| ที่มา | คอลัมน์ จิปาถะ |
|---|---|
| ผู้เขียน | ส.พลายน้อย |
ชาวเมืองลงกาพากันมามุงดูการเผาหนุมานอย่างเนืองแน่น เพราะไม่เคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน ต่างก็คิดว่าเจ้าลิงจิ๋วคงจะมอดไหม้กลายเป็นเถ้าถ่านอย่างแน่นอน
แต่ประหลาดนักหนา ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้พวกรากษสยืนงง ไม่เชื่อว่าจะเป็นไปได้ เมื่อไฟไหม้ผ้าจนโทรมแล้วก็ดับไปเอง แต่ไฟไม่ทำอันตรายแม้แต่ปลายขนของหนุมาน มีแปลกอยู่อย่างหนึ่งที่ยังมีไฟติดอยู่ที่ปลายหาง หนุมานลุกกระโดดโลดทะยานขึ้นไปบนหลังคาปราสาท เอาหางจ่อจี้เผาปราสาททั้งปวงจนหมดสิ้น เว้นไว้แต่ปราสาทที่ประทับของสีดาเทวี
เมื่อไม่มีอะไรจะเผาอีกแล้ว หนุมานก็โจนลงทะเล ไฟที่หางก็ดับไปเอง และไม่ต้องไปถามฤษีถึงวิธีดับอย่างรามเกียรติ์ไทย ต่อจากนั้นหนุมานก็ย้อนไปเฝ้าสีดาเทวี อาสาจะพากลับไปเฝ้าพระราม แต่นางปฏิเสธเพราะได้ปฏิญญาไว้ว่าจะไม่ให้ชายคนไหนมาถูกต้องตัวนอกจากพระราม คำปฏิญญานี้ถือเป็นคุณสมบัติที่สำคัญของสีดาเทวีที่ได้รับการยกย่อง ในรามเกียรติ์ไทยดูเหมือนหนุมานจะทูลให้นางสีดาประทับบนฝ่ามือพาเหาะไป แต่นางสีดาปฏิเสธ ด้วยมีพระดำริว่าจะเป็น “ยักษ์ลักมา ลิงพาไป” ไม่เป็นเกียรติยศ สู้ให้พระรามยกทัพมารับกลับไปจะดีกว่า
เมื่อสีดาเทวีปฏิเสธ หนุมานก็ทูลลา แล้วขึ้นไปบนยอดเขาอาดัม (เขาสูงในเกาะลังกา ยอดเขามีชื่อว่าอาดัม (Adam’s Peak) สูงจากระดับน้ำทะเล 7,370 ฟุต) ซึ่งมีความแข็งแรงมั่นคง หนุมานจึงใช้เป็นที่ถีบยันให้ตัวลอยข้ามทะเลมาเฝ้าพระรามได้เพียงชั่วเวลาแผล็บเดียว ทูลเรื่องที่ไปเฝ้าสีดาให้ทรงทราบ ตามเรื่องว่าหนุมานได้รับคำชมเชยและคำสรรเสริญในความกล้าหาญจากพระรามเป็นอันมาก และหนุมานก็ชื่นใจเมื่อได้ฟังพระรามตรัสว่า
“หนุมานเอ๋ย เราเป็นหนี้เจ้าตลอดกาล”
ส่วนในรามเกียรติ์ไทยเน้นเรื่องระเบียบวินัย การกระทำของหนุมานจึงถูกตำหนิว่าทำเกินสั่ง ฉวยพลาดพลั้งไฟคลอกนางสีดาจะทำอย่างไร แต่ตามเรื่องที่เล่ามาข้างต้นหนุมานรู้ตำแหน่งแห่งหนของสีดาดีอยู่แล้ว จึงระมัดระวังเป็นอย่างดี ข้อแตกต่างอีกอย่างหนึ่งคือ หนุมานรีบร้อนเข้าไปเฝ้าพระรามขณะที่เพิ่งขึ้นจากการสรงน้ำใหม่ๆ ยังไม่ได้แต่งองค์ทรงเครื่อง ฉะนั้น แทนที่จะได้รับรางวัลเป็นของมีค่า ก็ได้รับพระราชทานแค่ผ้าชุบสรงที่เพิ่งผลัดใหม่ๆ
เรื่องตอนนี้หนุมานไทยเสียเปรียบหนุมานเขมร เพราะรามเกียรติ์เขมรเห็นความดีของหนุมานมาก พระรามได้ประทานมงกุฎแก้วและกำไลคอกับเครื่องอาภรณ์แก่หนุมาน
ยังมีความต่างกันอีกหลายประการ จะได้นำมาเล่าต่อไป
