เมื่อวันที่ 9 มีนาคม 2542 คุณจำนูญทำสัญญากู้เงินคุณโผง โดยไม่มีกำหนดวันชำระเงินคืน
วันที่ 11 พฤษภาคม 2544 คุณจำนูญทำสัญญากู้เงินคุณโผงอีก สัญญาฉบับหลังนี้กำหนดระยะเวลาชำระหนี้แก่คุณโผงให้เสร็จสิ้นวันที่ 11 พฤษภาคม 2545
คุณจำนูญเป็นเช่นเดียวกับลูกหนี้ หรือที่ผู้กู้ยืมเงินทั่วไปนิยมปฏิบัติกัน ชำระบ้างไม่ชำระบ้าง ล่าสุดปี 2557 ก่อนถูกฟ้องยังใส่ซองไปชำระอยู่บ้าง แต่ที่สุดคือยังไม่ชำระเงินคืนจนครบ
คุณโผงปากเปียกปากแฉะเช่นเดียวกับเจ้าหนี้รายอื่นๆ ที่ทวงแล้วทวงอีก แต่ยังไม่ได้เงินคืน
คุณโผงทวง-คุณจำนูญเฉย บ่อยๆ ครั้งเข้าคุณโผงทนไม่ไหว
วันที่ 26 พฤศจิกายน 2557 คุณโผงจึงนำความไปฟ้องศาล ขอให้บังคับคุณจำนูญชำระเงิน 120,000 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ
คุณจำนูญต่อสู้ว่า คุณโผงมาฟ้องล่วงเลยเวลา 10 ปีไปแล้ว คดีขาดอายุความแล้ว ขอให้ยกฟ้อง
ศาลชั้นต้น พิพากษาว่าให้คุณจำนูญชำระเงิน 120,000 บาท พร้อมดอกเบี้ย อัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี ตั้งแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ
คุณจำนูญยื่นอุทธรณ์คดี
ศาลชั้นอุทธรณ์พิพากษากลับ-ให้ยกฟ้อง คุณจำนูญดีใจมาก
คุณโผงฎีกาคดี
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การกู้ยืมเงิน กฎหมายมิได้กำหนดอายุความไว้โดยเฉพาะ จึงมีอายุความ 10 ปี ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 193/12
คุณจำนูญทำสัญญากู้เงินเมื่อวันทื่ 9 มีนาคม 2542 โดยไม่มีกำหนดเวลาชำระหนี้ คุณโผงย่อมเรียกให้คุณจำนูญชำระหนี้ได้โดยพลัน ส่วนสัญญากู้ที่ทำเมื่อวันที่ 11 พฤษภาคม 2544 กำหนดชะระหนี้วันที่ 11 พฤษภาคม 2545
แต่ข้อเท็จจริงรับฟังได้ว่า คุณจำนูญผ่อนชำระหนี้แก่คุณโผงเรื่อยมา จึงเป็นการรับสภาพหนี้ต่อคุณโผงด้วยการชำระหนี้บางส่วน อันเป็นเหตุให้อายุความสะดุดหยุดลงตามมาตรา 193/14(1) เมื่อนับแต่วันที่คุณจำนูญผ่อนชำระหนี้แก่คุณโผงครั้งสุดท้ายประมาณต้นปี 2557 จนถึงวันฟ้องคดียังไม่พ้นกำหนด 10 ปี ฟ้องคุณโผงจึงไม่ขาดอายุความ
พิพากษากลับ ให้บังคับคดีไปตามคำพิพากษาของศาลชั้นต้น
(เทียบคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 4024/2559)
