| ที่มา | คอลัมน์หิวหรืออิ่มก็ยิ้มพอกัน |
|---|---|
| ผู้เขียน | พัชรพน |
| เผยแพร่ |
ร้านอร่อยนี่ ใช่ว่าจะรับรู้กันกว้างขวางไปทั่วไปเสียหมด
บางร้านใครได้ลองเป็นต้องติดใจ แต่โอกาสที่จะรู้แล้วได้ลองกลับไม่มี
ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะ บางร้านที่ “อร่อยโคตร” แบบนั้นดูธรรมดา เสียจนคนไม่รู้มีแต่จะมองผ่าน ยิ่งไปกว่านั้น
บางร้านก็รู้สึกว่าที่เป็นแบบนี้มันดีอยู่แล้ว ไม่ต้องไปบอกกล่าวเล่าขานให้เป็นที่เลื่องลืออะไรกันมากมาย
สุดท้ายคนที่เสียโอกาสคือคนกิน เพราะมองผ่านร้านที่ไม่ควรจะมองผ่านไปอย่างน่าเสียดาย
“กะเพรา ซอย 8” เป็นอย่างนั้นเลย
ชลบุรี ถนนพระยาสัจจา ที่ตัดผ่านถิ่นที่เรียกว่าเมืองใหม่ เชื่อมตัวเมืองชลกับถนนแยกเข้าอ่างศิลา
จากตัวเมืองชล มุ่งหน้าไปอ่างศิลา บางแสน เลยโรงเรียนชลราษฎรอำรุง หรือ ชลชายมาพอสมควร สังเกตป้ายซอยสีฟ้าที่เขียนว่า “ซอยบ้านสวน-พระยาสัจจา” ไว้ เห็นเลข 8 ต่อท้ายตัวหนังสือที่ว่าเมื่อไร หาที่จอดรถเลย
ป้ายไวนิล “ผัดกะเพรา ซอย 8” ห้อยอยู่หน้าร้าน
ดูจากภายนอกเป็นรู้สึกว่าเป็นร้านธรรมดามากๆ ไม่มีอะไรที่เชิญชวนให้รู้สึกว่า “เยี่ยมยอด” เลย สภาพร้านโปร่งโล่ง มองทะลุจากหน้าร้านไปถึงหลังร้าน ไม่มีอะไรสักอย่างที่ชวนให้สะดุดใจ
ครัวที่ทำอาหารวางหน้าร้าน มีตู้ก๋วยเตี๋ยว เหมือนร้านอื่นๆ แต่ที่แตกต่างคือในตู้แทบไม่มีอะไรโชว์ให้เกิดความรู้สึกว่ามีอะไรน่ากิน
แถมหากเดินสะเปะสะปะเข้ามาจะพบว่า เป็นร้านที่แปลกมาก มีคนขายคนเดียวยืนอยู่ที่หลังตู้ก๋วยเตี๋ยว เด็กส่งเด็กเสิร์ฟอะไรไม่มีสักคนเดียว
หากพอมีเวลายืนดูสักครู่ จะพบว่าเป็นร้านธรรมดาที่แปลกกว่าธรรมดาไปยิ่งกว่านั้นอีก คือจะกินอะไรเดินมาสั่งเจ๊แก สั่งแล้วไปหาที่นั่งคอยเอาเอง จะกินน้ำก็หาเอาเองโดยกดจากคูลเลอร์ที่เตรียมไว้ให้พร้อมแก้ว
เจ๊แกก็ทำไปตามคิวที่สั่ง ทำทีละจานทีละชาม เสร็จแล้วก็ตะโกนบอกว่าอะไรที่เสร็จ คนที่สั่งก็จะเดินมาหยิบที่เจ๊แกวางไว้ให้ เอาไปกินที่โต๊ะ
ทุกคนเหมือนกันหมด ไม่มีบริการอื่นใด ง่ายๆ ช่วยกันทำช่วยกันกิน
ร้านชื่อ “กะเพรา ซอย 8” ก็จริง และ “ข้าวราดผัดกะเพรา” เป็นเมนูที่ยอดเยี่ยม แต่ที่ไม่ใช่จะมีอย่างเดียวที่สุดยอด ทุกอย่างที่เจ๊แกลงมือจัดปรุง ผัด เยี่ยมยอดไปหมด
แบบที่เรียกว่า “ไม่ใช่อร่อยที่อาหารอะไร แต่อร่อยที่ใครทำ”
ไม่ว่าอะไรที่เจ๊แกทำ “อร่อยหมด”
“ก๋วยเตี๋ยวหมู บะหมี่ซีอิ๊ว ข้าวผัด ข้าวกะเพราและอีกหลายเมนู” ไม่มีอะไรที่ทำให้ผิดหวัง
ฝีมือระดับนี้เชื่อได้เลยว่าถ้าทำอะไรสักอย่างให้ร้านเป็นที่รู้จัก ชีวิตเจ๊แกคงยุ่งยากตลอดทั้งวัน ดีไม่ดีจะยุ่งเหยิงไปถึงทั้งคืน เพราะผู้คนคงมาหาของอร่อยกินกันไม่หยุด
ไม่รู้ว่าเจ๊แกกลัวชีวิตจะลำบากหรือเปล่า ถึงทำเหมือนไม่อยากให้คนรู้ว่า “อร่อยโคตรทุกเมนู”
ใครผ่านไปแถวนั้น ลองแวะไปพิสูจน์ได้เลย
ไม่ต้องเกรงใจเจ๊แกหรอก เพราะความจริงแล้วแกเป็นคนใจดี ยุ่งทุกเวลาแต่ “ยิ้มหวาน” ให้ทุกคนตลอดเวลา
เป็นคนมีความสุขกับการได้เห็นคนได้กินของอร่อย
อ้อ! เจ๊แกชื่อ “ดาว” ครับ
“เจ๊ดาว ใจดี”
ผมมีเรื่องราวที่มาของ “ฝีมือ” มาเป็นไงมาไงถึงได้ทำอะไรอร่อยไปเสียทุกอย่าง
ถ้ามีโอกาส วันหลังจะเล่าให้ฟัง
เป็นเรื่องสนุกเยอะเลย
