| ที่มา | มติชนรายวัน |
|---|---|
| ผู้เขียน | คอลัมน์หน้า 3 มติชน |
| เผยแพร่ |
คล้ายกับ “ธรรมกาย” จะดำเนินกลยุทธ์ “จักจั่นลอกคราบ” เมื่อจำเป็นต้องเปิดวัดให้ดีเอสไอและตำรวจทะลวงเข้าไป
ไม่ว่าครั้งที่ 1 วันที่ 16 กุมภาพันธ์
ไม่ว่าครั้งที่ 2 ในวันที่ 17 กุมภาพันธ์
แต่พลันที่มีการยินยอมให้ดีเอสไอและตำรวจรุกเข้าไปเป็นครั้งที่ 3 ในวันที่ 10 มีนาคม ก็เด่นชัดแล้วว่าไม่ได้เป็น “จักจั่นลอกคราบ”
หากแต่เป็นกลยุทธ์อันเรียกว่า “มีในไม่มี”
อ่านจากหนังสือ “36 กลยุทธ์แห่งชัยชนะในการสัประยุทธ์ทุกปริมณฑล” สำนวนแปลของบุญศักดิ์ แสงระวี
ก็จะร้อง “ฮ้อ”
กลยุทธ์นี้มีอยู่ในตำราพิชัยสงครามชื่อ “อุ้ยเหลียวจื่อ อำนาจศึก” ซึ่งกล่าวว่า “อำนาจศึกอยู่ที่วิถีอันทำได้ ผู้มีจักไม่มี ผู้ไม่มีจักมี”
บทที่ 34 ของ “คัมภีร์เหลาจื่อเล่มหลัง” ก็ระบุ “สรรพสิ่งใต้หล้าเกิดจากมี บ้างก็เกิดจากไม่มี”
หากมองจากพื้นฐานของ “ธรรมกาย” แต่ไหนแต่ไรมา ภายในวัดมี พระไชยบูลย์ สุทธิผล แต่ในวันที่ 16 วันที่ 17 กุมภาพันธ์ กลับไม่มี
ยิ่งในวันที่ 10 มีนาคม ยิ่งไม่มีให้เห็น
ถามว่าแก่นแกนอันแท้จริงของกลยุทธ์ “มีในไม่มี” คืออะไร เรื่องนี้ดำเนินไปตาม “อนุศาสน์” อันเป็นดั่งบทสรุป
“ลวง ใช่ลวง จริงอยู่ในลวง
“มืดน้อย มืดมาก ก็สว่าง”
ความหมายนี้หมายความว่า ให้ใช้ภาพลวงล่อหลอกข้าศึก แต่มิใช่จะล่อลวงจนถึงที่สุดหากแต่เพื่อแปรเปลี่ยน
จาก “ลวง” เป็น “จริง”
ที่ว่า “ลวง” ก็คือ “หลอกลวง” ที่ว่า “มืด” ก็คือ “เท็จ” จากมืดน้อยไปจนถึงมืดมาก จากมืดมากแปรเปลี่ยนเป็นสว่างแจ้ง
ก็คือ ใช้ภาพลวงปกปิดภาพจริง ผันจากเท็จลวงให้กลายเป็นจริงแท้
นี่เป็นเรื่องใน “การศึก” เท็จ ลวง และจริงแท้ สลับกันเป็นฟันปลา ในจริงมีเท็จ ขณะเดียวกันในเท็จมีจริง
“มีในไม่มี” หมายถึง “กลอุบาย”
“จริง” ใน “เท็จ” ใช้ภาพลวง ล่อหลอกข้าศึก ให้ข้าศึกเกิดความหลงผิดอย่างหนึ่ง
พลันที่นำเอาคำว่า “กลยุทธ์” มาใช้กับสถานการณ์ภายใต้คำสั่งหัวหน้า คสช.ฉบับที่ 5/2560 นับแต่กลางดึกของคืนวันที่ 15 กุมภาพันธ์
เหมือนกับเป็นเรื่องของการล่อหลอก เหมือนกับเป็นเงาสะท้อนแห่งการ
พลิกพลิ้ว
ในความเป็นจริง ทางด้าน “ธรรมกาย” อาจไม่ได้มีหรือกำหนด “กลยุทธ์” อะไรเลยก็ได้
เพราะภาพที่เห็นคือการยอมรับต่อ “มาตรา 44”
ไม่มีการแข็งขืน อย่างที่เห็นกับ “การเคลื่อนไหว” อื่นๆ
ไม่ว่าจะเป็นการเคลื่อนไหวของ “พันธมิตร” ก่อนรัฐประหารเดือนกันยายน 2549 ไม่ว่าจะเป็นการเคลื่อนไหวของ “กปปส.” ก่อนรัฐประหารเดือนพฤษภาคม 2557
กระหึ่มอันมาจาก “ธรรมกาย” คือเสียง “สวดมนต์”
แต่การที่ “ธรรมกาย” เปิดประตูให้ดีเอสไอสนธิกำลังกับตำรวจรุกเข้าไปตรวจค้นในแต่ละอาคารทั้งพื้นที่กว่า 2,000 ไร่
ผลที่สุด กลับ “คว้าน้ำเหลว” ไม่ปรากฏเงาร่าง พระไชยบูลย์ สุทธิผล
เหมือนกับ พระไชยบูลย์ สุทธิผล ดำเนินไปในแบบ “จักจั่นลอกคราบ” แต่ในแต่ละฉาก แต่ละภาพที่ปรากฏตั้งแต่วันที่ 16 กุมภาพันธ์ เป็นต้นมาจนถึงวันที่ 10 มีนาคม
สอดประสานกับกลยุทธ์ “มีในไม่มี”
พลันที่มีคำสั่งหัวหน้า คสช.ฉบับที่ 5/2560 ประกาศและบังคับใช้พร้อมกับ “มาตรา 44” อันแข็งแกร่ง
“ธรรมกาย” อาศัยเสียงสวดมนต์เป็นเครื่องมืออย่างมั่นแน่ มั่นคง ขณะเดียวกัน ทุกก้าวย่างสะท้อนการยอมรับและการถอย
เพียงแต่ยิ่งถอยยิ่งเด่นชัดว่า เป็นการ “ถอย” ในทาง “ยุทธศาสตร์”
