| ผู้เขียน | คอลัมน์หน้า 3 มติชน |
|---|
หากดูจากความอื้อฉาวในเรื่อง “นาฬิกา” หรู หากดูจากการขยับในเรื่องคำสั่งหัวหน้า คสช. และการสอดไส้ในร่าง พ.ร.ป.ว่าด้วยการเลือกตั้ง ส.ส.
เด่นชัดว่าปัญหามิได้มาจาก “ภายนอก”
ตรงกันข้าม เรื่อง “นาฬิกา” หรูมาจากการยกแขนขึ้นบังแดดของ พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ ก่อนถ่ายรูปหมู่ ครม. “ประยุทธ์ 5” หน้าตึกไทยคู่ฟ้า
มิใช่พรรคประชาธิปัตย์เสกสรรปั้นแต่งแล้วสร้างกระแส
ตรงกันข้าม เรื่องคำสั่งหัวหน้า คสช. ฉบับที่ 53/2560 ก็มาจากความเดือดร้อนของ นายสุเทพ เทือกสุบรรณ และ นายไพบูลย์ นิติตะวัน
เช่นเดียวกับเรื่อง พ.ร.ป.ว่าด้วยการเลือกตั้ง ส.ส. ก็เป็นเรื่องบน “เรือแป๊ะ”
ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเรื่อง “ภายใน” เป็นเรื่องอย่างที่สำนวนไทยแท้แต่โบราณสรุปออกมาอย่างรวบรัดว่า “สนิมเกิดแต่เนื้อในตน”
เป็นเรื่องของ “คสช.” เป็นเรื่องของ “รัฐบาล”
ถามว่า แล้วเมื่อเกิดเป็นปัญหาแล้วทำไมจึงไม่สามารถบริหารจัดการให้จบลงได้อย่างรวดเร็ว เป็นที่พอใจของทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้อง
ตอบได้ว่า “ปัญหา” ก็มาจาก “คสช.” อีกนั่นแหละ
อรรถาธิบายได้อย่างเป็นรูปธรรมจาก 2 กระบวนความคิด 1 ความคิดที่ต้องการสืบทอดอำนาจ และ 1 ความคิดที่หวาดกลัวต่อการเลือกตั้ง
จึงไม่อยาก “เลือกตั้ง”
ขณะเดียวกัน เมื่อไม่อยาก “เลือกตั้ง” แต่ต้องการเป็นอย่างที่ นายบวรศักดิ์ อุวรรณโณ สรุปตั้งแต่เมื่อเดือนกันยายน 2558 ที่ว่า
“เขาอยากอยู่ยาว”
จึงพยายามออกทุกกระบวนท่าเพื่อยื้อและหน่วง “การเลือกตั้ง” ให้ทอดระยะออกไปจนแทบจะอยู่ในจุดอันเรียกได้ว่า “อินฟินิตี้”
กระทั่งลืมบทเพลงเราจะทำตาม “สัญญา” ขอ “เวลา” อีกไม่นาน
นับแต่เดือนพฤศจิกายน 2560 เป็นต้นมา ชาวบ้านจึงมองเห็นตัวตนของ “คสช.” อันสะท้อนผ่าน “รัฐบาล” ได้อย่างชนิดหมดจด ทุกริ้วรอย
1 ไม่ยอมยกเลิกคำสั่งหัวหน้า คสช. ฉบับที่ 57/2557
ทั้งๆ ที่ พ.ร.ป.ว่าด้วยพรรคการเมือง พ.ศ.2560 ประกาศและบังคับใช้ตั้งแต่เมื่อเดือนตุลาคม ก็ไม่ยอมให้กฎหมายได้แสดงบทบาทและความศักดิ์สิทธิ์
1 ยังมีการออกคำสั่งหัวหน้า คสช. ฉบับที่ 53/2560 ออกมาอีก
ตามคำเรียกร้องของ นายสุเทพ เทือกสุบรรณ ตามคำเรียกร้องของ นายไพบูลย์ นิติตะวัน ที่ต้องการให้แก้ไข พ.ร.ป.ว่าด้วยพรรคการเมือง พ.ศ.2560
ตรงนี้ “ชาวบ้าน” เริ่มมองเห็นเด่นชัดว่าต้องการอะไร
พลันที่ 1 มีการโยนหินถามทางออกมาผ่านคณะกรรมาธิการพิจารณาร่าง พ.ร.ป.ว่าด้วยการเลือกตั้ง ส.ส. ทุกคนก็ร้องอ๋อกันถ้วนหน้า
นี่ย่อมเป็น “ใบเสร็จ” นี่ย่อมเป็น “คำสารภาพ”
ทุกอย่างเป็นไปตามความเชื่อพื้นฐานที่ว่า คสช.หวาดกลัว “การเลือกตั้ง” แต่ “คสช.” ก็อยากอยู่ในอำนาจไปเรื่อยๆ
ทั้งๆ ที่ “ชาวบ้าน” รู้อยู่เป็นอย่างดี ทั้งๆ ที่พรรคการเมืองและนักการเมืองอ่าน “คสช.” และ “รัฐบาล” ทะลุลอดปลอดโล่งตั้งแต่หัวจรดตีน
แล้วทำไมจึงยินยอมให้ “คสช.” อยู่ต่อไป
ที่ให้อยู่โดยไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรนอกจาก “วิพากษ์วิจารณ์” ก็เพราะเห็นว่า “คสช.” ดำรงอยู่ในสภาพอันเรียกว่าเป็น “สินทรัพย์” ในทางการเมือง
เป็น “สินทรัพย์” ที่บั่นทอนตัวเองลงทุกวันและเป็นลำดับ
