| ที่มา | ชายตาหาข้าวเปลือก, มติชนสุดสัปดาห์ |
|---|---|
| ผู้เขียน | กาละแมร์ พัชรศรี |
| เผยแพร่ |
อาหารเปรูมีอะไรหลายอย่างคล้ายๆ อาหารไทยค่ะ
มาเปรูเป็นอาทิตย์ไม่ค่อนคิดถึงอาหารไทยเท่าไหร่
ปรกติเวลาเดินทางวันท้ายๆ นี่เริ่มโหยละ
อาจเป็นเพราะเปรูมีพริกที่เผ็ดไม่แพ้บ้านเรา มีสมุนไพรหลายอย่าง
มีผลไม้เยอะไม่แพ้เรา เลยบรรเทาการคิดถึงอาหารไทยไปได้บ้าง
เวลาเดินทางนอกจากจะเปิดหูเปิดตาแล้วต้องเปิดลิ้นด้วยค่ะ
ฉันชอบลองอาหารพื้นเมืองของเขา ที่ชอบที่สุดคือ Ceviche (ซีวิเช่) คล้ายยำปลาค่ะ ใช้ปลาสดหั่นเต๋า บีบมะนาว เกลือ กระเทียม ผักชีฝรั่งซอย ข้าวโพดต้มเม็ดใหญ่ มีรสเปรี้ยวนำ เผ็ดหน่อยๆ กินกับหอมซอยและมันหวาน เป็นอาหารเรียกน้ำย่อยค่ะ แถมไม่อ้วนด้วย
ฉันได้มีโอกาสไปลองกินร้านชื่อ Maido เจ้าของร้านเป็นคนญี่ปุ่นชื่อ Mitsuharu Tsumura เกิดที่เปรู แต่ได้กลับไปทำงานที่ญี่ปุ่น ไปอเมริกาและที่เปรูเอง จนในที่สุดมาเปิดร้านเอง
เขาทำอาหารที่ใช้เทคนิคของญี่ปุ่นที่ผสมผสานกับวัตถุดิบจากเปรู นำเสนอเป็นสไตล์ Nikkei Cuisine ร้านนี้ติดร้านอาหารที่ดีที่สุดในโลก 50 ร้านด้วยค่ะ
ที่ร้านมีแบบสั่งแยกเป็นเมนูๆ และแบบเซ็ตที่เรียกว่า “Amazon Nikkei Experience” มาเป็นจานๆ คำเล็กๆ ทั้งหมด 15 จาน!
สู้!
ยกตัวอย่างบางคำนะคะ เป็นซูชิปลาหมึกกับหอยเชลล์แล้วมีซอสที่ผสมเชียร์ซี้ด (chia seeds) เห็นแล้วทึ่งเลย เชียร์คือซูเปอร์ฟู้ดของเปรูนำมาราดบนซูชิแบบญี่ปุ่น เข้ากันดีเชียวค่ะ
อีกจานเป็นอะโวคาโด (พืชพื้นเมืองของที่เปรู) เอามาทำเป็นมูสผสมกับถั่วพื้นเมืองกินกับซอสยูสุเจล (ยูสุเป็นส้มของญี่ปุ่นมีกลิ่นหอมเฉพาะตัว) และมีแผ่นคีนัวกรอบ (คีนัวซูเปอร์ฟู้ดของเปรู) ปักลงมา อารมณ์คล้ายอาหารเม็กซิกันนิดๆ
อีกจานคือเนื้อวากิวกินกับไข่แดง ข้าวผัดที่ห่อมาเหมือนเปาะเปี๊ยะผัดกับพริกเปรู กินด้วยกันดี๊ดี
และที่ชอบที่สุดคือจานของหวาน คอช็อกโกแลตอย่างฉันน้ำตาไหลพรากๆ คือเขาเสิร์ฟมาในผลของคาเคา (ต้นตอของช็อกโกแลตมาจากลูกนี้) ใช้คาเคาเข้มข้น 70% ทำเป็นมูสผสมไอศกรีมรสชาติของเปรู ใส่กลิ่นยูสุ ใส่โมจิแบบญี่ปุ่นใส่ถั่วบราซิล และโรยคาเคานิป กินไปอยากร้องกรี๊ดๆ สวยด้วย อร่อยด้วย มีประโยชน์ด้วย
ค่าอาหารทั้งหมดตกเป็นเงินไทยประมาณ 4,000 บาทค่ะ คุ้มค่ากับการเปิดประสบการณ์เหลือเกิน
สํารวจเมืองกันต่อ มาเปรูฉันมองแต่ผู้หญิงเปรูค่ะ เพราะสัดส่วนแต่ละนางบึ้มๆ ทั้งนั้น หน้าอกบึ้ม ก้นบึ้ม ออกแนวอวบๆ แล้วเขาจะชอบโชว์สัดส่วนที่เขามีกันโดยไม่แคร์พุงที่บวมเป่งหรือห้อยย้อยแต่อย่างใด ตราบใดที่นมใหญ่ ตูดสะบึม นางสู้ตาย
ผู้หญิงเปรูชอบใส่เสื้อผ้ารัดรูปโชว์ของกันเต็มที่ เสื้อกล้าม กางเกงยืดแนบเนื้อสีสันฉูดฉาดใส่เหมือนชุดประจำชาติกันเลยทีเดียว
ผู้ชายแทบไม่ได้มองเพราะไม่ดึงดูดเลย ตัวเตี้ย สั้น ป้อม หน้าคล้ายๆ กันไปหมด คิดถึง ดิเอโก้ มาราโดน่า ผู้ชายอเมริกาใต้คงจะคล้ายๆ กันสินะ
ผ่านไปค่ะ
มาเปรูดินแดนแห่งซุมบ้าต้องได้เต้นสิคะ วันอาทิตย์กำลังจะเดินไปตลาด ผ่านสวนสาธารณะได้ยินเสียงเพลง เราต้องสืบเท้าเข้าใกล้ค่ะ เขาปิดถนนเต้นกันอยู่ค่ะ คล้ายเต้นแอโรบิกบ้านเรา ครูนำเต้นอยู่บนเวทีเล็กๆ คนมาเต้นอยู่บนถนน เวลาตอนนั้นเกือบ 10 โมงแดดออกดี๊ดีค่ะ เปรี้ยงเลย แต่ก็เต้นกันใหญ่ ผู้ชายมีเต้นบ้างแต่คิดเป็น 1% ได้ นอกนั้นผู้หญิงหมด
เราจะรออะไรล่ะคะ ร่วมเต้นกับเขาเลย
ไหนๆ เราก็เคยเข้าคลาสเรียนเต้นซุมบ้ามาแล้ว
เต้นอย่างเมามันสนุกสนานค่ะ ไม่ต้องแคร์จะถูกผิด ครูนำเต้นเป็นเกย์ค่ะ น่ารัก ตลก และพลังเยอะเหลือเฟือ พอจบ 10 โมงก็หมดรอบของนางมีครูคนใหม่มา พยายามดูว่าต้องหยอดใส่กล่องให้ครูตรงไหน ปรากฏว่าฟรีค่ะ เพราะมีบู๊ธของเครื่องดื่มเกลือแร่มาเปิดหลังเวทีให้คนกินฟรีอีก ก็คงเป็นการทำการตลาดอย่างหนึ่ง
กรุงลิมาไม่ค่อยน่ากลัวเท่าไหร่นะคะ เพราะแต่ละที่จะมีตำรวจ เจ้าหน้าที่ดูแลนักท่องเที่ยวเยอะมาก ใส่ชุดติดป้ายดูง่ายมาก แล้วเขายืนเป็นจุดๆ เลย หลงทาง สงสัย ขอความช่วยเหลือเขายินดีมาก
ตกเย็นคนชอบไปดูพระอาทิตย์ตกดินที่ทะเลกันค่ะ ลิมาเป็นเมืองที่มีทะเลขนานไปตลอด แต่บ้านเขาไม่มีหาดทรายสวยๆ เหมือนเรา หาดเป็นหินสีดำก้อนใหญ่ๆ ตรงไหนพอมีทรายคนจะกระจุกตัวอยู่ตรงนั้น
คนเปรูน่ารักนะคะ ชอบทักทาย ช่วยเหลือ อัธยาศัยคล้ายคนไทย ยิ่งไปแถวอะเมซอนด้วยแล้ว บ้านเรือนที่ปลูกริมแม่น้ำเหมือนบ้านในเมืองไทยเป๊ะ ยกใต้ถุนสูงเพื่อป้องกันน้ำท่วม ใช้เรือหางยาวเป็นพาหนะ จับปลายังชีพ
บางทีนั่งเรือล่องอะเมซอนเผลอคิดเป็นเมืองไทย แต่ความต่างมันคือกลิ่นอายค่ะ ถ้าเรานั่งเรือในแม่น้ำเจ้าพระยา แม่น้ำโขง มันจะมีกลิ่นเฉพาะตัวของมัน
อะเมซอนก็มีกลิ่นของมันเช่นกันค่ะ
