หลายคนที่ติดตามข่าวเกี่ยวกับไผ่ ดาวดิน ถึงกับสิ้นหวังเมื่อได้อ่านข่าวของเขาผ่านช่องทางในโลกโซเชียลของสื่อกระแสหลัก ไม่ใช่เรื่องของผลการพิจารณาคำร้องขอฝากขังของศาล ไม่ใช่เรื่องการยืนยันว่าจะพิจารณาคำร้องเรื่องนั้นเป็นการลับ และไม่ใช่เพราะเรื่องที่แม่ของไผ่ถึงกับต้องใช้ศีรษะของท่านเรียกร้องความเป็นธรรมตามที่ควรจะเป็นให้แก่ลูกของตน
แต่เป็นเพราะ ความเห็น ของผู้คนที่ไปแสดงกันไว้ท้ายข่าวเรื่องนั้นในต้นทางของข่าวในเพจของสื่อกระแสหลัก ความเห็นที่เต็มไปด้วยการสมน้ำหน้า เหยียดหยาม สะใจ ไม่ยี่หระต่อชะตากรรมของคนหนุ่มคนหนึ่งที่ได้รับจากกระบวนยุติธรรมที่ยังเต็มไปด้วยข้อสงสัยอันสมควรจะต้องถูกตั้งคำถาม แม้แต่ในทรรศนะจากคนอีกฝ่าย ที่คล้ายว่าจะพอมีปัญญาอยู่บ้าง อาจจะสังเกตเห็นความไม่ปกติบางประการในคดีของไผ่ ดาวดิน กับข้อกล่าวหาร้ายแรงที่สุดในราชอาณาจักรอยู่เช่นกัน
เพียงแต่ความเห็นที่คล้ายว่าพอจะมีปัญญาเช่นนั้นก็พยายามสรุปจบที่ว่า มันต้องเป็นเช่นนั้น ที่ไผ่และแม่ของเขาต้องเป็นเช่นนี้ ก็เพราะเลือกที่จะให้เป็นเช่นนั้นเอง ท่าทีของคนอีกฝั่งหนึ่งต่อชะตากรรมของไผ่ ดาวดิน อาจจะทำลายความเชื่อและศรัทธาของคนฝั่งที่พยายามต่อสู้เพื่อไผ่หลายคนที่ยังมองโลกในแง่ดีและมีความหวังว่า ในที่สุดแล้วความไม่เป็นธรรมที่เขาได้รับนั้น น่าจะกระตุ้นความรู้สึกของผู้คนได้บ้าง ว่าหากปล่อยให้ ระบบ ยังใช้อำนาจโดยไม่สามารถอธิบายได้ตามหลักการเช่นนี้อยู่ จะทำให้คนบางส่วนฉุกคิดและตั้งคำถามได้ว่า ชะตากรรมเช่นที่ไผ่ได้รับอยู่ทุกวันนี้นั้นอาจจะเกิดเข้ากับตัวเองได้สักวัน
คำตอบที่โหดร้ายจากความเห็นใต้ข่าวอาจจะบอกเราว่า ไม่เลย คนที่เขา มองเห็น เขาก็จะมองเห็นกันตั้งแต่แรกแล้ว ส่วนคนที่มองไม่เห็นนั้น ทำอย่างไรเขาก็จะมองไม่เห็น และกระบวนการที่เกิดขึ้นนั้นไม่ว่าคนจากฝ่ายนี้จะมองว่ามันไม่เป็นธรรม มันอธิบายไม่ได้ มันไร้เหตุผลปานใด คนอีกฝั่งอีกฝ่ายเขาก็ยังคงเห็นว่ามันมีเหตุผล มันอธิบายได้ หรือไม่จำเป็นต้องอธิบาย มันควรเป็นไปเช่นนั้นนั่นแหละ เขาไม่คิดว่าสักวันเขาจะต้องพบกับชะตากรรมเพราะกระบวนการใช้อำนาจรัฐอย่างที่ไผ่หรือคนที่ออกมาต่อต้านหรือไม่เห็นด้วยกับผู้ครองอำนาจรัฐในปัจจุบันต้องพบ
เพราะแน่ใจว่าอำนาจรัฐนั้นยังอยู่ข้างเดียวกับพวกเขา และพวกเขาก็ไม่มีวันที่จะข้ามเส้นไปในขอบเขตที่อำนาจนั้นห้ามไว้
มิตรสหายบางท่านระบายความรู้สึกอัดอั้นตันใจกับสภาวะของประเทศที่เหมือนถูกกดเหยียบอยู่ด้วย บาทใหญ่ แห่งอำนาจมหึมาเหนือหัวอยู่ทุกวัน ด้วยความสงสัยว่า คนทั่วไปอดทนอยู่กับสภาพเช่นนี้ได้อย่างไร แสร้งทำเป็นไม่เห็นการบิดเบือนอำนาจและความไม่เป็นธรรมอย่างนั้นได้อย่างไร จึงยอมตนเป็นทาสโดยสมัครใจอยู่เช่นนั้น พาให้ระลึกถึงมีผู้กล่าวว่า ผู้ที่ถูกล่ามโซ่จะไม่รับรู้ถึงความจองจำ หากเขาไม่คิดจะเดินไปไกลกว่าความยาวของโซ่ที่ล่ามอยู่นั้น หรือคำพูดจากภาพยนตร์ Star Wars the Rogue one ที่ว่า
เราไม่ต้องเดือดร้อนที่ธงของจักรวรรดิเผด็จการแผ่คลุมไปทั่วดาราจักรก็ได้ เพียงแค่เราไม่มองขึ้นไปก็พอแล้ว แต่ยิ่งกว่านั้นสำหรับคนบางกลุ่มแล้ว ต่อให้มองขึ้นไปบนท้องฟ้า ก็จะไม่เห็นว่ามีเงาอะไรลอยเหนือหรือกดเหยียบอยู่ หรือมองไปที่ข้อเท้าก็ไม่เห็นว่าจะมีสายโซ่ไหนที่ล่ามไว้สักนิด เขายังมองเห็นแต่เสรีภาพ และความสงบสุข แถมเผลอๆ ยังสงบสุขกว่ายุคสมัยก่อนหน้านี้อีก เพราะพวก ตัวป่วน หรือฝ่ายที่ตัวเองขัดหูขัดตานั้นถูกเก็บไปจนหมด หรือถูกเหยียบกดไว้จนไม่โผล่ออกมาให้ระคายหูระคายตา
ด้วยเผด็จการในโลกที่เราต้องสัมผัสอยู่ทุกวันนั้น ไม่เหมือนในภาพยนตร์หรือหนังสือที่จ้องจำกัดสิทธิและเสรีภาพไปเสียทุกเรื่องจนใครๆ ก็รู้สึกได้ถึงน้ำหนักของการเหยียบกดนั้น หากพวกเขามีวิธีการบริหารอำนาจเบ็ดเสร็จที่แยบยล ที่เลือกที่จะกดหัวคนเป็นกลุ่มๆ ไป อีกทั้งกระบวนการใช้อำนาจรัฐที่ฉลาดพอที่จะไม่ได้บิดเบี้ยวไปเสียทุกเรื่องทุกมุม รวมถึงการเปิดให้พื้นที่อันเสรีให้อย่างเต็มที่ เท่าที่จะไม่ไปก้าวย่างหรือเฉียดกรายเข้าสู่พื้นที่สงวนหรือต้องห้ามของอำนาจรัฐ ซึ่งคนส่วนใหญ่ของส่วนใหญ่เองก็มองไม่เห็นด้วยซ้ำว่ามีพื้นที่เช่นว่านั้นอยู่ในดินแดนอันเสรีนี้ และก็เป็นความจริงที่เจ็บปวดที่ต้องยอมรับว่า คนส่วนใหญ่ในสังคมนั้น เป็นคนกลุ่มที่อำนาจรัฐนั้นละเว้นที่จะไม่แตะต้อง
คนส่วนใหญ่ยังรู้สึกว่ามีเสรีภาพสมบูรณ์ทุกประการ ตราบที่ยังมีภาพยนตร์จากต่างประเทศมาเข้าฉายได้ทุกเรื่อง สามารถเข้าถึงอินเตอร์เน็ตได้เพื่อแชร์ข่าวแมวหมาหาบ้านหรือคำคมพัฒนาชีวิต วิพากษ์วิจารณ์ข่าวสารที่เป็นกระแสได้ตามสมควร มีงานทำมีรายได้ไปกินบุฟเฟต์นานาชาติได้ตอนสิ้นเดือน อยากไปเที่ยวต่างประเทศที่ไหนก็ไปได้ตามกำลังทรัพย์เสมือนเช่นพลเมืองในประเทศเสรีทั่วไป หรือถ้าวันไหนโชคร้ายไปขับรถชนคนตายหรือจ่ายเช็คเด้งก็ยังได้รับการประกันตัวออกมาสู้คดีได้ตามหลักเกณฑ์ที่กฎหมายและระเบียบกำหนดไว้
คนส่วนใหญ่ที่ใช้ชีวิตเช่นนี้ก็คงไม่รู้สึกหรือสัมผัสอะไรได้ถึงการใช้อำนาจรัฐหรือกระบวนยุติธรรมที่คนส่วนหนึ่งกำลังประสบอยู่อย่างเจ็บปวดและอึดอัด ด้วยสภาวะเช่นนี้ บนพื้นที่เดียวกันทางกายภาพ
จึงเหมือนกับมีประเทศสองประเทศ ที่แตกต่างกันราวกับเป็นมิติคู่ขนานสำหรับคนสองกลุ่มอยู่ต่อไป อีกนาน
