| ที่มา | มติชนรายวัน |
|---|---|
| ผู้เขียน | คอลัมน์หน้า 3 มติชน |
| เผยแพร่ |
หากจับ “อาการ” ที่แสดงออกต่อ “ข่าวปล่อย” ว่าด้วยการดีลกับพรรคการเมืองซึ่งมีเป้าหมายวางอยู่ที่ “รัฐบาลแห่งชาติ”
ก็จะแจ้งใน “ความนัย”
อาการของ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา สบายๆ ไม่หงุดหงิด ตรงกันข้าม อาการของ พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ ไม่พอใจอย่างเด่นชัด
ถึงกับแปะคำว่า “เพ้อเจ้อ”
เหตุผลที่บอกกับนักข่าวเพราะว่า กระบวนการข่าวปล่อยในลักษณะนี้ดำเนินไปเหนือและพ้นจากคำว่า “มโน” โดยสิ้นเชิง
แต่ความจริง พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ รู้
รู้เพราะว่า “บริบท” ภายในกระบวนการ “ข่าวลือ” นั้นล้วนแวดล้อมอยู่โดยรอบกับ พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ
มิใช่ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา
ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนนักเรียนเตรียมทหารอย่างที่เรียกว่า “ตท.6” ไม่ว่าจะเป็นพรรคการเมืองอันเป็นส่วนสำคัญของ “การดีล”
เป้าหมายจึงเป็น พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ ไม่ใช่ใคร
คล้ายกับว่ายุทธการ “ข่าวลือ” เบ้อเริ่มเทิ่มนี้จะดำเนินไปในแบบ “โยนหินถามทาง” แต่ความเป็นจริงคือ “ตีปลาหน้าไซ”
เพราะรู้อยู่ว่าใครเล่น “บทนำ” ในกระบวนการ “ปรองดอง”
เป็น พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ ต่างหาก แม้จะโดยการมอบหมายของ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา แต่ก็เป็นการมอบหมายอย่างตระหนักในบทบาทและความสำคัญ
พลันที่รู้ว่าเป็น พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ เสียงขานรับก็ดังอึงคะนึง
ไม่เพียงแต่จะมาจากพรรคประชาธิปัตย์ หากจากพรรคเพื่อไทยถึงกับยกย่องในสถานภาพแห่งความเป็น “พี่ใหญ่” กันเซ็งแซ่
มิได้เป็นเสียงจาก คุณหญิงสุดารัตน์ เกยุราพันธุ์ เท่านั้น
ตรงกันข้ามเป็นเสียงจาก นายสมชาย วงศ์สวัสดิ์ เป็นเสียงจาก นายสุรพงษ์ โตวิจักษณ์ชัยกุล อันเป็นตัวแทนจาก “ภาคเหนือ”
แนบแน่นอย่างยิ่งกับตระกูล “ชินวัตร”
ตรงนี้ต่างหากที่ก่อให้เกิดความหวาดระแวง ตรงนี้ต่างหากกระบวนการ “ข่าวลือ” จึงพุ่งปลายหอกไปยัง พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ
เป็นยุทธการ “ตีปลาหน้าไซ” มิใช่ “โยนหินถามทาง”
เพราะหาก “โยนหินถามทาง” ต้องเน้นบทบาทและความหมายให้กับ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ซึ่งอยู่ในฐานะหมายเลข 1 ของ คสช.
แต่นี่พุ่งเป้าไปยัง พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ
จึงเท่ากับเป็นการมองข้าม “ช็อต” เมื่อกระบวนการ “ปรองดอง” ประสบความสำเร็จและเดินหน้าเข้าสู่โหมด “เลือกตั้ง”
คนที่สร้าง “ผลงาน” คือ พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ
ที่สำคัญเป็นผลงานในการประสานไปทุกสารทิศ โดยเฉพาะ “พรรคการเมือง” ซึ่งมีบทบาทเป็นอย่างสูงในการจัดตั้งรัฐบาลหลัง “เลือกตั้ง”
คนที่จะชี้ต้นตาย ปลายเป็น คือ พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ
เพราะ “บารมี” จากการดีลระหว่าง “ปรองดอง” ย่อมมีความสำคัญอย่างยิ่งยวดว่าจะให้ใครเป็น “นายกรัฐมนตรี”
ไม่ว่า “คนนอก” ไม่ว่า “คนใน”
ความหงุดหงิดอันมาจาก “น้ำเสียง” ของ พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ จึงสะท้อนว่ามองออก แทงทะลุ
ตระหนักรู้อย่างถ่องแท้ว่า มิได้เป็นยุทธการ “โยนหินถามทาง” หากดำเนินไปในแบบ “ตีปลาหน้าไซ”
เป็นการเตะสกัดขาล้วน-ล้วน
ไม่ว่าในกระบวนการของ “การปรองดอง” ไม่ว่าในผลพวงและกิ่งไม้อันแตกแขนงจากกระบวนการของ “การเลือกตั้ง”
