การมีเวลาเท่ากันจะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้มนุษย์ทุกคนมีความเท่าเทียมกันอย่างแท้จริง
เมื่อเวลาก็คือต้นทุนการผลิต ดังนั้น สิ่งที่เลวร้ายที่สุดในการผลิตสินค้าใดๆ ก็คือ การสิ้นเปลืองเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์
ผู้บริหารการผลิตควรจะตั้งคำถามอย่างเป็นขั้นตอนตามลำดับต่อไปนี้ว่า จะผลิตสินค้าอะไรหรือให้บริการอะไร จะทำการผลิตจำนวนเท่าใด จะผลิตเมื่อใด จะต้องใช้ทรัพยากรอะไรบ้าง มีทรัพยากรอะไรบ้างแล้วในปัจจุบัน ต้องสั่งซื้อหรือจัดหาวัตถุดิบ (ทรัพยากร) อะไรเพิ่มเติมบ้าง เครื่องจักร อุปกรณ์พร้อมไหม จะต้องใช้ทรัพยากรอะไรอีกบ้างและใช้เมื่อใด เป็นต้น
คำถามเหล่านี้จะเกี่ยวข้องโดยตรงกับ “การเคลื่อนไหลของวัตถุดิบ” จากผู้ส่งมอบ (ผู้ขายวัตถุดิบ) เข้าสู่กระบวนการผลิต (โรงงาน) เพื่อผลิตสินค้าจนแล้วเสร็จส่งต่อไปยังลูกค้า
หน้าที่ความรับผิดชอบของผู้ผลิตควรจะจบที่ลูกค้าเมื่อได้รับสินค้าอย่างครบถ้วน มีคุณภาพ และปลอดภัย
ว่าไปแล้ว โครงสร้างของระบบการวางแผนและการควบคุมการผลิตจะเหมือนๆ กันในการผลิตทุกๆ รูปแบบไม่ว่าจะเป็นโรงงานขนาดเล็กหรือใหญ่หรือโรงงานที่มีความแตกต่างกันภายในตัวเองด้วย แต่องค์ประกอบและปัจจัยเบื้องต้นต่างๆ จะเหมือนกัน เราจึงไม่มีความจำเป็นต้องมีระบบวางแผนและควบคุมการผลิตหลายระบบหลายรูปแบบให้ยุ่งยากสับสน
เรื่องนี้เปรียบได้กับรถยนต์ อาจมีหลายครอบครัวต้องมีรถยนต์หลายคัน เพราะใช้ประโยชน์ต่างกัน เช่น ขับไปซื้อของ ขับไปติดต่อธุรกิจ ขับส่งลูกไปโรงเรียน หรือขับไปท่องเที่ยว เป็นต้น แต่รถยนต์ทุกคันก็เป็นรถยนต์ที่มีเครื่องยนต์กลไกคล้ายกัน
ระบบการวางแผนและการควบคุมการผลิตมักจะเหมือนๆ กันในหน้าที่พื้นฐาน และมีเป้าหมายร่วมเดียวกัน คือ ผลิตอย่างมีต้นทุนต่ำ คุณภาพของสินค้าสูง และสามารถส่งมอบสินค้าตรงเวลา
ดังนั้น เมื่อวางแผนอย่างดีแล้ว เราก็ไม่ควรยอมรับสาเหตุต่างๆ ของความล่าช้า (เนื่องจากการไม่ได้ทำตามแผน หรือขาดการควบคุมที่มีประสิทธิภาพ) เราควรปฏิเสธทุกๆ เหตุผลที่จะเผื่อเวลา หรือผลิตจนมีสินค้าคงคลังเผื่อสำรองไว้
การปรับเปลี่ยนวิธีทำงาน (ไม่ใช่เพียงแต่ทำงานได้เร็วขึ้น) โดยการพยายามคิดหาวิธีลดรอบระยะเวลาทำงานในทุกหน้าที่งาน เพื่อให้ใช้เวลาในการทำงานน้อยกว่าเดิม จึงมีความจำเป็นอย่างยิ่ง และควรให้รางวัลแก่ผู้ที่ทำได้ด้วย
เพราะฉนั้น การผลิตสินค้า หรือการให้บริการอย่างมีคุณภาพ จึงไม่ยากอย่างที่ SMEs คิดกัน ครับผม!
วิฑูรย์ สิมะโชคดี
