‘จิก ประภาส’ บอก ‘ผมเป็นคนโง่’

วันที่เกิดเหตุเป็นวันหยุด นัดจะไปกินข้าวกับเพื่อน ขณะที่กำลังเลี้ยวรถเข้าสยามสแควร์ ด้านหลังรถผมก็มีเสียงดังขึ้นมาโครมหนึ่ง ตัวรถผมนั้นถึงกับสะอึกเล็กน้อย

หลังจากที่ลงไปดู ก็พบรถสามล้อเครื่องเก่าๆ คันหนึ่งเอาหัวรถแช่ติดอยู่กับกันชนท้ายรถผม บุบเข้าไปเกือบฝ่ามือได้ มองไปที่คนขับก็เห็นชายชราผอมเกร็งคนหนึ่งยืนหน้าซีดอยู่ข้างรถ ประโยคที่ผมถามไปประโยคแรกก็คือ “รถใครครับลุง” เขาตอบมาเสียงสั่นๆ ว่ารถอู่

หลังจากที่ผมพยายามจะเจรจาให้ลุงถอยรถออกมา เพื่อให้รถข้างหลังที่เริ่มติดกันบ้างแล้วขยับขยายออกไปได้ แล้วผมก็จะได้ไปหาโทรศัพท์สาธารณะโทรติดต่อให้ตัวแทนประกันมาที่เกิดเหตุ และจะได้ไปเจรจากับเจ้าของอู่อีกที แต่แล้วจู่ๆ ชายชราคนนั้นก็ยกมือไหว้ท่วมหัว

“มีอะไรหรือลุง” ผมค่อนข้างแปลกใจในกิริยาของลุงแก เพราะส่วนใหญ่ที่เห็นเหตุการณ์แบบนี้ เวลาที่คนขับมาชนท้ายรถคันอื่น เขามักอ้างเสียงดังว่าตัวเองไม่ผิด คันหน้าห้ามล้อเร็วเกินไปเขาเบรกไม่ทัน ไม่ก็จะบอกว่าคุณเลี้ยวรถไม่เปิดไฟเลี้ยว เหตุผลอะไรก็แล้วจะสรรหามาถกเถียงกัน แต่รายนี้มาแปลก จู่ๆ ก็ยกมือไหว้

“ผมเพิ่งมาจากต่างจังหวัด เพิ่งขับสามล้อไม่ถึงสามเดือนเลย ชนท้ายไปคันหนึ่งเมื่ออาทิตย์ก่อน ตอนนี้เถ้าแก่ก็ตัดเงินผมจนไม่เหลือเงินกินข้าวแล้ว” แกพูดแค่นั้น ดวงตาก็ซื่อๆ ถึงจะไม่ร้องไห้ออกมา แต่ก็เห็นได้ว่ามือไม้เหมือนจะสั่นหน่อยๆ

ผมไม่รอให้รถติดยาวเหยียดไปกว่านี้แล้ว ผมโบกมือให้เขาถอยรถออกไป เขาทำท่างงๆ คล้ายๆ จะถามว่าแล้วจะเอาอย่างไรต่อไป ผมหันมาบอกลุงแกอีกทีตอนเปิดประตูรถตัวเอง
“ระวังให้มากกว่านี้หน่อยนะลุง กรุงเทพฯมันรถเยอะ”

ผมมองเห็นรอยยิ้มของชายชราจากกระจกส่องหลังตอนกำลังออกรถ แล้วก็เห็นแกยกมือไหว้ตามมา วินาทีนั้นผมไม่ได้สนใจเลยว่าแกจะมองเห็นผมเป็นนักบุญหรือไอ้โง่คนหนึ่ง

วันนั้นผมคิดเพียงว่าคนเรานี่เสียเปรียบเขาบ้างก็ไม่เลวเหมือนกันนะ
ถึงเราจะไม่ผิด แค่บอกประกันไปว่าโดนชนแล้วหาตัวคนชนไม่เจอ จะออกเงินซ่อมให้ผมน้อย หรือจะมาขึ้นเบี้ยประกันภายหลังก็เอา

ผ่านมาเกือบสามสิบปีแล้ว ผมว่าผมยังชอบความโง่ของตัวเองวันนั้นอยู่เลย’

เป็นความโง่ที่นำพาซึ่งความสุขทั้งผู้ให้และผู้รับ และผู้อ่านก็มีความสุขด้วย

มีคนบอกไว้ในคอมเมนต์