นับวันผู้คนยิ่งหวังแต่ “ผลลัพธ์ระยะสั้น” มากขึ้นเรื่อยๆ คือ ทำอะไรก็ขอให้ได้ผลเร็วๆ เรื่องที่ทำแล้วรอผลลัพธ์ระยะยาว คงน้อยลงทุกที
ทุกวันนี้ เราต่างมุ่งหวังใน “ผลลัพธ์” ที่เกิดขึ้นในระยะสั้น (ในเวลาอันรวดเร็ว) คือ กำไรเร็ว รวยเร็ว สวยเร็ว หล่อเร็ว การสร้างกระแส การสร้างภาพมีชื่อเสียงเร็ว เป็นต้น เราจึงเห็นนักธุรกิจบางรายถึงกับ “ตีหัวเข้าบ้าน” รีบทำกำไรระยะสั้นแล้วเจ๊ง หรือหนีหายไปเลยก็มี
การเอาแต่ผลลัพธ์ระยะสั้น จึงทำให้เรามองข้ามผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นในระยะยาว และอาจทำให้เราเสียโอกาสต่างๆ ในอนาคต ความยั่งยืนก็ไม่เกิดขึ้น
ผมจำได้ว่าในปรัชญา 14 ข้อ ของโตโยต้า (Toyota Way) ข้อที่หนึ่งบอกว่า “องค์กรควรจะต้องส่งเสริมผู้บริหารที่มองระยะยาวเป็นหลัก ส่วนผู้บริหารที่มองเพียงระยะใกล้เท่านั้น ไม่ควรส่งเสริมสนับสนุน”
ตัวอย่างของผู้บริหารที่เอาแต่สร้างผลงาน หรือทำผลลัพธ์ในระยะสั้นเท่านั้น แล้วสร้างความเสียหายแก่องค์กรอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเวลาผ่านไปพอสมควร จึงมีให้เห็นทั่วไป โดยเฉพาะผู้บริหารประเภท “มือปืนรับจ้าง” ที่มีสัญญาจ้างงานเป็นกำหนดเวลาชัดเจน (เช่น 4-6 ปี เป็นต้น)
ผู้บริหารจำนวนไม่น้อย เมื่อจังหวะดีก็รีบขยายโรงงาน สั่งซื้อเครื่องจักรมาผลิตสินค้าเพิ่มขึ้น ยึดสุภาษิต “น้ำขึ้นให้รีบตัก” เร่งสร้างผลงาน และรีบทำกำไรหรือทำให้เห็นผลชัดเจนในสมัยของตน (ก่อนหมดวาระจ้างงาน) แต่เมื่อเวลาผ่านไป เทคโนโลยีเปลี่ยนไป ทุกอย่างเปลี่ยนไป ผู้บริหารที่มาทีหลังก็เจอภาวะวิกฤตที่ต้องรีบกอบกู้ และปรับแก้ปัญหาสิ่งต่างๆ ที่ผู้บริหารคนเก่าสร้างไว้ จะเริ่มใหม่ก็ลงทุนสูง จะก้าวเดินวางแผนระยะยาวก็ทำได้ยาก จึงต้องยึดระยะสั้นต่อไปอีกเป็นวงจรซ้ำซาก
หลายต่อหลายครั้ง นโยบาย Quick Win ที่ให้ความสำคัญกับผลลัพธ์หรือผลสำเร็จในระยะสั้น จึงเป็นปัญหาต่อความอยู่รอดและยั่งยืนในระยะยาวได้ เราจึงเห็นผู้บริหารที่ประสบความสำเร็จในช่วงสั้นๆ และโด่งดังเพียงระยะหนึ่งจากความสำเร็จแบบ Quick Win หมดจากผลงานนั้น ก็เงียบหายไปเลย
เรื่องที่ต้องรีบสร้างผลงานให้เห็นในระยะสั้นนี้ ก็คงจะว่าใครไม่ได้ เพราะสังคมส่วนใหญ่มองกันแบบนี้
ดังนั้น ระหว่าง “ระยะสั้น” กับ “ระยะยาว” จึงขึ้นอยู่กับมุมมองของผู้บริหารที่มีความรอบรู้ ได้อย่างคมชัดลึก สามารถพยากรณ์อนาคตได้ใกล้เคียง และมีประสบการณ์ที่ตัดสินใจถูกมากกว่าผิด เพื่อสร้างความยั่งยืนให้ได้
วันนี้ “เถ้าแก่ตัวจริง” กับ “มือปืนรับจ้าง” จึงต่างกันที่มุมมองของ “ความยั่งยืน” ครับผม !
วิฑูรย์ สิมะโชคดี
