ผมเชื่อว่าผมไม่ใช่คนเดียวที่ยังเสียใจและอาลัย พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช ที่พระองค์สวรรคตไปเมื่อวันที่ 13 ตุลาคมที่แล้ว จนถึงขณะนี้ความเสียใจและอาลัยของผมก็ยังไม่น้อยลง คำว่า “เสียใจและอาลัย” นั้นยังน้อยไปและบรรยายความรู้สึกของผมจริงๆ ไม่ได้ ความรู้สึกจริงๆ ลึกกว่านั้น เป็นความโศกสลดรันทดที่สุดจะพรรณนาให้เป็นตัวหนังสือหรือคำพูดได้
ผมได้เข้าไปถวายบังคมพระบรมศพที่พระที่นั่งดุสิตมหาปราสาทมาสองครั้งแล้ว ครั้งแรกเมื่อวันพุธที่ 19 ตุลาคม เวลาเช้า เป็นตอนที่มีพระราชพิธีบำเพ็ญพระราชกุศล โดยมีสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารีเป็นประธาน ผมจึงมีโอกาสได้เฝ้าทูลละอองพระบาทด้วย ครั้งที่ 2 เมื่อตอนสายวันพุธที่ 26 ตุลาคม
ทุกครั้งที่ไปถวายบังคมผมเห็นพี่น้องคนไทยในเครื่องแต่งตัวไว้ทุกข์สีดำชุมนุมกันอยู่ในท้องสนามหลวง และเข้าแถวรอที่จะเข้าไปลงชื่อแสดงความอาลัยในพระบรมมหาราชวัง ทุกคนมีสีหน้าหม่นหมอง บางคนกำลังร้องไห้ ที่ไม่ร้องไห้ก็ตาแดงก่ำแสดงว่าเพิ่งร้องไห้มาใหม่ๆ ต่อมาเริ่มจากวันที่ 29 ตุลาคม เมื่อได้รับพระราชานุญาตให้เข้าไปถวายบังคมพระบรมศพบนพระที่นั่งดุสิตมหาปราสาทแล้ว ผมก็เห็นจากภาพข่าวทางวิทยุโทรทัศน์ว่าพี่น้องคนไทยในวัยต่างๆ ไปยืนเข้าแถวเพื่อจะเข้าไปถวายบังคมพระบรมศพกันเป็นจำนวนมหาศาลตั้งแต่เช้าจนค่ำ แถวผู้ที่รอจะเข้าไปถวายบังคมนั้นยาวหลายกิโลเมตร
เพื่อนคนหนึ่งบอกผมว่าเธอไปต่อแถวคอยจะเข้าไปในพระบรมมหาราชวังตั้งแต่ก่อนตีสี่ กว่าจะขึ้นไปถึงบนพระที่นั่งดุสิตมหาปราสาท ถวายบังคมพระบรมศพแล้วกลับลงมาได้ก็เป็นเวลาหลัง 21 นาฬิกา เธอบอกว่าแถวผู้ที่คอยจะขึ้นไปถวายบังคมพระบรมศพวันนั้นคงยาวไม่ต่ำกว่า 10 กิโลเมตร เพราะเจ้าหน้าที่ไม่ได้จัดเป็นแถวตรง แต่จัดให้แถววกไปเวียนมาเต็มท้องสนามหลวง
ภาพของผู้ที่กำลังกราบถวายบังคมพระบรมศพนั้น เห็นแล้วก็ทำให้ผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เพราะหลายคนทั้งหญิงและชายร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่อย่างเปิดเผย
ผมจำไม่ได้ว่าสำนักพระราชวังกำหนดให้หยุดการเข้าไปถวายบังคมพระบรมศพเมื่อใด แต่ผมเชื่อว่าเมื่อถึงวันนั้น ผู้ที่ยังเหลือไม่ได้เข้าไปถวายบังคมพระบรมศพก็ยังคงมีจำนวนเป็นแสนหรือล้าน
เมื่อไม่กี่วันมานี้มีเพื่อนส่งภาพวิดีโอสั้นๆ ซึ่งบันทึกโดยบริษัทยูทูบมาให้ผมดู ภาพวิดีโอนั้นแสดงการชุมนุมประกอบพิธีไว้อาลัยพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช ในโบสถ์ออร์โธด็อกซ์พระตรีเอกานุภาพ ที่จังหวัดภูเก็ต ปรากฏว่าในพิธีนั้นผู้ชุมนุมนำโดยบาทหลวงฝรั่งผู้หนึ่ง (เข้าใจว่าเป็นชาวรัสเซีย) ได้ร่วมกันร้องเพลงสรรเสริญพระบารมี เป็นที่สังเกตว่าจำนวนคนที่อยู่ในโบสถ์นั้นทั้งไทยและฝรั่งมีไม่มากนัก แต่ผู้ร้องประสานเสียงได้เพราะมาก ฟังแล้วทำให้นึกถึงฝ่าละอองธุลีพระบาทอย่างแรง ผมนั่งฟังคนเดียวแล้วก็ร้องไห้อยู่คนเดียว
เราทุกคนรู้ดีว่าทุกสิ่งเกิดขึ้นตั้งอยู่แล้วก็ดับไป แต่สิ่งที่เห็นหรือได้ยินแล้วทำให้นึกถึงพระยุคลบาทนั้นเกิดขึ้นตั้งแต่กว่า 70 ปีมาแล้ว และยังตั้งอยู่เพราะฉะนั้นจะให้ดับไปโดยเร็วคงไม่ได้
อีกนานกว่าน้ำตาของคนไทยจะเหือดแห้งไปจากแผ่นดินไทย
