องใส่หน้ากากก่อนออกจากบ้าน พอเดินถึงร้านที่มีโต๊ะอยู่แค่ 3 ตัว (ก่อนนี้มี 5 ตัว แต่เพราะมี SOCIAL DISTANCING) จะกินที่ร้านมันบอกให้ซื้อกลับไปกินที่บ้าน (เพราะเต็มแล้ว)
อยากจะ MEETING กับเพื่อนๆ อย่างที่เคยก็ทำไม่ได้ ขืนดันไปจัดเข้า นอกจากต้องใส่หน้ากากคุยกันแล้ว เผลอๆ โดนข้อหาผิด พ.ร.ก.ฉุกเฉิน โดยไม่รู้ตัว
ซื้อของร้านสะดวกซื้อ หรือเข้าห้องน้ำตามปั๊มน้ำมันที่ต้องระวังไม่ไปจับต้องอะไร กลัวติดเชื้อโควิดแถมกลับมาบ้าน ต้องล้างมือ และใช้ L.ก.ฮ.เป็นระเบียบปฏิบัติ ป้องกันการแพร่เชื้อให้คนในบ้าน
คิดดูแล้วโควิดกับเผด็จการมันเหมือนกันยังกะคู่แฝด เหมือนตรงที่ไม่มีใครเชิญ มันมาเอง และไม่รู้เมื่อไหร่มันจะ “ไป” ซะที นี่เท่าที่สังเกตดู นอกจากมันไม่ไปง่ายๆ เร็วๆ แล้ว มันยังสืบทอดอำนาจต่อไปอีก จากอู่ฮั่นไปอังกฤษสุดท้ายไปอินเดีย ซึ่งแต่ละที่ที่มันไป พิษสงเพิ่มขึ้นทุกครั้งไป ที่ว่าอย่างช้าอีก 20 ปี ก็คงไม่ไปอยู่ดี เพราะการทำให้คนกลัวมันมีความสุข จะได้บริหารได้สบาย บอกแล้วว่า “เป็นนายกฯไม่เห็นยาก” ทุกอย่างเป็นไปตามกฎ
เพื่อนมันถามผมว่า จองคิวฉีดวัคซีนหรือยัง ? ผมตอบว่ายัง มันก็ว่าผมไม่ปฏิบัติตามนโยบายรัฐ เจอผมเมื่อไหร่จะตบกะโหลก 2 ที ถามต่อว่า ถึงไม่กลัวตายเหรอ ? ผมเลยถามมันกลับไปว่า อยู่มาจนเกิน 80 แล้ว แต่ดำรงชีวิตยากอย่างที่เป็นอยู่นี่ ถามจริงเถอะ “ถึงจะมีชีวิตอยู่ทำ ฮา อะไรวะ ? เห็นรึยังว่า ประชาธิปไตย หรือสิทธิเสรีภาพที่เด็กๆ เขาเรียกหานะ มันดียังไง !
ไพทูรย์ ปานสูง
