“อยากเล่าหลายอย่างเลยค่ะ” แดง-ศัลยา สุขะนิวัตติ์ ผู้เขียนบทละครโทรทัศน์ชื่อดัง ซึ่งหันมาเขียนพล็อตละครเองเป็นเรื่องแรก เล่าให้ มติชน ฟังถึงผลงาน ‘ก่อนอรุณจะรุ่ง’ ละครที่มีกำหนดแพร่ภาพทางช่องจีเอ็มเอ็ม 25 ตั้งแต่วันที่ 16 ม.ค.นี้ เวลา 20.10 น.
จากนั้นจึงว่า ละครที่เนื้อหาพูดถึงเรื่องของครอบครัวหนึ่ง ครอบครัวธรรมดาสามัญในสังคม ที่ประสบปัญหารุนแรงใหญ่โต ปัญหาจากพ่อที่กระทำต่อลูก ซึ่งเป็นเรื่องสะเทือนใจอย่างยิ่ง “แล้วเมื่อเขาประสบปัญหาอย่างนั้นล้ว เขาจะดำเนินชีวิตต่อไปอย่างไร เพื่อให้ครอบครัวเล็กๆของเขาได้ก้าวไปข้างหน้าอย่างมีทุกข์น้อยลง”
ฟังแล้วอาจคิดไปนี่เป็นละครซึ่งเนื้อหาหนักหนา ดูไปก็ต้องเครียดไปแน่ๆ แต่ “จริงๆ เป็นละครฟีลกู๊ดนะ” ศัลยายืนยัน
“ดูไปแล้วยิ้ม มีตลกเหมือนกัน สนุกสนานพอสมควร” เธอว่า
“เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ร้ายแรง ไม่มีการทำร้ายหรือแก้แค้นกัน เพียงแต่ปฐมเหตุของเรื่องหยิบเอาปัญหาที่ค่อนข้างใหญ่ สะเทือนใจ เรื่องที่น่าสนใจว่าการทำร้ายกัน ความรุนแรงที่ต่อกันในครอบครัวจะถูกแก้ไขด้วยวิธีใด”
“ไม่ใช่ละครรุนแรงค่ะ เป็นละครที่ให้กำลังใจว่าทุกข์สุขทั้งหลายทั้งปวงเป็นสิ่งที่ต้องช่วยกัน ในครอบครัวต้องร่วมมือกันร่วมใจกัน ฝ่าฟันไปด้วยกันให้ได้”
“นี่คือสิ่งที่สำคัญมาก”
“อีกประเด็นหนึ่งที่สำคัญและอยากเน้นคือ การจะอบรมเด็กผู้ชายคนหนึ่งให้เติบโตขึ้นเป็นผู้ชายที่ไม่ทำร้ายผู้หญิง เพราะความรุนแรงส่วนใหญ่แล้ว ผู้ชายกระทำต่อผู้หญิง การกระทำนั้นบางทีรวมไปถึงการทำร้ายด้วยวาจา ทางจิตใจ ทำร้ายด้วยกิริยาท่าทางหยาบคาย เหยียดหยันก็มี เราอยากเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งเติบโตมาด้วยความคิดที่ได้รับการสั่งสมมาว่าผู้หญิงกับผู้ชายคือคนเท่ากัน การจะตี ทำร้าย ด่าว่า หรือข่มขืนทำไม่ได้ เพราะนั่นคือคนเท่าเทียมกับเขา ซึ่งตรงนี้อยากเน้นมาก”
ถ้าให้เทียบเรื่องนี้กับบทละครเรื่องอื่นๆ ที่เคยเขียนมา ศัลยาบอกตามตรง “ความคาดหวังเรื่องนี้ไม่เท่ากับเรื่องอื่นๆ ที่เขียนมาหรอก ด้วยตัวเรื่องที่ไม่ได้ให้ความสนุกสนานจนเยอะแยะ ไม่ได้ให้ความตื่นเต้นหรือดูเป็นสิ่งแปลกใหม่ เป็นเรื่องธรรมดาของคนธรรมดา ครอบครัวเล็กๆ หน่วยที่เล็กที่สุด แต่เป็นหน่วยที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในสังคม เพราะฉะนั้นจะคาดหวังว่าจะมีความตื่นเต้นให้คนดูก็ไม่ใช่
“คงต้องให้ละครบอกกับคนดูเองว่า มันมีความดีอย่างไรที่จะต้องมาดู และอยากให้บอกกันปากต่อปาก ถ้าเป็นละครที่ให้สิ่งที่ดี สิ่งที่เป็นสาระแก่คนดู ซึ่งเป็นสิ่งที่ยึดถือตลอดมาในชีวิตของการเขียนบทละครโทรทัศน์ ก็อยากให้มันกระจายไปในวงกว้าง
“ขอให้คนดูและบอกต่อกันหน่อยว่าดีเหมือนกัน สนุกดี
“หวังแค่นี้ค่ะ”
