“ทหาร” ในแง่นามธรรม เหมือนสมบัติของประเทศ ทุกชาติในโลกมี “ทหาร” จักรพรรดิผู้เกรียงไกรทั้งในอารยธรรมตะวันตก อารยธรรมตะวันออกกี่พันปีมาก็ล้วนแต่เป็น “จอมทัพ” ผู้ยิ่งใหญ่
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวการยึดครอง การปล้นบ้านเผาเมือง กดขี่ข่มเหง ล่าอาณานิคม หรือการต่อสู้กอบกู้เอกราช ปลดโซ่ตรวนที่พันธนาการก็ล้วนต้องใช้ “การทหาร”
ประวัติศาสตร์ของทหารในโลกใบนี้จึงไม่อาจแยกขาดจากประวัติศาสตร์สงคราม สันติภาพ การกู้ชาติ การสร้างชาติ
“ทหาร” จึงพึงหยิ่งทะนงในเกียรติยศศักดิ์ศรีแบบ “ทหารอาชีพ” ไม่ใช่ทหารแต่เพียง “เปลือกนอก” ที่อาศัยเกียรติภูมิไปใช้หาประโยชน์นอกเหนือจากความเป็นทหาร
ต้องไม่ลืมว่าทหารมีหน้าที่อะไร
“ทหาร” ไม่ใช่ “ผู้ปกครอง”
“ทหาร” ไม่ใช่พ่อค้าคหบดี ทหารไม่ใช่เศรษฐี นักการเงินการคลัง ไม่ใช่ตำรวจเที่ยวไล่ล่าจับกุมผู้ร้าย ไม่ใช่อัยการและก็ไม่ใช่ตุลาการที่ตัดสินคดีข้อพิพาท
ทหารไม่ควรทำในสิ่งที่ไม่ใช่หน้าที่ !
กล่าวสำหรับ “ทหารไทย” ในประวัติศาสตร์นั้นได้เข้าไปพัวพันถลำลึกกับการยึดครองอำนาจการเมืองอย่างยาวนาน
อาจจะนานจนกระทั่งเลยเถิด
ภายหลังเปลี่ยนแปลงการปกครองในปี 2475 แล้ว ทหารไม่ถอยกลับเข้ากองทัพ แค่อึดใจเดียวก็เกิด “กบฏบวรเดช” สร้างความสูญเสียครั้งใหญ่ให้กับประเทศและกองทัพ
ต่อมาในปี 2490 “ทหาร” ก็ยึดอำนาจ เสร็จแล้วก็เอา นายควง อภัยวงศ์ มาเป็น “นายกรัฐมนตรีขัดตาทัพ”
แค่ไม่ถึงปี ทหารที่ก่อการปฏิวัติคณะเดิมก็บังคับให้นายควงออกไป แล้วเชิญ จอมพล ป. พิบูลสงคราม มาเป็นนายกรัฐมนตรี
ถึงปี 2500 จอมพล ป. ก็ถูก จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ มือขวายึดอำนาจ แล้วใช้สูตรเดิม เอาพลเรือนมาคั่นด้วยการเชิญ นายพจน์ สารสิน มาเป็นนายกรัฐมนตรี
ปีรุ่งขึ้นทหารก็ยึดอำนาจคืน
ทหารปฏิวัติรัฐประหารเรื่อยมาจนถึงเดือน พ.ค.2557
ถึงแม้ประเทศเราจะมีรัฐบาลพลเรือนที่มาจากการเลือกตั้งสลับฉากบ้าง แต่เมื่อเทียบกับ “เวลา” ที่ทหารยึดครองอำนาจการเมืองแล้ว 86 ปีที่ว่ามีประชาธิปไตย รัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งมีโอกาสครองอำนาจเพียง 1 ใน 3
แต่ทุกสิ่งมีขึ้น มีลง ชีวิตมีทั้งที่สำเร็จ ล้มเหลว ชัยชนะ และพ่ายแพ้
ยังไม่สาย ถ้า “ทหารอาชีพ” จะคิดเสียใหม่
“ทหาร” ไม่ใช่ผู้ปกครองประเทศ !?!!
