| ที่มา | คอลัมน์ ไซเบอร์ทีน |
|---|---|
| ผู้เขียน | พี่ศรีหนุ่ย |
| เผยแพร่ |
‘เพจเจอร์’ ชื่อนี้ น้องๆ หลายคนอาจจะไม่รู้จัก แต่สมัยคุณพี่รุ่นๆ นี่ บอกเลยว่าเป็นอุปกรณ์ติดตามตัวที่มันเท่มาก ใครมีเหน็บไว้ที่เอวนี่ เรียกได้ว่า “ทันสมัย”
เพจเจอร์ – มาอธิบายกันก่อนว่า เพจเจอร์คืออะไร เพจเจอร์ หรือวิทยุติดตามตัว ก็คืออุปกรณ์สื่อสารชนิดหนึ่ง ที่เอาไว้สำหรับรับข้อความที่คนอื่นส่งเข้ามาหาเรา สมัยแรกๆ เลย ก็จะเป็นข้อความที่ส่งแต่เบอร์ที่ติดต่อมาให้โทรกลับ หลังๆ ก็มีการพัฒนาไปเป็นการส่งข้อความตัวหนังสือ ให้อ่านได้เลย ไม่ต้องโทรกลับ
เครื่องก็จะเล็กๆ หน่อย พกใส่กระเป๋าได้สะดวก
ประวัติของเพจเจอร์ ก็เริ่มตั้งแต่มีการจดสิทธิบัตรครั้งแรกเกี่ยวกับระบบเพจเจอร์ เมื่อปี ค.ศ.1949 โดยอัลเฟรด เจ.กรอสส์ และเริ่มมีการเปิดให้บริการอย่างเป็นทางการครั้งแรกเมื่อปี 1950 ที่มหานครนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา จ่ายค่าบริการกันเดือนละ 12 ดอลลาร์
ก่อนที่เพจเจอร์จะเริ่มเป็นที่รู้จักและมีใช้กันอย่างแพร่หลายในญี่ปุ่นและประเทศอื่นๆ ทั่วโลกในช่วงทศวรรษ 1990 รวมทั้งในประเทศไทย
หลังจากนั้น ไม่นานบรรดามือถือทั้งหลายจะเริ่มเข้ามามีบทบาทในตลาดมากขึ้น
แล้วก็ทำให้เพจเจอร์ค่อยๆ หายไป และกลายเป็นที่มาของการค่อยๆ ปิดบริการเพจเจอร์ไปทีละเจ้า ทีละเจ้า รวมทั้งในประเทศไทย ที่เลิกให้บริการไปหลายปีแล้ว แต่คุณพี่ก็จำไม่ได้แน่ชัดว่าปีไหน
ทีแรกก็นึกไปว่าบริการเพจเจอร์ได้ปิดตัวไปหมดแล้วทั่วโลก กระทั่งมาได้ยินข่าวล่าสุด
เมื่อช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาว่า บริษัท โตเกียว เทเลเมสเสจ ซึ่งเป็นบริษัทเทเลคอมที่เหลือเพียงรายเดียวในโลก ที่ยังให้บริการเพจเจอร์อยู่ ได้ประกาศปิดบริการเพจเจอร์ไปเรียบร้อย
ก็เป็นไปตามกลไกตลาด ในเมื่อไม่ค่อยมีผู้ใช้บริการ การที่จะมานั่งลงทุนเพื่อการดูแลรักษาระบบอยู่ ก็คงไม่คุ้ม โดยทางบริษัท โตเกียว เทเลเมสเสจ ระบุว่า ปัจจุบัน เหลือลูกค้าของบริษัทที่ยังใช้เพจเจอร์อยู่ไม่ถึง 1,500 ราย ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลที่ใช้อยู่เนื่องจากไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้อุปกรณ์ที่มีการปล่อยคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าออกมา
ที่สุดแล้ว ทางโตเกียว เทเลเมสเสจ จึงจะเลิกการให้บริการเพจเจอร์ตั้งแต่เดือนกันยายน 2019 เป็นต้นไป
เป็นอันสิ้นสุดตำนานเพจเจอร์ไป รอโบกมือบ๊ายบายปีหน้ากันได้เลย
