| ที่มา | สถานีคิดเลขที่ 12 |
|---|---|
| ผู้เขียน | สถานีคิดเลขที่ 12 |
| เผยแพร่ |
ติดตามข่าวเกี่ยวกับชาวกะเหรี่ยงที่แก่งกระจานถูกไล่ให้พ้นป่าแล้วงง
เพราะก่อนหน้านี้ดูเหมือนรัฐจะมีนโยบายให้ “คน” อยู่กับ “ป่า”
เคยสัมภาษณ์พิเศษ พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ รองนายกรัฐมนตรีและรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม
โครงการที่ พล.อ.ประวิตรทำได้เจ๋ง และทำติดต่อกันมานานตั้งแต่เกษียณจากตำแหน่ง ผบ.ทบ. คือ ป่ารอยต่อ 5 จังหวัด
พล.อ.ประวิตรทำมูลนิธิป่ารอยต่อ 5 จังหวัด โดยมีเป้าหมายยับยั้งไฟป่า
พล.อ.ประวิตรบอกว่า ทำได้สำเร็จแล้ว
หัวใจของการสกัดไฟป่า คือไม่ให้มีคนจุดไฟ แต่ในขณะที่ห้ามคนจุดไฟก็ไม่ห้ามคนอยู่ในป่า
ป่ากับคนอยู่ด้วยกัน
และอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่บัดนั้นจนบัดนี้
อีกตัวอย่างหนึ่งรับทราบจากงานสัมมนาหนังสือพิมพ์ประชาชาติธุรกิจเมื่อเร็วๆ นี้
เป็นเรื่องของการให้ชาวเขาช่วยอนุรักษ์ป่าต้นน้ำที่จังหวัดเชียงราย
วิธีการที่จูงใจชาวเขาให้ช่วยคือให้ปลูกกาแฟ
ผลผลิตกาแฟที่ปลูก ทาง “มีวนา” จะรับซื้อและนำไปจำหน่ายให้
ชาวเขาที่ปลูกกาแฟมีรายได้เพิ่ม ขณะเดียวกันชาวเขาก็ช่วยดูแลรักษาป่าต้นน้ำ
เท่าที่ทราบโครงการดังกล่าวเจริญรุ่งเรืองดี
ที่สำคัญคือทำให้ชาวเขาและป่าอยู่ด้วยกัน ไม่มีใครทำลายใคร
กาแฟที่ผลิตออกมาจึงกลายเป็นกาแฟที่อนุรักษ์ป่าต้นน้ำ
เลิศ !
แนวทางให้คนอยู่กับป่านี้น่าจะเป็นแนวทางของรัฐบาล หรือเจ้าหน้าที่ของรัฐ
ตามหลักการ “คนเมือง” ห้ามบุกรุก “ป่า”
นายทุนในเมืองที่ไปยึดที่ ไปซื้อป่าแล้วบุกรุก…
อย่างนี้ต้องไล่ต้องรื้อต้องยึดเพื่อพิทักษ์ปกป้องผืนป่า และดำเนินการตามกบิลเมือง
แต่สำหรับ “คนที่อยู่ในป่า” เราควรทำอย่างไรกับพวกเขา
ชาวเขาหลายเผ่าที่อยู่ทางภาคเหนือและภาคตะวันตกของไทยจะทำอย่างไรกับเขา
ระหว่างความสำคัญของรัฐกับความสำคัญของมนุษย์ จะถ่วงดุลกันอย่างไร
บังเอิญเมื่อเร็วๆ นี้ได้ยินเรื่องราวกะเหรี่ยงที่ป่าแก่งกระจาน
ชาวกะเหรี่ยงเป็นชาวเขาอยู่ในป่า แต่เมื่อรัฐชาติที่ปกครองโดยคนในเมืองประกาศเขตป่า
พวกเขากลับอยู่ในป่าไม่ได้
ความขัดแย้งระหว่างเจ้าหน้าที่กรมอุทยานฯ กับชาวกะเหรี่ยงบานปลาย
มีการทำลายบ้าน มีการเผา มีกะเหรี่ยงนักต่อสู้หายตัว
สิ่งที่เกิดขึ้นกับกะเหรี่ยงกลุ่มนี้ ทำให้เกิดข้อสงสัยเมื่อนำไปเปรียบเทียบกับเรื่องราวที่เล่าให้ฟังข้างต้น
เปรียบเทียบกับกรณีของป่ารอยต่อ 5 จังหวัดที่ พล.อ.ประวิตรดูแล
เปรียบเทียบกับกรณีกาแฟมีวนา ซึ่งชาวเขาปลูกในป่าต้นน้ำ
สงสัยว่า ทำอย่างไรจึงจะทำให้ชาวกะเหรี่ยงกลุ่มดังกล่าวมีโอกาสได้อยู่ในป่า
เป็นไปได้แค่ไหนที่จะนำเรื่องราวดีๆ ในการจัดการ “คน” กับ “ป่า” มาใช้แก้ข้อขัดแย้ง
เป็นไปได้ไหมที่ “รัฐ” จะเป็นที่พึ่งของ “มนุษย์”
เวลาอยู่กับรัฐแล้วรู้สึกอบอุ่น
ไม่ใช่แค่เดินเฉียดก็ร้อนเหมือนจะโดนเผากลายเป็นจุณ
