| ที่มา | คอลัมน์ "ทีนส์ทอล์กอาเซียน" |
|---|---|
| ผู้เขียน | วิคเตอร์ มีชัย สีหราช |
วิคเตอร์ มีชัย สีหราช กับ ‘การเต้น’ ที่อยู่ในสายเลือด
ผม วิคเตอร์ มีชัย สีหราช เรียนอยู่ชั้นปีที่ 3 สาขาวิชานิเทศศาสตร์ วิทยาลัยนานาชาติ มหาวิทยาลัยรังสิต เหตุผลที่ผมตัดสินใจบินตรงจากออสเตรเลีย เพื่อมาศึกษาต่อที่ไทย เพราะเมื่อจบ High School จากออสเตรเลีย ก็เริ่มทำงาน ทั้งเต้นบนเรือ งานละครเวทีต่างๆ แต่เมื่อเวลาผ่านไป ก็ต้องกลับมาไทย รู้สึกอยากเรียนต่อ เมื่อได้ลองหามหาวิทยาลัยที่มีหลักสูตรอินเตอร์ดู เห็นว่ามหาวิทยาลัยรังสิตเป็นหนึ่งในนั้น พอได้ตัดสินใจเข้ามาเรียนแล้ว ก็รู้สึกประทับใจมาก เพราะมีสังคมที่ดี รู้สึกว่าที่นี่เหมือนบ้านเลยครับ
ทุกคนเป็นมิตรมาก ไม่ใช่แค่เพื่อนๆ แต่อาจารย์ก็มีความเป็นกันเองมาก เหมือนคนในครอบครัวที่อยู่ด้วยกันแล้วไม่อึดอัดเลย ทั้งมหาวิทยาลัย ถือเป็นครอบครัวใหญ่อีกครอบครัวหนึ่งของผมเลย
ผมเริ่มเต้นตั้งแต่อายุ 8 ขวบ เริ่มจากการเต้นลีลาศสไตล์ละติน จากเมื่อก่อนเป็นคนเก็บตัว ขี้อาย และไม่มั่นใจในตัวเอง แต่การเต้นช่วยเปลี่ยนแปลงให้กลายเป็นคนมั่นใจ และกล้าแสดงออกมากขึ้น ผมตั้งใจยึดเส้นทางนี้เป็นเส้นทางหลักที่พาเขาไปถึงความฝันของชีวิต แต่ก็พบกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน
หลังจบจาก Performing Arts ระดับ High Schools ที่ออสเตรเลีย ก็เริ่มทำงานเกี่ยวกับการเต้นมาโดยตลอด จนวันหนึ่งเกิดอุบัติเหตุ ข้อเท้าพลิก เส้นเอ็นขาด เครียดว่าถ้าหากเต้นไม่ได้จะทำอย่างไรดี จึงเริ่มมองหาแผนสำรองให้ตัวเอง ว่าควรเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยหรือไม่ จะได้มีปริญญาที่เอาไปต่อยอดได้ จึงตัดสินใจย้ายมาเรียนที่ไทย
ตอนแรกคิดว่าจะตั้งใจเรียน ไม่ต้องคิดเรื่องเต้น แต่มันห้ามไม่ได้ เพราะรักการเต้นจริงๆ มันเป็น Passion ของผม เลยเลือกที่จะกลับมาเต้นต่อไป ฝึกซ้อม ฝึกฝน พยายามเรียนรู้เพิ่มเติม พัฒนาตัวเอง จากแค่ความชอบก็กลายมาเป็นอาชีพ สร้างรายได้ให้กับตัวเอง กับการเป็นครูสอนเต้น และ Choreographer ซึ่งเป็นอีกบทบาทที่สำคัญในชีวิตของผม ตอนนี้ก็สอนอยู่ที่ Studio Zoom ที่สุขุมวิท
ผมโชคดีที่ครอบครัวเคียงข้าง และสนับสนุน พ่อแม่ไม่เคยบอกเลยว่า อย่าเต้นนะ แต่จะพูดอยู่ตลอดเวลาทำให้เต็มที่ ตามความฝันไปให้สุด รู้สึกว่าโชคดีมากๆ เพราะรู้ว่ายังมีหลายคนที่ครอบครัวไม่สนับสนุน แต่ผมอยากเป็นกำลังใจกับทุกคนให้พยายามต่อไป
ที่สำคัญ เมื่อผมเลือกที่จะเรียนต่อแล้ว ผมจะไม่ละทิ้งการเรียน สำหรับผมรู้สึกว่าการเรียนต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง เพราะเราใช้ชีวิตอยู่ในมหาวิทยาลัยแค่ 4 ปีเอง จันทร์ถึงศุกร์เรียน เสาร์อาทิตย์เต้น วันอังคาร วันพฤหัสบดี ก็ต้องเข้าไปที่สตูดิโอเพื่อจะไปสอนด้วย เลยไม่มีเวลาพักผ่อนเท่าไหร่ อะไรที่เป็นเรื่องเรียน เราทำให้เสร็จก่อน หลังจากนั้นค่อยไปทำอย่างอื่น แรกๆ มันก็ยาก แต่ผ่านไปสักพักเริ่มรู้สึกว่าปรับตัวได้แล้วครับ
ผมรู้สึกว่าการเต้นคือสิ่งที่อยู่ในสายเลือดของผมไปแล้ว มันเลิกไม่ได้ ก็เลยมองว่าจะต่อยอดให้มันเป็นธุรกิจยังไง การเปิดสตูดิโอเป็นของตัวเองจึงเป็นคำตอบครับ
ฝากถึงน้องๆ ที่กำลังเดินตามความฝัน ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ความมั่นใจ และเชื่อในตัวเอง
เราต้องเชื่อว่าเรามีศักยภาพพอที่จะทำให้สำเร็จได้ อาจจะเหนื่อย อาจจะท้อ อาจจะยอมแพ้กี่รอบ แต่ก็ต้องลุกขึ้นใหม่ เพราะในโลกนี้มันไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายๆ อย่าหยุดที่จะเรียนรู้ ต้องขยัน และต้องตั้งใจ ทำให้เต็มที่
