| ที่มา | มติชนออนไลน์ |
|---|---|
| ผู้เขียน | สุจิตต์ วงษ์เทศ |
| เผยแพร่ |
วัดแก้วฟ้า เป็นวัดร้างในหมู่บ้านกลางทุ่ง (บ้านดงตาล ต. สำเภาล่ม อ. เมือง จ. พระนครศรีอยุธยา) นอกเกาะเมืองอยุธยา หลังวัดพุทไธศวรรย์
น. ณ ปากน้ำ (ปราชญ์สยามทางศิลปกรรมไทย อดีตอาจารย์ประจำมหาวิทยาลัยศิลปากร) ระหว่าง พ.ศ. 2509-2510 ออกสำรวจ แล้วเขียนบันทึกพรรณนาวัดแก้วฟ้ารวมพิมพ์ในหนังสือชื่อห้าเดือนกลางซากอิฐปูนอยุธยา ว่า “มีมาแต่สมัยอยุธยาตอนต้น”
อาจารย์นักวิชาการโบราณคดีเห็นควรรักษาสภาพเดิมเป็นแหล่งเรียนรู้โคกเนินโบราณสถานตามธรรมชาติและเป็นสถานที่ท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม
ยายหนับ หาวุฒิ (อายุ 74 ปี) ชาวมุสลิมบ้านดงตาล เล่าว่าตนและหลานสาว คือ นางสมจิตร โพธิ์ทอง (อายุ 34 ปี) ช่วยกันอยู่ประจำทำหน้าที่นำนักท่องเที่ยวเยี่ยมชมบริเวณโคกเนินด้วยจิตอาสา
“บางทีมีอาจารย์และนักศึกษามาดู ฉันก็ต้องพาปีนขึ้นไปดูอุโมงค์เจดีย์ใหญ่ ซึ่งเกิดมาก็เห็นตั้งแต่เด็ก ยังเคยขึ้นไปเล่น สมัยก่อนรกยิ่งกว่านี้ เป็นป่าหมดเลย เมื่อก่อนจะมีพวกพระหรืออะไรเก่าๆเยอะมาก เดินไปตรงไหนก็เจอ แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าไปไหนหมด” ยายหนับกล่าว แต่กังวลใจว่าจะต้องย้ายบ้านออกจากพื้นที่โบราณสถานหรือไม่ เพราะอยากอยู่ดูแลพื้นที่วัดเช่นเดิมซึ่งทำมาแต่ปู่ย่าตายาย
(มติชน ฉบับวันศุกร์ที่ 25 มีนาคม 2559 หน้า 14)
ควรสนับสนุนความเห็นของอาจารย์นักวิชาการโบราณคดี ให้รักษาสภาพเดิมเพื่อเป็นแหล่งเรียนรู้และท่องเที่ยวตามธรรมชาติ ที่มีโคกเนินดินครอบคลุมสถูปเจดีย์วิหาร เท่ากับรักษาสภาพเดิมอย่างวิเศษไว้ใต้ดินมิให้ถูกทำลาย
