ความบกพร่องของใคร
“เปิดห้างสรรพสินค้าได้ แต่เปิดโรงเรียนไม่ได้” กลายเป็นดราม่าฉากต่อเนื่องจาก “อุ้มคนรวย แต่ทอดทิ้งคนรากหญ้า”
ต่อเนื่องจาก “อุ้มการบินไทย แต่ไม่อุ้มประชาชน”
ดราม่าแบบนี้เกิดขึ้นได้เสมอในสังคมที่เหลื่อมล้ำคนไม่เท่ากัน
“การบินไทย” บริหารกิจการขาดทุนยับแล้วแบมือขอให้รัฐบาลอุ้มกิจการ “สินทรัพย์” การบินไทยไม่ใช่ของประชาชน การบินไทยเป็นของ “ผู้ถือหุ้น” เฉกเช่นบริษัทมหาชนทั่วไป ทำไมต้องอุ้ม
ห้างสรรพสินค้าธุรกิจขนาดใหญ่ก็เป็นสินทรัพย์ของนักลงทุน ไม่ใช่สาธารณสมบัติ จะกำไรหรือขาดทุนก็ขึ้นอยู่การบริหารกิจการ
โรงเรียนนานาชาติก็เป็นธุรกิจของเอกชน ต่างจากโรงเรียนวัดโรงเรียนเทศบาลโรงเรียน กทม.โรงเรียนในสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน (สพฐ.) ถ้าให้เปิดโรงเรียนนานาชาติได้ก็ควรจะต้องเปิดโรงเรียนของรัฐทั้งหมดด้วย
ไม่ใช่เปิดห้าง เปิดโรงเรียนนานาชาติ แต่สถาบันการศึกษาของชาติให้เรียนแต่ทางออนไลน์
ความเป็นสัตว์สังคมทำให้คนเราไม่อาจจมอยู่กับตัวเองได้นาน จนมีคำพูดว่า ถ้าให้ใครนั่งเงียบๆ อยู่คนเดียวเป็นเวลา 3 สัปดาห์ คนคนนั้นก็จะเริ่มพูดจากับตัวเอง แบ่งตัวเองเป็น 2 ภาค คือผู้พูดกับผู้ฟัง แล้วถ้าให้อยู่คนเดียวเงียบๆ นานต่อไปถึง 3 เดือน ก็จะพูดเองเออเองอันเป็นขั้นต้นของการเข้าสู่ภาวะจิตเสื่อม
การเรียนทางออนไลน์ขัดแย้งกับธรรมชาติมนุษย์
การเรียนการสอนที่โรงเรียนเป็นกิจกรรมอย่างหนึ่งซึ่งทำให้คนได้ใช้ชีวิตร่วมกัน เด็กได้ร่วมเรียน ร่วมเล่น ร่วมทุกข์ร่วมสุข ได้ร่วมกันหัวเราะ ปลุกปลอบ ได้รู้จักสมหวัง ผิดหวัง ได้รู้จักการระบายความรู้สึกดีใจ เสียใจ อัดอั้นตันใจ รู้จักการให้ การรับ การถอย การรุก การให้อภัย
ถ้าจะอ้างว่ากระทรวงศึกษาธิการเผชิญกับผลกระทบจาก “โควิด-19” ก็จะมีคำถามว่า สามเดือนล่วงมากระทรวงศึกษาธิการทำอะไรถึง “ยังไม่พร้อม”
มัวแต่ไปช่วยคุณหมอเฝ้าระวังโควิด-19 อยู่หรือ
ที่จริง “โควิด-19” ถูกควบคุมจนอยู่ในพื้นที่และขอบเขตอันจำกัดเฉพาะผู้ที่เดินทางกลับมาจากต่างประเทศกับคนที่สัมผัสใกล้ชิดผู้ป่วยเท่านั้น
ไม่มีผู้ติดเชื้อจากแหล่งอื่นๆ แล้ว
แต่ “อำนาจรวมศูนย์” สอนให้ผู้บริหารในส่วนกลาง “จม” อยู่กับ “อุปาทาน”
การใช้ข้อมูลกับวิชาความรู้มาวิเคราะห์จำแนกแยกแยะจึงบกพร่อง !?!!
