ไทยเรามีดีอยู่อย่างหนึ่งคือ เป็นชาติที่เปิดรับอย่างกว้างขวางกับอะไรก็ตามที่เห็นว่าใหม่ เห็นว่าดี เห็นว่าทันสมัย เป็นความเจริญก้าวหน้าก็พร้อมที่หยิบยืมมาประดับ หรือรับมาใช้
แต่ก็มีข้อเสียตรงที่ว่า ไม่ค่อยจะให้ความสำคัญกับการศึกษาในสิ่งนั้นให้เข้าใจถ่องแท้ถึงรากเหง้าหรือจิตวิญญาณ หรือปรัชญาแนวคิดที่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง
เช่น ถ้ามีทฤษฎีบริหารอะไรใหม่ๆ ทั้งภาครัฐ ภาคเอกชนก็จะแห่กันนำมาใช้กับองค์กร แต่พอใช้ไปได้ระยะหนึ่งก็เริ่มพลิกแพลงแต่งเติม สร้างข้อยกเว้นโดยอ้างว่า เพื่อให้เข้ากับความเป็นจริง วิถีไทย ธรรมเนียม ประเพณี ที่สุดมักจบลงด้วยการ “โยนทิ้ง” กระทั่งว่า สิ่งที่ดีๆ ทั้งหลายในโลกจะมาตกม้าตายที่ไทย
ที่มีคำกล่าวว่า “จิตคนเรานั้นสามารถกดให้ต่ำลงก็ได้ หรือยกให้สูงขึ้นก็ได้” นั้นจริงทีเดียว
การศึกษาของเรา สอนให้รู้จักแค่ “การเอาตัวรอด” !
“จุดมุ่งหมาย” เป็นเรื่องใหญ่
คนที่เป็นใหญ่เป็นโตหรือที่มีตำแหน่งสูงในบ้านเรามักมี “จุดมุ่งหมายเพื่อประโยชน์ส่วนตัว” ชอบรำพึงรำพันถึงแต่ชื่อเสียงเกียรติภูมิเกียรติยศของตัวเอง ต่างกับคนชาติอื่นๆ ที่สำคัญว่า “ตำแหน่ง” คือสัญลักษณ์ของ “การทำหน้าที่” ซึ่งมี “จุดมุ่งหมายเพื่อประโยชน์ส่วนรวม”
โปรดสังเกตว่าเมื่อ “ประพฤติเสื่อมเสีย” จะรู้สึก “หน้าบาง” อับอายทนไม่ได้ จนถึงขั้นต้องฆ่าตัวตาย
ที่ประเทศไทย เมื่อวานนี้ หนังสือพิมพ์พาดหัวข่าว “ยึดทรัพย์ 88 ล้าน อดีตปลัด พม. โกงคนจน”
ชวนให้คิดว่ากว่าคนผู้หนึ่งจะเรียนจนจบ ได้รับราชการ ผ่านงานมีประสบการณ์และไต่เต้าขึ้นถึงระดับอธิบดีกรม หรือปลัดกระทรวงนั้นยากนัก แต่น่าเศร้าที่ นายพุฒิพัฒน์ เลิศเชาวสิทธิ์ อดีตปลัดกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ (พม.) นายณรงค์ คงคา อดีตรองปลัดพม. และนายธีรพงษ์ ศรีสุคนธ์ อดีตผู้ตรวจราชการ พม. พบกับ “จุดจบ” ที่ไม่สวย
ที่ยกขึ้นมานี้เพื่อเป็น “ครู” หรือตัวอย่างแก่คนที่มี “ตำแหน่งสูง” ทั้งหลายที่มักจะเข้าใจกันว่า “ตำแหน่ง” ทางราชการเป็นสิ่งที่ “มีเกียรติ” แถมติดมา อย่าได้ลบหลู่หมิ่นหยาม ซึ่งน่าจะหยุดร้องแรกแหกกระเชอ “แนวคิด” แบบนั้นกันเสียที
“ตำแหน่ง” คือหน้าที่
จะมี หรือไม่มี “เกียรติ” อยู่ที่การปฏิบัติหน้าที่ !?!!
