| ที่มา | คอลัมน์สุจิตต์ วงษ์เทศ มติชนรายวัน |
|---|---|
| ผู้เขียน | สุจิตต์ วงษ์เทศ |
| เผยแพร่ |
อยุธยาขายได้ในตลาดท่องเที่ยว ตราบเท่าที่โลกนี้ยังมีวัฒนธรรมท่องเที่ยว ตามสภาพผันผวนปรวนแปรทางการเมืองและเศรษฐกิจทั้งของไทยและของโลก
ยิ่งเสมือนชานเมืองกรุงเทพฯ (โดยระยะทาง) ยิ่งขายได้ขายดีตลอดกาล
ทรัพยากรท่องเที่ยวหลากหลายมีในอยุธยา แต่เฉพาะตอนนี้จำแนกกว้างๆ 2 กลุ่มใหญ่ๆ ได้แก่
1. เมืองประวัติศาสตร์ มีทั้งประวัติศาสตร์แห่งชาติ และประวัติศาสตร์ท้องถิ่น ทับซ้อนอยู่ด้วยกันทั้งในเกาะเมือง และบริเวณรอบนอกออกไปไกลๆ
2. วิถีท้องถิ่น มีมากทั่วไปทุกตำบล, อำเภอทั้งจังหวัด ได้แก่ หมู่บ้าน, วัด และแหล่งศักดิ์สิทธิ์ในชุมชน, ทุ่งนา, แม่น้ำลำคลองหนองบึง ฯลฯ
ปัญหาอยู่ที่จะบริหารจัดการอย่างไรกับทรัพยากรท่องเที่ยวที่มีทั้งหมดในอยุธยา แล้วจะขายอะไร? แบบไหน? ฯลฯ
ที่ผ่านมานานมากเกี่ยวกับการท่องเที่ยวอยุธยา มีปัญหาใหญ่ๆ 2 กรณี ได้แก่
1. ความขัดแย้งทางการบริหารจัดการ ระหว่างหน่วยงานส่วนกลาง, ส่วนภูมิภาค, ส่วนท้องถิ่น
2. ข้อจำกัดทางวิชาการประวัติศาสตร์โบราณคดีมานุษยวิทยา ให้ความสำคัญในวงแคบๆ เฉพาะเหตุการณ์สงครามของวีรบุรุษ กับศิลปะสถาปัตยกรรมของวัดกับวัง โดยลดทอนคุณค่าวัฒนธรรมราษฎร์ที่มีมากทั่วไปทั้งจังหวัด และเข้าถึงนักท่องเที่ยวดีกว่า
คนทำสื่อไทยอยู่ในความครอบงำของทางการที่มีข้อจำกัด และแสวงหาความรู้ความเข้าใจก้าวหน้ากว่าทางการไม่ได้ด้วยตนเอง เพราะประสิทธิภาพอ่อนแอ เท่ากับลดโอกาสของสังคมในการเข้าถึงความรู้ก้าวหน้า
มีปัญหาใหญ่ๆ ยังทำรายได้ไม่น้อยขนาดนี้ ถ้าอยุธยาแก้ปัญหาลดลงจนหมดไป รายได้จะทวีคูณขนาดไหนเกินคาดเดาได้ถ้วน?
