คอลัมน์ เริงโลกด้วยจิตรื่น : ที่หมายควรไป ทางควรเดิน

ชีวิตที่ควรจะเป็นนั้นคือ อยู่อย่างเข้าใจว่าเรื่องราวต่างๆ ล้วนเป็นไปตามปัจจัยและเงื่อนไขที่มาประกอบกันขึ้น
เป็นอย่างนั้น อย่างนี้ไปตามธรรมดาของปัจจัยที่มาประกอบส่งผลต่อกันและกัน และเกิดผลรวมเป็นอย่างนั้น
หากใครสักคนปรารถนาที่จะให้เรื่องราวหนึ่งเรื่องราวใดเป็นอย่างโน้นอย่างนี้ หนทางที่จะให้เป็นไปอย่างที่คิดคือ มองให้เห็นว่าผลที่อยากได้นั้นเกิดจากอะไรบ้างที่มาประกอบกัน และแต่ละสิ่งที่มาประกอบกันนั้นจะส่งผลต่อสิ่งอื่นอย่างไรเพื่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงไปในทางที่จะส่งผลอย่างที่คิด

แล้วคิดวิธี พร้อมลงมือจัดการให้เป็นไปตามที่มองเห็นนั้น

ไม่มีวิธีอื่น

แต่แม้ว่าหากมองให้ชัดจริงๆ จะรู้ว่า การจัดการให้ปัจจัยต่างๆ ส่งผลต่อกันและกันให้ได้ตามที่ปรารถนานั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย และเมื่อตามธรรมดาของแต่ละเรื่องราวล้วนมีปัจจัยที่หลากหลาย การที่จะต้องควบคุมให้ทุกปัจจัยมีปฏิกิริยาต่อสิ่งอื่นๆ ที่มาประกอบตามประสงค์นั้นเป็นเรื่องราวยากเย็นยิ่ง

ส่วนใหญ่คิดเอาเองไม่ได้ ต้องมาจากการสะสมความรู้และประสบการณ์เป็นหลัก

อีกทั้งความรู้และประสบการณ์นั้นเป็นเพียงเครื่องมือที่จะทำนาย หรือคาดเดาเอาได้เท่านั้นว่าเมื่อสิ่งนี้มาประกอบกับสิ่งนั้นแล้วจะเกิดสิ่งโน่น

เมื่อลงมือปฏิบัติจัดการจริงอาจจะไม่เป็นไปตามที่คาดไว้ก็ได้ เนื่องจากมีเงื่อนไขอื่นมาทำให้เปลี่ยนแปลงไปทั้งที่โดยแบบนึกอยู่แล้ว หรือไม่ได้นึกไม่ได้คิด

การทำความเข้าใจว่าให้สิ่งนี้เกิดขึ้นจะต้องประกอบด้วยสิ่งต่างๆ อย่างไรก็เป็นเรื่องยากแล้ว แต่การควบคุมให้เป็นไปตามที่อยากให้เป็นยิ่งยากเข้าไปอีก

ดังนั้น คำตอบว่าชีวิตควรจะเป็นอย่างไรนั้น นอกจากจะอยู่อย่างเข้าใจว่าแต่ละเรื่องราวล้วนเกิดขึ้นตามปัจจัยที่มาประกอบกันขึ้นแล้ว จะต้องเข้าใจให้มากกว่าไปนั้นด้วยว่า แต่ละครั้งที่แต่ละปัจจัยมาประกอบกันนั้นไม่ใช่ว่าจะมีผลเหมือนที่เคยพบเคยเห็น ทุกอย่างแปรเปลี่ยนไปได้ ด้วยเงื่อนไขที่ไม่เคยหยุดนิ่งทั้งนั้น

การกำหนดให้เป็นอย่างนั้นอย่างนี้แน่นอน จึงเป็นเรื่องไม่ควร

เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้ พร้อมแปรเปลี่ยนไปเสมอนั่นแหละคือความเป็นไปของชีวิตที่ควรเข้าใจ

ทว่าความเข้าใจเช่นนี้ ไม่ใช่เรื่องง่าย

คนคนหนึ่งอาจจะเข้าใจความไม่แน่นอนนี้ด้วยความคิด รู้อยู่ลึกว่า มันเป็นเช่นนั้นเอง

แต่แม้จะรู้ทั้งรู้ หากจะต้องทำใจให้ยอมรับอย่างเต็มที่ เป็นเรื่องยากเย็นยิ่ง

ด้วยธรรมชาติของปุถุชนนั้นย่อมอยู่ด้วยความหวัง

หวังว่าเรื่องโน้นจะเป็นอย่างนี้ เรื่องนี้จะเป็นอย่างนั้น

และเมื่อความหวังมีประโยชน์ที่ตัวเองจะได้รับเป็นเงื่อนไขที่รออยู่ ความไม่อยากจะผิดหวังจึงหว่านล้อมจิตใจให้ต้องการ และพอใจกับความสมหวัง ปฏิเสธและไม่พอใจกับการไม่เป็นไปดั่งหวัง

เมื่อเงื่อนไขของความสุขไม่ได้อยู่ที่ความเป็นสิ่งของ ผลที่เกิดจากปัจจัยต่างๆ มาประกอบกันขึ้น ตามเงื่อนไขที่เข้าใจได้นั้น แต่กลับมาอยู่ที่ความสมหวังที่จะก่อให้เกิดความพึงพอใจเสียแล้ว

ความสุขของชีวิตจึงขึ้นกับความเป็นไปที่ไม่แน่นอน

พร้อมจะแปรเป็นความทุกข์อันเกิดจากความไม่สมหวังได้เสมอ

การปรารถนาความพอใจ มากกว่าที่จะวางใจไว้ที่ความเป็นจริง ทำให้ชีวิตล่องลอยอยู่กับความรู้สึกไม่มั่นคง ไม่สามารถเชื่อมั่นอะไรได้อย่างเต็มที่

เป็นชีวิตที่เป็นหนทางเกิดของความวิตกกังวลมาครอบงำจิตใจ

ซึ่งย่อมส่งผลให้เกิดความตึงเครียด เศร้าหมอง หวาดหวั่น ไม่มั่นคง

ซึ่งไม่ใช่ชีวิตที่ควรจะเป็น

การน้อมหาหนทางเพื่อให้ใจกับมายืนอยู่อย่างผ่องใสกับความเป็นจริง จึงเป็นเรื่องควรทำให้เกิดขึ้น
หากต้องการชีวิตที่มั่นคง ไร้วิตกกังวล

เกาะติดทุกสถานการณ์จาก Line@matichon ได้ที่นี่