ลาจอไปพร้อมกับอิ่มเอมของแฟนๆ ละคร กรงกรรม ที่ปิดฉากไปหมาดๆ เมื่อคืนที่ผ่านมานี้ (30 เมษายน) อย่างไรก็ตาม จุฬามณี นามปากของผู้ประพันธ์ หรือ นิพนธ์ เที่ยงธรรม ได้บอกเล่าไว้ว่าจะมี ระบำบุญ และ บุษบาตาคลี เป็นภาคต่อแต่กระนั้นเจ้าตัวก็ออกตัวไว้ว่า ‘ยังไม่ได้เขียน’
“กมลา หนูได้ไปต่อใน #ระบำบุญ
น้องป๊อก เรวัฒน์ น้อง ได้ ไป ต่อ ในระบำบุญ เช่นกัน….
ส่วนของประณต น้านนนนนน….เป็น นายทหารอากาศ อยู่กองบิน4 #บุษบาตาคลี จ้า”
รวมไปถึงเมื่อช่วง 2 ปี ก่อน นิพนธ์ ก็ได้เล่าเรื่องราวต่อเนื่องหลังจากกรงกรรมปิดฉากลงไว้ว่า
“ความเดิมจาก กรงกรรม มาลา อุ้ม กมลาไปทิ้งไว้หน้าบ้านนางย้อย(แม่ ผัวเชี้ยๆ) ที่ชุมแสง แล้วกลับเขากะลาบ้านเกิด ไป แต่งงานกับ มนัส เจ้าบ่าวที่พ่อหาไว้ให้….แต่งงานแล้ว มาลาก็ย้ายไปอยู่กับมนัส ลูกชายของนายอำนวย ซึ่งมีอาชีพ รับซื้อพืชไร่ และเปิดร้านขายของชำใหญ่โต อยู่ที่โคกเดื่อ อำเภอไพศาลี…. (ความเดิม มีแค่นั้นจริง ๆ…..) พอจะมาเขียน #ระบำบุญ ก็ต้องไป สืบ ประวัติ อำเภอไพศาลีใหม่…. ได้ ข้อมูล จากวิกิฯ มาแค่นี้…..
#อำเภอไพศาลี เป็นเมืองเก่าโบราณสมัยขอมเรืองอำนาจ คือ “เมืองเวสาลี” หรือ “เมืองไผ่สาลี” และเพี้ยนมาเป็น “ไพศาลี” อำเภอไพศาลีเดิมขึ้นอยู่กับ #อำเภอท่าตะโก จัดตั้งเป็น กิ่งอำเภอไพศาลี เมื่อวันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2505 และได้ยกฐานะขึ้นเปีน อำเภอไพศาลี เมื่อเดือนตุลาคม พ.ศ. 2508
แค่นี้จริง ๆ…….คร็อกกกกกกกกกกก+++
ปล. ชาว อำเภอท่าตะโก รอหน่อยนะ จำต้องข้าม ไปไพศาลีก่อน เพราะนายทุนทางโน้นนนนนน ให้การสนับสนุนเต็มที่และไม่อั้น! 555555++
ปล.2 เรื่องนี้เกิดขึ้นในปี 2511 แสดงว่า อำเภอไพศาลีก็เพิ่งตั้งขึ้นมาได้ไม่นาน….. ก็พอนึกออกว่า สภาพตลาดใหม่ ชุมชนใหม่ จะเป็นอย่างไร เพราะเคยเห็น การตั้งอำเภอใหม่ อย่างอำเภอแม่วงก์ ชุมตาบง แม่เปิน ที่แยกไปจากลาดยาวมาแล้วเมื่อปี 2550 มาแล้ว…. กะว่า ใส่เกล็ดเล็กเกล็ดน้อยเหล่านี้ไว้ในนิยาย เพื่อเป็นอนุสรณ์……l
ปล.3 มีความบังเอิญอีกเรื่อง ญาติธรรมที่สนิทกัน เขาบอกว่า ตอนเขาบรรจุครูใหม่ ๆ ต้องไปอยู่ที่ไพศาลี เขาบอกว่า แกเอ๊ยยยยย…ตอนนั้นนะ กว่าจะไปถึงโรงเรียนที่ต้องไปสอนโคตรลำบากลำบน ถนนก็มีแต่ฝุ่น รถก็มีวันละเที่ยวไหนจะยังต้องผ่านหมู่บ้านชุมโจรอีก!”
ก่อนจะเล่าเรื่องราวคร่าวๆ ของระบำบุญ ที่จะมี กมลา และ ป๊อก เป็นตัวเดินเรื่องให้ฟังว่า
“จะเล่าตรีม เรื่อง #ระบำบุญ คร่าว ๆ ……
เคยดูรายการ วันนี้ที่รอคอย ป่ะ เป็นรายการ ที่ ทำให้บุคคลที่พลัดพรากจากกันได้กลับมาเจอกัน……นั่งดูไปก็ ซาบซึ้งไป น้ำตาไหลพรากไป เพราะรู้ซึ้งดีว่า คำว่า คิดถึง อยากรู้ อยากเห็น อยากกอด อยากมี เหมือนที่คนอื่น ๆ เขามี นั้นมันทรมานหัวใจคนอยากขนาดไหน….
ทว่า บุคคล ซึ่งเป็นผู้ให้กำเนิด เป็นบุพการี ที่ว่า กันว่า มีคุณเหนือใคร ๆในโลกหล้า…กลับเข้ามาในชีวิตแล้ว โลกที่กำลังสวยงามมีแต่แสงสว่างก็ค่อยๆเปลี่ยนไปในทางเลวลง
พ่อแม่ที่เคยฝันถึง อยากได้สัมผัสที่ว่าอุ่นหนักหนา ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้ละ….
เราจะทำอย่างไร?
แค่นึกถึง….
-แม่ก็อย่างนั้น
-พ่อก็อย่างนั้น
กับคำว่า กตัญญูกตเวที ที่ว่ากันว่า เป็นเครื่องหมายของคนดี ที่ว่ากันว่า ใครมีแล้ว จะมีแต่ความสุขความเจริญ….ซึ่งจะต้องเอาความขมขื่นถ่วงดุลอารมณ์ไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า…ก็รู้สึกเหมือนตัวเองใจร้าย….
ที่ไม่อยากเขียน เพราะรู้ว่า ระหว่างที่เขียน โลกที่เป็นสีขาวๆ เทาๆ ของข้าพเจ้า มันจะไม่เป็นอย่างนั้น ในขณะนั้น จนกว่าจะถึงบทอวสาน… แต่เมื่อมันเป็นงาน มันเป็นภาคต่อ(จากเรื่อง #กรงกรรม )ที่หลายๆ คนยังคาใจ….ก็ต้องสู้กันไป….
ถ้าพร้อม จะ หวานอมขมขื่นดำผุดดำว่ายหาทางออกไปสู่ความสว่าง ไปด้วยกัน ก็ชูจั๊กกะแร้มา
#ระบำบุญ มีตรีม ทางธรรมที่ว่า ความกตัญญูกตเวทีเป็นเครื่องหมายของคนดี…. แต่ถ้าทางมาแห่งบุญนั้นทำให้ต้องทุกข์ตรมซะขนาดนี้ ควรจะยังต้อง มีบุญจากทางนี้อยู่อีกไหม?
ได้ถามใจเจ้าของแน่ ๆ….บอกเลย
555555555555++++++”
ขอบคุณภาพจาก นพนธ์ นครสวรรค์
