ในช่วงชีวิตของใครหลายคนอาจเกิดเรื่องไม่คาดฝันได้หลายครั้ง เช่นเดียวกับ มณีรัตน์ ตัณฑวรรธนะ อดีตคุณครูโรงเรียนบ้านหนองอ้อ อ.โนนสูง จ.นครราชสีมา ที่ชีวิตต้องพบกับอุบัติเหตุไม่คาดฝันเมื่อวันที่ 13 กุมภาพันธ์ 2527 ที่เปลี่ยนชีวิตของเธอไปสิ้นเชิง เมื่ออุบัติเหตุในครั้งนั้นทำให้มณีรัตน์คอหัก ต้องดามเหล็กไว้ที่คอ กระดูกทับไขสันหลังทำให้ร่างกายพิการตั้งแต่ช่วงอกลงไปจนถึงปลายเท้า แม้มือแขนยังขยับได้ แต่ก็เรียกว่า เดินไม่ได้ตลอดไป
“แรกๆ เสียใจมาก อยากฆ่าตัวตาย”
เป็นประโยคแรกเมื่อถามถึงเหตุการณ์เมื่อ 30 กว่าปีที่ผ่านมา ก่อนจะใช้จุดนี้เป็นแรงบันดาลใจให้กับคนอื่น
“ตอนที่เราประสบอุบัติเหตุ ชีวิตตอนนั้นแย่มาก ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปเพื่ออะไร อยากจะตาย เพราะเราไม่ได้พิการแต่กำเนิดที่จะปรับสภาพได้ง่าย แล้วก็คิดได้ว่าเราเป็นครูนะ ปากก็ยังดี สมองก็ยังใช้งานได้ เราใช้จุดนี้ช่วยเหลือผู้อื่นดีกว่าไหม ชีวิตที่เหลือหลังจากนั้นจึงใช้ชีวิตเพื่อทำความดีดีกว่า”
นั่นเองเป็นที่มาให้มณีรัตน์ผันตัวจากการเป็นครู มาเป็นนักจัดรายการวิทยุผ่านการอัดซีดีเผยแพร่กว่า 45 สถานี ออกอากาศ 32 อำเภอทั่ว จ.นครราชสีมา เพื่อผู้พิการกว่า 6 หมื่นคนทั่วจังหวัด ขับเคลื่อนเรื่องนี้จนได้รับรางวัลคนพิการดีเด่นของ จ.นครราชสีมา และล่าสุดกับรางวัลสตรีพิการดีเด่น ประเภทสตรีพิการที่ส่งเสริมความเสมอภาคและคุ้มครองพิทักษ์สิทธิคนพิการ
มณีรัตน์บอกว่า เมื่อมาเป็นผู้พิการ รู้ว่าผู้พิการอาจเข้าไม่ถึงความรู้ต่างๆ ที่เป็นสิทธิของตัวเอง จึงจัดรายการเผยแพร่ข้อมูลข่าวสารสิทธิประโยชน์ต่างๆ สวัสดิการ ทั้งเรื่องการศึกษา นวัตกรรม จัดหางาน ทักษะอาชีพพื้นฐาน ไปจนถึงเรื่องการแพทย์ เพื่อให้คนพิการอยู่ได้ด้วยตัวเอง นอกจากนี้ยังทำหน้าที่ประสานความช่วยเหลือกับหน่วยงานภาครัฐต่างๆ ตามประเภทผู้พิการ รวมถึงรณรงค์เรื่องต่างๆ อย่างเมาไม่ขับ
“ชีวิตคนพิการอาจเรียกว่าลำบาก ทรมาน เดินทางก็ต้องใช้แพมเพิร์ส ต้องมีผู้ช่วยคอยเคลื่อนย้ายตัว เข้าใจที่หลายคนรู้สึกรับไม่ได้และอยากฆ่าตัวตาย เมื่อเราผ่านมาได้จึงอยากช่วยเหลือทุกคนให้ผ่านจุดนั้นมาได้และมีชีวิตที่ดีขึ้น เพราะคนพิการลำบาก ทุกวันนี้กลายเป็นว่าคนปกติก็มาขอคำปรึกษาเราเวลาเจอปัญหาหนักๆ ในชีวิตเขาบ่อยครั้ง ให้เราเป็นแรงบันดาลใจสู้ต่อไป” (หัวเราะ)
และเมื่อทำงานอยู่ในด้านนี้ มณีรัตน์เห็นว่าทุกวันนี้ภาครัฐให้ความช่วยเหลือคนพิการได้ดี โดยเฉพาะเรื่องเงินที่บางครั้งให้จนคนพิการรับไม่ไหว เพราะคนพิการจำนวนมากอยู่แต่บ้านและไม่ค่อยออกมาเจอสังคม
“อยากให้คนพิการลุกขึ้นมาพัฒนาตัวเอง ออกมาแสดงศักยภาพให้คนอื่นได้เห็น ทำอะไรก็ได้” มณีรัตน์กล่าว
