| ผู้เขียน | น้ำแข็งเปล่า |
|---|
ต้องยอมรับว่า Train to Busan หรือชื่อภาษาไทยว่า ด่วนนรก ซอมบี้คลั่ง เป็นหนังซอมบี้สัญชาติเกาหลีฝีมือการกำกับของ ยอน ซังโฮ ที่มาแรงแซงหนังเอเชียทุกเรื่องในเวลานี้ นับตั้งแต่เปิดตัวที่เทศกาลภาพยนตร์เมืองคานส์ ครั้งที่ 69 เมื่อกลางปีที่ผ่านมา ก็ได้รับเสียงปรบมือหลังฉายจบยาวนานถึง 10 นาที รวมถึงสร้างปรากฎการณ์ทำรายได้ถล่มทลายในเกาหลีใต้เพียงแค่ไม่กี่วันที่เข้าโรง
Train to Busan เล่าเรื่องราวสุดระทึกเมื่อ “ซอกวู” ผู้จัดการกองทุนบริษัทแห่งหนึ่ง ต้องพา “ซูอา” ลูกสาวไปเยี่ยมอดีตภรรยาที่ปูซาน โดยอาศัยขบวนรถไฟเคทีเอ็กซ์ที่มุ่งหน้าจากกรุงโซล แต่ทันทีที่รถไฟกำลังเคลื่อนออกจากชานชาลา กลับเกิดเหตุการณ์ไวรัสปริศนาแพร่ระบาดเปลี่ยนคนให้กลายเป็นซอมบี้ ซึ่งก็มีผู้ติดเชื้อร่วมขบวนมาด้วย เขาและผู้โดยสารทั้งหมดจึงต้องหาทางเอาชีวิตรอดจากฝูงซอมบี้ที่กำลังไล่ล่าคร่าชีวิตพวกเขา
หากดูผ่านๆ แล้ว เส้นเรื่องที่ว่ามาก็ให้ความรู้สึกเหมือนหนังซอมบี้ทั่วๆ ไป ที่พล็อตมักเริ่มจากการติดเชื้อ ไวรัสแพร่ระบาดไปทั่ว ผู้คนกลายเป็นซอมบี้ ส่วนคนรอดชีวิตต้องหนีตาย
ซึ่งในเรื่องของความสนุก ความตื่นเต้น และลุ้นระทึกนั้น นับว่าทำได้ดี ทั้งฉากแอ๊กชั่น การต่อสู้ระหว่างคนกับซอมบี้ ที่แม้ไม่บู๊ระห่ำเลือดสาด แต่ก็ชวนให้เสียวสันหลังวาบแทบเอามือจิกเบาะตลอดเวลา
มากกว่านั้น Train to Busan ยังให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไปจากหนังซอมบี้เรื่องอื่นๆ เพราะนอกจากการความมันส์ระทึกแล้ว หนังยังใส่ปมดราม่ามาขยี้หัวใจคนดูให้เสียน้ำตาได้โดยไม่รู้ตัว
นั่นคือการนำเอาความเป็นมนุษย์มาตีแผ่ สะท้อนให้เห็นถึงสภาพสังคมที่เหลื่อมล้ำและจิตใจที่เสื่อมทราม อันเกิดขึ้นในเหตุการณ์ที่ความตายกำลังคืบคลานมากลืนกินคนเป็น
แน่นอนว่า ในสถานการณ์อันคับขันเช่นนี้ ความกดดันบีบคั้นให้เราต้องเอาตัวรอดตามสัญชาตญาณของสิ่งมีชีวิต แต่เพราะความเห็นแก่ตัวทำให้หลายคนนึกถึงแต่ตัวเอง และพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ตนมีชีวิตรอดโดยไม่สนใจว่าเพื่อนร่วมโลกคนอื่นๆ จะเป็นหรือตาย
แม้จะเบาใจได้ว่า เหตุการณ์ดังกล่าวนั้นยังอยู่ห่างไกลจากชีวิตจริง แต่น่าแปลกที่ทุกวันนี้กลับมีคน ‘เห็นแก่ตัว’ มากขึ้นทุกวันทั้งที่ไร้ซึ่ง ‘ซอมบี้’ มาโจมตี
หรือทุกวันนี้ ‘เชื้อร้าย’ บางอย่างอาจแพร่กระจายเข้าสู่จิตใจมนุษย์ และไม่แน่ว่าบางทีเราอาจได้รับเชื้อนั้นแล้วโดยไม่รู้ตัว
