| ผู้เขียน | จันทร์รอน |
|---|---|
| เผยแพร่ |
เ
มื่อทำอะไรสักอย่าง หากถามตัวเองว่า “ทำเพื่อใคร”
คำตอบในเบื้องต้นที่สุด จะมีอยู่ 3 ทางเลือก นั่นคือ ทำเพื่อตัวเอง ทำเพื่อคนอื่น หรือทำเพื่อสิ่งหนึ่งสิ่งใด
ทำเพื่อตัวเองไม่ต้องพูดถึง เพราะชัดเจนในความเข้าใจได้อยู่แล้ว
ทำเพื่อคนอื่นอาจจะแตกแขนงออกไป เช่น เพื่อลูก เพื่อเมีย เพื่อพ่อ เพื่อแม่ เพื่อเพื่อน หรือใครสักคนที่เรามีความปรารถนาบางอย่างกับเขา
ส่วนทำเพื่อสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ก็อาจจะเป็นเพื่อบ้าน เพื่อองค์กร เพื่อชุมชน เพื่อบ้านเพื่อเมือง เลยไปถึงเพื่อโลก เพื่อจักรวาล หรืออะไรก็ว่าไป
แต่อย่างที่บอก นั่นคือ “คำตอบเบื้องต้น”
เพราะหากมองให้ลึกลงไปในแต่ละคำตอบ มองลึกลงไป ลึกลงไปเรื่อยๆ จะพบว่าที่สุดแล้ว แก่นแกนของที่เราทำทั้งหมดล้วนเริ่มต้นจากการตอบสนองความต้องการของตัวเอง
เมื่อเราทำอะไรสักอย่างโดยเริ่มต้นความคิดว่าเพื่อใครสักคน ต้นสายปลายทางที่ลึกลงไปคือ “เราทำเพื่อให้คนคนนั้นยอมรับ นับถือในตัวเรา”
แม้กระทั่งเป็นการกระทำในท่วงทำนองของการข่มขู่ ใช้กำลังบังคับ ก็เป็นการทำเพื่อให้เกิดการสยบยอมต่อเรา
มีปรารถนาที่จะได้รับการยอมรับจากเขาเป็นแก่นแกนขับเคลื่อนการกระทำ
การกระทำเพื่อสิ่งอื่นใดก็ตามย่อมเป็นเช่นนั้นด้วย เราทำเพื่อให้เกิดประโยชน์อะไรสักอย่างต่อเรา เพื่อรักษาสถานะของเราไว้ เพื่อความหวังว่าจะมีสถานะที่ได้รับการยอมรับนับถือมากขึ้น เพื่อให้เกิดความปลอดภัย ดำเนินชีวิตได้อย่างกลมกลืน
ทุกสิ่งอย่างล้วนเริ่มที่ทำเพื่อตัวเอง แต่ขยายความรู้สึกนึกคิด เลยไปถึงความหวังความฝันต่างๆ ในรูปของเพื่อคนอื่น สิ่งอื่น
นี่เป็นความซับซ้อนของชีวิต และความซับซ้อนนั่นก่อให้เกิดแรงเสียดทาน อันนำมาซึ่งความทุกข์ยากลำบากทั้งปวง
เราสร้างอำนาจเพื่อทำให้เกิดการสยบยอม เราสร้างความรักเพื่อให้เกิดการยอมรับนับถือ เราสร้างความดีงามเพื่อให้เกิดความนิยมชมชอบ สร้างความร่ำรวยด้วยความคิดว่าจะซื้อทุกอย่างที่เป็นความสุขได้
นี่เป็นการดิ้นรน
และด้วยแก่นแกนความคิดเช่นนี้ การดิ้นรนดูเหมือนจะไม่เพียงไม่รู้จบ แต่ยิ่งสำเร็จยิ่งต้องดิ้นรนมากขึ้น มากขึ้น
ดั่งว่าชีวิตเกิดมาเพื่อการดิ้นรน
กระทั่งในบ่อยๆ ในบางห้วงอารมณ์ เราคิดถึงความเรียบง่าย เราเสพความสุขได้จากความเรียบง่าย แล้วรับรู้ว่านั่นเป็นความสุขที่แท้ เนื่องจากไร้แรงกดดันให้ต้องพล่านไป
ความสุขเช่นนั้นอาจจะสัมผัสแววตาซื่อๆ ของเด็กน้อยสักคนที่มีปรารถนาใดเจืออยู่ เป็นสายตาแห่งมิตรภาพที่บริสุทธิ์ ไม่มีอะไรกระตุ้น “ต่อมต้องเอาชนะ” ของเรา
แต่นั่นเป็นเรื่องที่ชีวิตได้สัมผัสบ้างในบางอารมณ์เท่านั้น เกือบทั้งหมดทั้งสิ้นของวันเวลาแห่งชีวิตเรา กระเหี้ยนกระหือรืออยู่กับผลึกความคิดว่า “ชีวิตต้องสู้”
โดยที่บางครั้งไม่ได้ถามตัวเอง หรือไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่า “สู้กับอะไร”
รู้แต่ว่า ต้องการ “ประกาศชัยชนะ” ต้องการเสียงชื่นชมยินดี แซ่ซ้องสรรเสริญจากผู้คน โดยเฉพาะคนที่เราคาดหวังความรัก ความยอมรับ นับถือ และความเป็นผู้ที่เขาให้ความภาคภูมิใจ
ชีวิตคนส่วนใหญ่ หรือว่าไปเกือบทั้งหมดดิ้นรนกันอยู่ด้วยเรื่องราวเหล่านี้
มีบ้างที่หันกลับมาถามตัวเองว่า แท้ที่จริงแล้วชีวิตควรจะต้องการอะไร
และเติมเต็มความต้องการให้ชีวิตตัวเองอย่างเรียบง่าย ไม่รุงรังด้วยการทำเพื่อสนองความต้องการของคนอื่น เพื่ออาศัยความพอใจของคนอื่น สิ่งอื่นมาเยียวยาปรารถนาของตัวเองอีกทอด
ตรงไปตรงมา ไม่อ้อมโลกไป “สู้กับอะไรมากมาย” เพื่อสุดท้ายแล้วก็แค่ “เพื่อตัวเอง”
////////////////
