ข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ 2 ฉบับในวันเดียวกันเมื่อไม่กี่วันนี้ ก็คือ “นิสิตสาวจุฬาดับ วูบตกบ่อน้ำเสีย พนักงานโดดช่วย – ตาย 5 ชี้พิษก๊าซ – CP เยียวยา” และ “ล้อมคอกบ่อมรณะ กรอ. สอบ 2 หมื่นแห่งทั่วประเทศ สั่งปิด ‘น้ำเสีย’ CPF 30 วัน พล.ต.ท.ศานิตย์ มหถาวร ผู้บัญชาการตำรวจนครบาล สอบซ้ำพนักงานเฝ้าจุด คลี่ปมนิสิตจุฬาตกเสียชีวิต”
ว่าไปแล้ว ความปลอดภัยในการทำงานจะต้องเริ่มจาก “การไม่มีความเสี่ยงในทุกรูปแบบ” โดยเริ่มต้นจาก “การขจัดอันตรายหรือความเสี่ยงต่างๆ ให้หมดไป”
การขจัดอันตราย หรือการทดแทนด้วยสิ่งที่มีอันตรายน้อยกว่าจะต้องเป็นมาตรการแรกที่ต้องทำ หากไม่สามารถดำเนินการได้ มาตรการควบคุมอันตรายลำดับถัดมาก็คือ การควบคุมด้วยการใช้อุปกรณ์ เครื่องมือ เทคโนโลยีและระบบควบคุมทางวิศวกรรม ร่วมกับการใช้ระบบเฝ้าระวังและระบบการบริหารจัดการ เช่น การตรวจตราดูและการกำหนดวิธีการปฏิบัติงานที่ปลอดภัย การจัดรูปแบบการทำงาน การให้ข้อมูลความรู้และการฝึกอบรมเป็นต้น
การใช้อุปกรณ์คุ้มครองความปลอดภัยส่วนบุคคล ควรเป็นมาตรการสุดท้าย โดยเป็นเพียงสนับสนุนมาตรการควบคุมความเสี่ยงอื่นๆ และควรหลีกเลี่ยงไม่ให้ผู้ปฏิบัติงานต้องสวมใส่อุปกรณ์คุ้มครองความปลอดภัยส่วนบุคคลเป็นระยะเวลานาน รวมถึงมาตรการเรื่องสุขวิทยาส่วนบุคคล และสวัสดิการต่างๆ
การตรวจตราดูแลและการเฝ้าระวังด้านความปลอดภัยและอาชีวอนามัย จะต้องดำเนินการโดยบุคลากรที่มีความรู้เฉพาะด้านความปลอดภัยและอาชีวอนามัยรวมทั้งวิศวกรความปลอดภัย และแพทย์อาชีวเวชศาสตร์ สำหรับผู้ปฏิบัติงานที่ต้องทำงานในที่ที่มีความเสี่ยงต่อการเกิดการเจ็บป่วย หรือโรคจากการทำงาน
การตรวจและเฝ้าระวังด้านกายภาพและสภาพแวดล้อมในการทำงานควรกระทำเป็นประจำและสม่ำเสมอ นอกจากนี้ การควบคุมการสัมผัสสารอันตราย เช่น สารเคมี ฝุ่น และเสียงดัง ที่ผู้ปฏิบัติงานบางคนอาจมีอาการเจ็บป่วยเกิดขึ้นได้ จึงมีความจำเป็นต้องมีการตรวจสุขภาพเพื่อค้นหาอาการของการเจ็บป่วยในระยะเริ่มต้น (หากพนักงานต้องสัมผัสกับปัจจัยเสี่ยงที่อาจก่อให้เกิดอันตรายต่อสุขภาพ)
ทุกวันนี้ ความเสียหายทั้งทางตรงและทางอ้อมของอุบัติเหตุแต่ละครั้งไม่ว่าจะมากน้อยประการใด ก็ดูจะเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับความเสียหายด้านภาพลักษณ์ขององค์กรและภาพพจน์ของผู้บริหาร ครับผม!
วิฑูรย์ สิมะโชคดี
